چاره مشکل اقتصادی مردم افغانستان:
گدایی گری از خارج یا مبارزه برای آزادی در داخل؟
یکی از پرتکرارترین حرفهای روزهای اخیر، وضعیت بد اقتصادی مردم در افغانستان در آستانه زمستان، مسدود شدن حسابهای پولی متعلق به دولت افغانستان در بانکهای خارجی، کمبود پول نقد، نبود کار و فعالیت اقتصادی، فاجعه خاموش اقتصادی و گرسنگی مردم... است.
در واکنش به این وضعیت اسفناک، ظرف دو ماه گذشته، بعد از تسلیم دادن نظام به طالبان توسط همدستان خارجی و داخلی ارگ نشین شان، تاکنون جامعه جهانی حداقل 2 میلیارد دلار بودجه برای ارسال کمک های بشردوستانه تخصیص داده است.

مطابق آمار سازمان ملل، حدود 14 میلیون نفر در معرض خطر گرسنگی شدید هستند. اگر تمام این دو میلیارد دلار بدون هیچ حیف و میل و هزینه اداری به دست این نیازمندان برسد، به هر نفر حدود 142 دلار خواهد رسید. از یاد نبریم که در طول بیست سال گذشته جامعه جهانی به طور متوسط روزانه 300 میلیون دلار (یعنی هر هفته 2 میلیارد دلار) در امورات مربوط به افغانستان خرج می کردند. اگر نصف آن را نیز مربوط به هزینه های نظامی و اداری خود نیروهای خارجی بدانیم، باز هم هر هفته یک میلیارد دلار در داخل افغانستان مصرف می شده است. اما با این وجود، به دلیل فساد گسترده و نهادینه سیاسی و اقتصادی، وضعیت افغانستان با بحران کنونی روبرو گردیده است. بنابراین حل مشکل اقتصادی مردم افغانستان، از طریق اتکا به پول کمک و بلاعوض منابع خارجی (کشورهای خارجی یا مردم افغانستانی خارج نشین) نه امکان پذیر است و نه نتیجه بخش می باشد.

تعدادی از اقتصاد دانان و تحلیلگران، ذات و ساختار نهادهای بین المللی دست اندرکار کمک رسانی های بین المللی را آغشته به فساد گسترده می دانند و با مطالعات خود نشان داده اند که بودجه های بین المللی برای کمک رسانی، بیش از آنکه به دست نیازمندان برسد، صرف هزینه های اداری هنگفت خود این سازمانها می شود. در واقع سازمانهای بین المللی به شمول ملل متحد و ادارات زیر مجموعه آن، به نام ماموریت های انسان دوستانه و کمک رسانی، در کار تجارت و کاسبی خود و دادن معاش و پاداش به خودشان هستند.

از نظر دانشمندان علم توسعه اقتصادی همچون آمارتیا سن (برنده جایزه نوبل اقتصاد و نویسنده کتاب مشهور توسعه به مثابه آزادی) زمانی یک کشور فقیر و عقب افتاده به لحاظ اقتصادی می تواند در مسیر توسعه و رشد اقتصادی قرار بگیرد که مردمان آن کشور بتوانند به لحاظ سیاسی فرصت انتخاب آزادانه داشته باشند و به طور آزادانه بتوانند در جنبه های مختلف اجتماع از جمله سیاست و اقتصاد مشارکت فعال داشته باشند. در چنین صورتی است که مردم خواهند توانست با مشارکت واقعی سیاسی خود، بر شفافیت و از بین بردن فساد نظارت موثر نمایند و با توجه به میزان نوآوری و توانمندی های مبتنی بر مزیت نسبی و مطلق اقتصادی خود، چرخ های توسعه و رشد اقتصادی را به حرکت در آورند.

در نبود یک نظام به تمام معنا دموکراتیک که حق تعیین سرنوشت مردم را بتواند تضمین کند، هر گونه کمک های بلاعوض یا استقراض، هیچ دردی را از مردم دوا نخواهد توانست. از این منظر، هرچند ممکن است برای مقاطع بسیار کوتاه مدت، کمکهای بشردوستانه همچون چسب زخمی بر روی یک زخم عمیق در حال خونریزی شدید عمل کند و لازم و ضروری باشد، اما به هیچ عنوان درمان دوامدار و قطعی نخواهد بود. حتی می توان تصور کرد که اتکای بیش از حد به این نوع مسکن های موقتی بدون وجود مسوولیت پذیری لازم برای برنامه ریزی و اجرای راه حل های اصلی، باعث از بین رفتن فرصت ها و بیشتر شدن هزینه اجرای راه حل های اصلی خواهد شد.

