به گزارش بخش سیاسی شبکه اطلاع رسانی افغانستان ( afghanpaper )، پس از سخنرانی هفته گذشته باراک اوباما مبنی بر خروج کامل نیروهای نظامی آمریکا تا پایان سال 2014 از کشور ما، اکنون مردم آمریکا به این فکر افتاده اند که آیا خروج نيروهاي نظامي آمريكا از افغانستان به منزله پيروزي واشنگتن خواهد بود يا شكست اين كشور؟

آنچه از شواهد بر می آید این است که اوباما تاکنون هيچگاه از واژه پيروزي در اين جنگ سخن نگفته است ، بلكه تا به حال هميشه سخن از به پايان رساندن ماموريتها به زبان آورده كه اين مساله خشم شهروندان آمريكايي را برانگيخته است.

اگرچه آمريكا به زعم خود و متحدانش ، طالبان را شكست داده است، اما زماني مي شود ادعاي پيروزي عليه طالبان را داشت كه از به قدرت نرسيدن مجدد آنها اطمينان حاصل كرد.

ماموريت امريکا در اصل برکناري دولت طالبان در سال 2001 بود و پس از آن که اين ماموريت تحقق يافت، امريکا به حضور خود در افغانستان براي پيدا کردن بن لادن ادامه داد ولی اکنون گزارش‌ها حاکي از آن است که امريکا درگير مذاکرات با طالبان است و به آن‌ها رشوت مي‌دهد تا کاروان‌هايشان بتواند از پاکستان عبور کند.

حال آمریکا پس از ده سال جنگ که نتوانست طالبان را شکست دهد، تصمیم به ملت سازی برای افغانستان گرفته است به این منظور که می خواهد برای موفق نشان دادن خود، شکل جدیدی به ساختار قومیتی کشور بدهد مبنی بر اینکه شرق و جنوب افغانستان که عمدتا پشتون نشین است، به طالبان واگذار شود . بدین ترتیب افغانستان شکل جدیدی خواهد یافت و حتی برخی بر این اعتقادند که این طرح آمریکا ممکن است به تجزیه کشور ما بینجامد.

دلیل آن هم واضح است اول اینکه هزینۀ اقتصادی حضور نظامیان آمریکایی در افغانستان که در آخرین برآوردها رقم 110 میلیارد دالر سالانه اعلام شده است، دیگر برای آمریکا قابل تحمل نیست. به علاوه افکار عمومی آمریکا با درک واقعیات موجود به مخالفان اصلی جنگ تبدیل شده اند و تقریبا 60 فیصد از مردم آمریکا مخالف ادامه جنگ هستند.

مسئله دوم نزدیکی انتخابات ریاست جمهوری آمریکاست. اوباما و دمکراتها به خوبی می دانند که اگر فکری برای خروج نظامیان آمریکایی از افغانستان نکنند، در آن صورت این احتمال وجود دارد که جمهوریخواهان با استفاده از شرایط موجود و ضعف های دولت اوباما برندۀ انتخابات باشند.

اما در صحنه داخلی واقعیت اینست که جنگ نظامی با طالبان به بن بست رسیده است و عملا هیچ امیدی برای پیروزی آمریکایی و ناتو وجود ندارد.حتی نگرانی از شکست نظامی هم وجود دارد به طوری که برخی از فرماندهان نسبت به قوی بودن این احتمال هشدار داده اند. بنابراین وقتی راه حل نظامی به بن بست رسیده، آمریکا درصدد آزمودن راه حل های سیاسی است.

نتیجه این سیاست اینگونه خواهد شد که آمریکا به طور کامل از افغانستان خارج نمی شود و درصدد تأسیس پایگاه های خود خواهد بود و تنها به تغییر استراتژی نظامی خود بسنده می نماید. به این ترتیب که در مرحله اول 10 هزار نفر و در مرحله دوم 23 هزار نفر که در مجموع 32 هزار نفر از افغانستان خارج می شوند. اما در صورتی که افغانستان به همین شکل امروز باقی بماند و روند صلح به جایی برسد استراتژی آمریکا اینست که جنگ را ادامه ندهند و تنها نیروهای نظامی افغان را برای تأمین امنیت پشتیبانی کند.

