کمی آزادی، اندکی مردم‌سالاری و درنگی انسانیت در بیست سال پسین ده‌ها هزار جوان را به تخصص و حرفه رسانید.
رسانه، شهروند، جامعه‌ی مدنی، دانش‌گاه‌ها، ارتباطات و توسعه جان می‌گرفتند. همه برای نمایش یک افغانستان نوین آماده می‌شدند. من در این بیست‌سال با جوانانی کار کردم که آکنده از استعداد و سرشار از آرزو بودند. هزاران تنی که با من کار کردند، به سان پارچه های جگر پاره-پاره‌ی من پریشان و مضطرب هستند.
رهبران سیاسی این گروه بزرگ و سرمایه معنوی را دچار فقر، بی‌سرنوشی و بی‌میهنی کردند. بخشی از این گروه عظیم کشور را ترک گفتند و افغانستان به سیه‌چال ظلمت فرو رفت.

گروه کلانی از این جوانان فهیم و روشن‌گر در افغانستان هستند و پیوسته از من درخواست کمک می‌کنند. همه یک‌چیز می‌خواهند «خروج زودهنگام از افغانستان». من مانده‌ام و بی‌چارگی. دلم برای این انسان‌های با معنا و ارزشمند گریه می‌کند. خودم را تنها احساس می‌کنم. با زحمات زیاد یک تلاش کوچکم نتیجه می‌دهد تا نهادهای اروپایی را برای نجات یک انسان قناعت دهم. اما این‌که هزارن تن دیگر را کمک نمی‌توانم، دل‌گیر و بی‌چاره می‌شوم. یکی ملامتم می‌کند، دیگری بی‌پروایم می‌پندارد و چندی بی‌مایه‌ام می‌خواند. آن‌ها همه حق دارند قهر، دل‌گیر، آرزده و مایوس باشند. من هرچند یک پژوهش‌گر و شهروند معمولی هستم، اما خودم را در برابر انسان‌های مستحق به کمک شرمنده احساس می‌کنم.

از سوی دیگر دلم برای میهنم می‌سوزد که همه تنهایش می‌گذاریم. شب‌ها را مشغول جستجوی دو گم‌شده هستم، آنانی را که مانند فرزندانم کمک کردم و حالا تنها گذاشته‌ام و میهنم را که قول هم‌راهی داده بودم. من در هرات، ننگرهار، بلخ، بامیان، بغلان، لوگر، قندهار، سمنگان، پنجشیر، خوست، تخار، کابل و .... دانشجویان، دانشگاه‌ها، جامعه‌ی مدنی، رسانه‌ها، روشن‌فکران و فعالان حقوق زنان را در بیست‌سال اخیر حمایت اکادمیک، حقوقی، مدنی و فرهنگی کردم. برای‌شان لکچر خواندم، کارگاه و مکتب برگذار کردم و تا توانستم ظرفیت‌پروری کردم. راستش، من در کشور های زیاد کار می‌کنم. اما به وضوح می‌گویم جوانان ما بهترین هستند، دانا، پرکار، پرتلاش و متجسس هستند. من از توسعه و بهروزی آنان به حیرت می‌رفتم. از پرسش‌ها و بحث‌های آنان فخر می‌کردم. اما حیف شد، همه را برباد دادند.

من برای هر دوی شما شرمنده هستم. اما شما را دوست دارم و دست از دوست‌داشتنِ شما بر نمی‌دارم. وعده می دهم تا زنده‌ام دوست‌دار تان باشم و حمایت از شما را مسوولیت خود می‌پندارم.

با تعهد و در غربت
دکتر ملک ستیز

>>>   جوانان وطن
به مقاوپت ملی در کنار هم نسل خودتان احمد مسعود برای نجات وطن از شر شیاطین طالب و داعش مبارزه کنید و کشور را نجات دهید.
با فرار شاید تنها خودرا نجات دهید اما با مبارزه تمام ملت را نجات میدهید.

>>>   بلی در بیست سال بسیار جوانان را در تخصص دزدی قتل غارت لندغری به دکتورا رساند ولی حالا چرا همان جوان خود را به تخصص انسانیت و اسلامیت وطن دوستی سوق نمیدهد طالب اگر مخالف تعلیم زن است ولی ‌مخالف هیچ کار مرد نیست چرا خدمت به وطن نمیکند از این معلوم میشود انهای که این بهانه جوی میکند نی افغان است و نی مسلمان چون انها به تمام روایات کفری تمایل دارد و در افغانستان برای روایت کردن رفتار و عقاید کفری جا نیست شما نیمه کافر که برای پول مفت دولت در لندن خواب هستید در همانجا خواب باشید و در خیرات تخصص بگرید وطن برای ادم های سست مذهب ضرورت ندارد

>>>   مقاله درستی نوشتید در ۲۰ سال گذشته افغانستان رو به توسعه بود اما اشتباه دولتهای حاکم بر افغانستان این بود که با طالبان کنار اومدن دولتهای افغانستان یا باید با طالبان مبجنگیدن و طالبان و از بین میبردن یا باید صلح با طالبان را مشروط به زمین گذاشتن سلاح طالبان میکردند البته دولتهای افغانستان مخصوصا غنی که با تقلب دو بار رئیس جمهور افغانستان شد دست نشانده آمریکا و پاکستان بودند سیاستهای دو دولت غنی مبتنی بود بر برتری دادن پشتونها بر سایر اقوام ، اعطای شناسنامه افغانی به پاکستانیها ، تو سر هزاره ها زدن ، ایران ستیزی ، آزادی زندانیان طالبان و ...در نهایت هم با پول افغانستان فرار کرد امارات مثل بیشتر مفسدان جهان که فرار میکنن امارات
خیانتی که غنی به افغانستان کرد هیچکس نکرد خانواده هایی که بخاطر خیانت غنی مجبور به مهاجرت شدند و جوانانی که در حملات طالبان حملات انتحاری در اطراف فرودگاه کابل به ناحق کشته شدند و مردمی که بی گناه و فقط به جرم‌ شیعه بودن در نماز جمعه به خاک و خون کشیده شدند ، زنانی که بیکار شدند و ...همه اینها به گردن غنی و آمریکا و پاکستان و قطر و ترکیه است پای داعش و هم که قطعا یکی از این ۴ کشور و به احتمال زیاد ترکیه و قطر به افغانستان باز کردند تقاص تمام این خونهای به ناحق ریخته شده و سرمایه های انسانی و مالی از بین رفته به گردن این کشورها و غنی خائن هست

مهلت ارسال نظر برای این مطلب تمام شده است