به دیگر نامزدان کاری ندارم اما وقتی زلمی رسول از افتخارات و دستاوردهای سیاست خارجی افغانستان در زمانی که خودش سمبول وزارت خارجه بود، سخن می راند، مشت محکمی برفرق خودش می کوبد و خود را مسخره می کند.

به قول محمد صیقل معاون پیشین وزارت خارجه افغانستان، تصامیم کلان سیاست خارجی افغانستان، در راه پله های وزارت خارجه گرفته می شد و جناب وزیر، مصروف بازی و سرگرمی با اشیا و چیزهای روی میزش بود.

در زمانی که این آقا سمت وزارت خارجه را داشت، خطوط اساسی سیاست دولت وجود نداشت.

دیپلمات ها و سفرایی هم در نمایندگی های سیاسی دولت افغانستان، در برخی کشورها داشتیم و داریم که از بس که ضعیف و فرتوت بودند، روزانه سه بار راهی شفاخانه می شدند.

بیشتر از بیست تن دیپلمات های افغانستان، پس از اتمام ماموریت شان، دوباره به وطن باز نگشتند. قومی شدن وزارت خارجه که به هیچ کس پوشیده نیست.

آقای رسول گفتند در زمانی که ایشان صاحب چوکی اول وزارت خارجه بودند، چند کنفرانس بین المللی را با محوریت مسایل و قضایای افغانستان، راه اندازی کردند. آیا این کنفرانس هارا افغانستان راه اندازی کرد، یا به اصطلاح جامعه جهانی؟

افغانستان حتی وعده هایی را که در آن نشست ها به مقامات و مردمان کشورهای حامی افغانستان داده بود، عملی کرده نتوانست.

پس چگونه این را یک افتخار دوره وزارت خود می دانید؟


حفیظ مصداق

>>>   ... به دروغ گویان. این گدی افسانه ای یعنی زلمی رسول زمانیکه که مشاور بود از حرف های عجیب و غریب و بی مفهوم اش، لقب گدی افسانه ای را گرفت. هیچ شرم نه داره که از افتخار و کار صحبت می نماید.

مهلت ارسال نظر برای این مطلب تمام شده است