ولی در صورتی که پروسه صلح به جایی نرسد و همچنان جنگ و عملیات های شبه نظامیان ادامه داشته باشد، این نیروهای امنیتی و اردوی ملی افغانستان خواهند بود که باید در مقابل همه این تهدیدات ایستادگی کنند و تنها در صورت لزوم و در شرایط خاص می توانند از کمک آمریکایی ها استفاده کنند. چرا که آمریکا نه دیگر حاضر است هزینۀ مادی این جنگ را ادامه دهد و نه هزینۀ انسانی آن را.

با وجود همه این تفاسیر هنوز این سوال مطرح است که آیا آمریکا از این جنگ سربلند بیرون خواهد آمد یا مانند شوروی شکست خورده؟

>>>   امریکا کشور ایست که بر اساس سیاست خویش پیش میرود، امریکا قبل از اینکه به یک کشور حمله نماید استراتیژی جامع برای خود اماده میکند که همه ابعاد جنگ را در نظر میگیرد. یکی از ویژه گی سیاست امریکا اینست که در سیاست خود عقب نشینی را ترجیح میدهد بطور مثال عقب نشینی و بلاخره دست کشیدن از جنگ ویتنام.
پس زمانیکه امریکا بفهمد که دیگر نمی تواند اوضاع را کنترول کند صد در صد از افغانستان خارج خواهند شد.
پس حالا زمان بسیار اساس است که افغانها و بخصوص حکومت و دولت افغانستان در صدد این باشند تا پیشنهادات خویش را برای تقویه کردن نهاد های ملکی و نظامی برای آمریکاییان و جامعه جهانی پیشکش نمایند. تا در آینده زمانیکه خارجی ها از افغانستان بروند دولت افغانستان برای دفاع و ادامه دولت داری خویش اماده باشد.
خواجه معروف صدیقی - از خیرخانه

>>>   شكست خوده حسابش كو.
شوروي خو تانست بعضي افراد و وسايل خوده بكش.
مالوم نيست كه وضع اينا چطو خاد شد؟
خدا خير كنه . وخدا شري را برسانه كه خير ما ده او باشه .
مامور خان ازچنداول

>>>   در یک کلمه نه

>>>   با همین پالیسی دوگانه ودروغین وبحران آفرین در افغانستان هیچگاهی امریکائی ها سربلند بیرون در نخواهد آمد .
ع-ب-کابل

