به منتقدان کرزی به خصوص کسانی که رهایی زندانیان طالب را نقد می کنند و مخالف سیاست صلح حکومت با طالبان هستند.

1- اگر رهایی طالبان به ختم جنگ کمک نکرد، ادامه جنگ و خونریزی نیز به ختم جنگ کمکی نکرد و این جنگ کماکان جریان دارد.

2- نظر به گفته رییس امنیت ملی افغانستان، پاکستان سالانه تنها 28000 انتحاری در مدارس دینی اش تربیت می کند، حالا چگونه می توانیم جلوی این همه انتحاری ها را با کشتن یک و یا دو تن ایشان که به دام نیروهای امنیتی افغانستان می افتند، بگیریم؟ برعکس رهایی آن عده از انتحاری های زیر سن و کشیدن دست شفقت برآنان می تواند، مفکوره صدها و هزاران انتحاری دیگر را در آن طرف مرز تغییر بدهد، آنان را وادارد تا در جستجوی حقیقت برآیند و در فرجام از این عمل زشت و مردود خود داری کنند. پس آیا به دار آویختن یک و یا دو انتحاری بهتر است و یا مانع شدن صدها و هزاران انتحاری از عمل انتحار؟

3- بدون شک این حملات هوایی کورکورانه ناتو و آمریکا بود که با کشتن افراد ملکی، زنان و کودکان معصوم، باعث شدند تا هزاران تن دیگر از هموطنان ما و اعضای خانواده های همین قربانیان، بخاطر انتقام جویی از نیروهای ناتو و حکومت افغانستان، طالب شوند و به صفوف تروریستان بپیوندند. پس کشته شدن چند طالب انگشت شمار بهتر بود و یا مانع شدن هزاران تن از هموطنان ما تا به صفوف طالبان نپیوندند؟

4- در حقیقت سیاست آمریکا در مقابل طالبان، ترویستان و پاکستان نرم، مبهم و گنگ است. نه از رییس جمهور کرزی، جنجال های روی تعریف تروریزم بین حکومت افغانستان و آمریکا به یاد مردم افغانستان است و همچنان این سخنان رییس جمهور کرزی که در دیدار با جوانان ایراد نموده بود. آمریکا مشخص کند ما با که در جنگ هستیم؟ آیا طالب باعقیده و دهاتی افغانستان که فریب خورده، دشمن ما است؟ از دید ما دشمن در جایی است که از آنجا برای بی ثباتی افغانستان دسیسه می شود.، من در داخل خاک خود، دشمنی برای این وطن نمی بینم، البته مخرب وجود دارد. پس تعریفی که ما از تروریزم داریم بر می گردد به بیرون از سرحدات افغانستان و معاملات منطقوی و بین المللی. پس ناامنی در افغانستان منشا بیرونی دارد زیرا بعضی از کشورها منافع خود را در ناامنی کشور ما جستجو می کنند. بنابراین امنیت افغانستان از بیرون تخریب می شود پس عوامل ناامنی افغانستان بیرونی بوده و راه حل آن هم بیرونی می باشد.

همچنان خاموش بودن جامعه جهانی بخصوص آمریکا در مقابل راکت پراگنی های پاکستان بر خاک افغانستان نیز یکی از سیاست های مبهم آمریکا در مقابل پاکستان است، یعنی همانطوری که در مقابل این راکت پراکنی های پاکستان آمریکا خاموشی اختیار کرده است باوجود آنکه خوب می بیند و خوب می داند همانطور در مورد فرستادن انتحاری های پاکستان به خاک افغانستان نیز خاموشی اختیار نموده است و مبارزه تقلبی و تظاهری را به راه انداخته است.

5- اگر رییس جمهور کرزی پیام ننویسد و حمله انتحاری را محکوم نکند، مطمین باشید که اول خود شما وی را بخاطر این کار محکوم نموده نکوهش خواهید کرد.

6- در خون شهروندان کشور، دست آنانی است که نمی خواهند این جنگ موش و پشک به اتمام برسد، دست آنانی است که سیاست دوگانه را در کشور اختیار نموده است، از یک جانب نیروهای امنیتی افغانستان را تمویل و تجهیز نسبی می کند و از جانب دیگر به طالبان معاش می پردازند، قضیه انتقال دادن طالبان توسط نیروهای ناتو و آمریکا در هلمند و و ولایات شمال را هنوز به یاد داریم.

7- و در آخر مطمین باشید، اگر آمریکا بخواهد ریشه های تروریزم را از بین ببرد و به این جنگ نقطه پایان بدهد، پس این خواست تا عملی شدن بیشتر از دو ماه طول نخواهد کشید. حالا اینجا سوالی مطرح می شود که چگونه امکان دارد زمانی که کشورهای جهان باهم در جنگ جهانی دوم متحد شدند توانستند سه کشور قدرتمند آن زمان را در ظرف شش سال با شکست مواجه کنند و به آن جنگ نقطه پایان ببخشند ولی در جنگ افغانستان که بیش از 42 کشور جهان حتی با یک کشور نه بلکه با یک گروه مخالف می جنگند ولی 13 سال است که هیچ نقطه پایانی به این جنگ دیده نمیشود؟ (جنگ با تروریزم، یعنی یک جنگ تقلبی و دروغی).


حمید ساحل

>>>   تحلیلی...که صدهاسوال را در زهن خلق میکند.
حفیظ الله هرات

>>>   چقدر دفاع سست و بی بنیاد
جهان اینجا آمد و سیزده سال ثروتهای که ریخت دست آوردها را کور هم باشد میبیند.
یک مشت حریص وطنفروش هستی کشور را به بازی گرفته و قاپیدند و خوردندو بردند میخورند و میبرند
میخواستم مزدور بگویم حیفم آمد مزدور هم اینطور نیست حد اقل پاس نمک را میداند.
یک مشت ... به وطن وکشور را بی صاحب فکر کرده انچه که جفاست روا میدارند
بدا به حال این سرزمین که همین بی هویتها به ان حکم میرانند. حیف و هزار حیف
فضل الله فضل

مهلت ارسال نظر برای این مطلب تمام شده است