کودکان، محروم ترین و آسیب پذیرترین قشر اجتماعی جامعه افغانستان اند که مورد بی مهری شدید دولت و جامعه جهانی قرار گرفته اند و هیچ کسی صادقانه و دلسوزانه برای بهبود وضعیت آنان نمی اندیشد.

روز جهانی کودک نیز هیچ اهمیت و سودی برای بهبود وضعیت کودکان در کشور ندارد جز صرف چند کام آب و نان گرم و چرب برای مقام ها و مرثیه هایی که در رثای درد و اندوه آنان در چند رسانه ای نوشته می شود، دیگر هیچ ارمغانی برای این قشر ندارد. قطعا دردها و آلام کودکان کشور به اندازه کافی سروده و به گوش مسوولان رسانده است اما این مرثیه ها از فرط تکرار، اینک به نق زدن های سرد و بی تاثیر رسانه ای تبدیل گردیده و اندک ترین تاثیری بر وضعیت ندارد.

هر چند تراژدی کودکان افغانستان معلول جنگ و خشونت سال ها پیش می باشد اما حکومت کنونی به عنوان سکان دار برنامه ها و سیاست های اجتماعی و انکشافی ده سال اخیر کشور، بخاطر این که نتوانسته به این تراژدی پایان دهد، نیز مقصر و گناهکار است. حکومت مسوول بود تا به تراژدی کودکان خاتمه داده و وضعیت بهتری برای آنان مهیا سازد اما نه تنها که این انتظار عملی نشد بلکه به تراژدی کودکان افغانستان عمق و پهنای بیشتر بخشید. اگر فقر، مرض و کارشاقه تراژدی دیروز کودکان افغانستان بود، اینک ترور، انتحار، سوء استفاده های جنسی و انواع مشکلات دیگر بر مشکلات آنان افزوده و عرصه زندگی را کاملا از آنان ربوده است اما برعکس کودکان و اطفال رهبران و حاکمان کشور نه تنها درکشور نیستند بل در خارج از کشورشان و نعمت فراوان باد اورده به پدران و شماری مادرانشان فارغ از همه دغدغه هر روز شان عید و برات است.

این است عدالت و انصاف در کشوری به نام افغانستان و پیامد یک وزارت و ده ها نهاد دولتی و غیر دولتی برای کودکان کشور


جوانان افغانستان

مهلت ارسال نظر برای این مطلب تمام شده است