>>>   به نظر ما امریکا درین جنگ شکست بزرگ خورده است

>>>   سخنی در مورد بیانیۀ ایکنبیری

دوستان در پهلوی انکه بیانیۀ ایکنبیری را خواندم، نظرات یک یکی شما را نیز از نظر گذراندم. یکی گفت وجود امریکا سنگینی میکند، دیگری امریکا را مسلح با خنجر و تبر دانست، آن دیگری رنگ امریکا را منحوس خواند، بعضی ها اورا مهمان نا خواسته گفتند، جوانی نجات مردم را از ظلم و تعدٌا گذشته مربوط خداوند دانست (برحق است، امریکا را وسیله ساخت) و بلاخر خواهر ملالی تعریف اشغال را به امریکا اموزانده بودند. همه خود را حق بجانب دانسته حرفی در میان آوردند.
اما خواهر ملالی! میدانی این مهمان و این اشغالگر را کی خواسته است؟!! خواهر شما که نخواست زن ششم و هفتم قوماندانان مجاهد شود، دختر من که نخواست دامن پاکش به اثر تجاوز قوماندانان مجاهد و حیوانان شهوت پرست لکه دار شود، توکه نخواستی بجرم پوشیدن جراب ملون لت و کوب شوی برادر زاده و خواهر زادۀ دوستم که نخواست درملحۀ عام بجرم بی اطاعتی از خشو درفرق سر مرمی بخورد، اخلاصمند بی بی فاطمۀ زهرا که نخواست کنیز سندی و پنجابی و سرحدی ها شود، اولادۀ ملالی که میخواست آزاده زندگی کنید، بازماندگان رابعۀ بلخی که میخواست باسواد و دانش و هدفمند زندگی کند، جوان کارگری که نمیخواست "افغانی پدر سوخته" ویا "بهن چوت مهاجره" خطاب شود، پدر قامت خمیدۀ که نمیخواست در فراق فرزند در کلبۀ احزان نابینا شود و بلاخره مادر وطن که میخواست سربلند، مرفه و مصؤن در گوش کودک خویش لالایی صلح بخواند و فرصت یابد تا فرزندان خویش را درس ایمانداری، انسانیت، عطوفت و نوع پروری دهد.
دوستان بیایید با یک بینش هدفمندانه وسیع ترو جامع فکرکنیم. به گذشته هاییکه نظر به سن و سال خویش به آن تعلق داریم رجوع کنیم. از شاه انقلابی ی چون امان الله که چگونه قربانی عقب گرایی حضرتها و ملای لنگ شد، از دورۀ سلطنت که همه در کیف تریاک بی طرفی و تن پروری ظاهر شاه مدهوشانه عزلت گزین بودیم و به دورۀ کوتاه جمهوریت نگاه کنیم. از دورۀ یاد کنیم که مجبور بودیم پوز خرها را (که طبعاً سفید میباشد) سرخ رنگ کنیم تا کشور انقلابی بنماید. عمیق فکر کنیم که چگونه همه به انتظار تیرباران خویش بودیم تا طبق پلان کمونستها نفوس مملکت به نیم ملیون نفر صرفاً انقلابی تقلیل یابد؛ و ظلم است اگر کار روایی های ارتش سرخ را فراموش کنیم که حتی مرغ تخمی و درخت آلوچۀ ده، آغیل، قشلاق و کلی را شایستۀ زنده بودن و قدر راست داشتن نمیدانستند. دورۀ پاتک بازی، ملوک الطوایفی و جنگهای داخلی را بیاد بیاوریم که ظالمانه در حق با وفا ترین حیوان جفا شد و به کفتار صفت انسان کشی لقب سگ اعطا کردند (سگ زرداد)، سر پشتون ما میخکوبی شد و زنان هزارۀ ما بی پستان، تاجک مان رقص مرده تجروبه کرد و اُزبک مان در مقابل مرگ شبش (که باید به امانت نگهداری اش میکرد) حتی ناموس خویش را از دست داد وهزار ها ظلم دیگر که واقعاً باور نکردنی است.
من به دربار ایزید یکتا دُعا میکنم: خداوندا چنانکه خون چند نفری را که در حادثۀ بهم ریختن تعمیرهای دوگانه جان باختند وسیله ساخت تا وطنم و مردمم را ازسربریدن و ظلم ملا لنگهای ظالم ، جادوی کاهنان منفعت جو، نشۀ تریاک بی تفاوتی، بی حالی بادۀ الحاد و کمونیزم، درندگی سگان دیوانه چون زردادها ، از شتر مست عربهای بی فرهنگ و از نسل کش ها و تصفیۀ کنندگان نژادی واقعات شمالی، از عقب گرایی های فرهنگی به زمان بردگی نجات ده. ای با ر خدایا: قلب ملای ما را با نور اسلام واقعی روشنی بخشی تا به مردم بیاموزانند که انسان را خداوند بخاطر مبارزۀ با تعقل و سازنده خلق کرده است نه خود کشی؛ این عمل حرام است و کنندۀ آن راهی دوزخ. خداوندا به عالم دین ما هدایت بده که حکم کنند شراب و چرس هردو حرام است و میخانه و ساقی خانه (به تعبیر محل کشیدن مخدرات) هردو قابل تخریب؛ خداوندا به پییر و پیشوای روحانی ما هدایت ده تا تزکیۀ نفس کنندو تعلیم دهند که لواطت گناه عظیم تر نسبت به زنا است؛ خداوندا به ارشاد کنندگان دین هدایت فرما تا به مردم بیاموزانند که برخلاف منافع وطن و خیانت به مادر وطن جاسوسی کردن گناه کبیره است، چه که به پاکستان است، یا سعودی ویا امریکا.
ببینید دوستان! میراثی که از تسلط پاکستان از طریق طالبان بما رسید دود پتهی بود و کریکت بود و فرهنگ فریب، دغا، حقه بازی بود. مطبوع ترین آن کریکت بود که آنهم میراث انگلیس است. ببینیم ما تا کنون از امریکا چه گرفتیم: لسان انگلیسی، دانش کمپوتر، هزار ها کیلومتر سرک قیر، شش ملیون شاگرد مکتب رو، دها پوهنتون صدها رسانۀ صوتی، نوشتاری و شنودنی، حقوق زن، دموکراسی، پارلمان رئیس جمهور انتخابی که خود نمگدان را شکستاند. درحالیکه امریکایی ها و غربی ها خود اعتراف میکنند اهدافی داشتند و به بارۀ اهداف خویش دست یافته اند {"هیچ گربه به رضای خدا موش نمیگرد"}. ولی معدن افغانستان هدف امریکا نبوده اگر چنین می بود اولاً مس عینک را در کنترول میگرفت.
دوستان بیایید از روی مایوسیت، شکست، عقده و بخل عجولانه عمل نکنیم و من شماهای را که چنین حالت را دارید به واقع بینی دعوت میکنم. لطفاً حکایت کنیزک و کدو را در دیوان مولانای بلخ بپرسید و بپالید و و بدانید. ضرب المثل نزدیکتر به این حکایت آنست که میگویند: "سفیدی کفن را دیده ی و تاریکی و عذاب قبر را نه". شما دوستان شکست خورده و نا امید چارۀ کار را در تباهی نبینید. فروغ فرُخزاد در شعریکه عنوان دارد { دلم برای باغچه می سوزد} میگوید " برادرم شفای باغچه را × در انهدام باغچه می بیند". دل من به باغچۀ افغانستان بخاطری می سوزد که می بینم شما شفای آنرا در انهدام آن می بینید. به سناریوی چند روز باندیشید که این قدرتهای طاغوتی به اصطلاح شما نباشند: شفاخانۀ ما محل شستشوی مغزی انتحاری، مکتب و پوهنتون ما مدرسۀ بنیاد گرایی، تعمیر پارلمان ما طویلۀ گاومیش های پاکستانی، کامپیوتر و میدیای ما مهد پخش اندیشۀ خرافاتی دهشت افگنی، بلند منزل ما برهم ریخته سیم های کانکرت الوده اش بخاطر تسریع تخریب با ارزش، و تاک و باغچۀ ما ریشه کش، پناهندگان ما بیشتر از نصف نفوس مملکت، کنترول عفت و ناموس ما در دست دیگران و بلاخره انحلال اردو و نظام ما کارکرد با افتخار دیگری برای آصف علی زرداری خواهد بود.
عبدالروف از کابل

>>>   ســــــلام به همــوطنـــان .... در مقـــابل ایمـــــان راسخ مســـــلمان هـــا هیچ قــدرتی نیست با آن مقابل بــــاشـــــد زیـــرا الله ج بــا اســــلام ومســـلمین است ... أفــــســـــوس کجـــا است آن ایمان واســــلام .... مســـلمانان امروز همه چــون ســـــران طالب هــا عمیـــل و أجیـــران کفار اند امریکا و انگلیس تمــویل کننـــــده تـــروریستــان در افغانستان است امریکا شکست نمیخورد اگر طالب مردار شــــد ویــــا ملت افغانستـــان شهیــــــد شود پیـــروزی به امریکا است . به آن نام وهیبت بزرگ امریکا ونـــاتـــو بســــــیار جــای شـــرم آور است امروز بـــا نـــوکر نــــــوکران اش ( طالب ها ) چنـــد گروه پــــای لچ و لچک مذاکره وصلح مینمــــاینـــد میگوینـــد امریکا در افغانستان شکست خــورده نخیـــــر ........ امریکا به مطلب اش رسیــــده افغانستان عراق لیبیا ویمن وســـــایر دول اســـلامی امنیت شان را بر هم زدند علیه یکدیگر میجگند لعنت خــدا به کفار و اجیران اش .
مولوی عطاالرحمن بــــلخ

>>>   تحسین به اندیشه های شما آقای عبدالروف ازکابل واقعاً بسیار زیبا فرمودید.
مطیع الرحمن از بغلان

>>>   شــــکســــت؟؟؟؟
اگر شکست خورده بود حداقل میزان تلفاتش در افغانستان به پای تلفاتش در عراق میرسید؛
اگر شکست خورده بود مانند جنگ عراق در انزوای جهانی قرار میگرفت؛
اگر شکست خورده بود طالبان جز کشتن غیر نظامیان بی گناه ، اقدام به قبضۀ قدرت میکردند!!

>>>   اقای عبدلروف از کابل. ای کاش در تمام افغانستان 100 نفر مثل خودت در راس قدرت می بود . مملکت به این حال نمیرسید.
امیدوارم همیشه با نظریات خوبت این سایت را رنگین بسازی .

>>>   آقای عبدلروف تشکر! ای کاش ما افغانها درک کنیم....خیلی زیبا
حیدری محصل در هند

مهلت ارسال نظر برای این مطلب تمام شده است