در نتیجه باز هم این مردم افغانستان هستند که باید به این روحیه و خودباوری برسند که تا زمانی که منتظر کمک خارجی باشند، هیچ اتفاق مثبتی رخ نخواهد داد. بلکه در ابتدا خود مردم افغانستان باید کمر همت بسته و برای تغییر و تعیین سرنوشت خود حاضر به قبول مسوولیت و هزینه های آن گردند. در آن صورت می توان امید داشت که از کمک های جامعه جهانی به عنوان تسهیلگر استفاده نمود.

بنابراین باز هم اولین و فوری ترین گام برای ایجاد فرصتهای اقتصادی و گشایش در امور معیشتی مردم نیز سرکوب هر چه سریعتر نیروی دگم اندیش، انحصار طلب، دیکتاتوری و فاسد طالبان تروریست به دست خود مردم افغانستان (و نه نیروی خارجی) به هدف ایجاد یک نظام به معنای واقعی دموکراتیک متناسب با واقعیتهای تاریخی و اجتماعی افغانستان است. چنین مبارزه ای، بسیار کم هزینه تر از تحمل و سکوت در برابر رژیم فاشیستی و عقبمانده قبیلوی طالبانی است.

صابر جعفری

>>>   اگر زمانی یک کشور فقیر می تواند پیشرفت اقتصادی و توسعه برسد که مردمش بتوانند آزادانه انتخابات کنند پس چین چگونه به غول اقتصادی تبدیل شد؟

>>>   پیشرفت اقتصادی و کاهش فقر فقط علم اقتصاد و نخبگان اقتصادی می خواهد کدام ربطی به دموکراسی و انتخابات آزاد ندارد بطور مثال چاینا
ولی تا هنوز بعضی نویسندگان ما در رویای دموکراسی و جامعه دموکراتیک هستند که گویا قبل از آمدن جامعه جهانی به افغانستان وطن ما در وسط اتحادیه اروپا بود و باش میکرد
از تخبلات فاصله بگیرید که همان آزادی بیان که قرار بود شما نخبگان با آن مانع ار فساد و استبداد شوید را تبدیل به محل نفرت پراکنی قومی کردید
اگر 20 فیصد مردم به دموکراسی اهمیت میدادند از آن دفاع می کردند

>>>   ما را از آن دموکراسی شما تیر
مردم هفتاد فیصد بیسواد که حتی خواندن نوشتن را ندارد و حتی با کمک آمریکا و اروپا و سازمان ملل نتوانستند جامعه دموکراتیک را بر پا کنند
جامعه و مردم ملکی ما را کدام مقایسه با کانادا آسترالیا و اروپا کرده نمی توانید.من واقعیت جامعه که به چشم سر میبینم می گویم توقعات دارید از این جامعه یک کشور دموکراتیک بسازید
بروید در سرکها از مردم پرسان کنید شما دموکراسی می خواهید یا کمک ملل متحد یا دیگران را؟

>>>   به مردم کمک نشود تا خودشان فامیل و اطفالشان از گرسنگی و سرمای زمستان بمیرند که حتی دیگر آن خیمه زدن در مقابل ارگ را هم ندارند تا که جامعه دموکراتیک به تمام معنا برای مهاجرین خارج نشین فراری مهیا شود تا دوباره مانند دقعات قبل منت بر سر مردم ملکی گذاشته پیروزمندانه بر گردن مردم سوار شوند تا خوش باشند
بهتر است مردم در داخل وطن خود تصمیم بگیرند نه خارج نشنان که همیشه در بدترین شرایط مردم و وطن را رها کرده اند.ولی تا قبل از شما باید پرسان شود دستاوردهای دموکراسی پیشین را شمارش کن

>>>   تایید است.
ما دو بار چوب 'اسلام در خطر است' را خوب پخته خورده ایم اگر کله داریم برای هفت پشت مان بس است. اگر بعد ازین 'سوپر اسلام هم به خطر باشد' بهترین پاسخ مان 'به من چه' خواهد بود.
آتش‌خاوری

>>>   وقتی با حساب وارقام سروکار داریم بایستی عمیقتر نگاه کرد تا مردمی که کمتر با دالر سروکار دارند به خوبی آگاه شوند.
نویسنده محترم وقتی میگوید جامعه جهانی در هفته ۲میلیارد دالر به کشورمان کمک بلاعوض داشته به معنای آن است که در هرماه حداقل ۸ملیارد دالر کمک می شده است! واگر آمار وارقام صحیح باشد بایدبه حال این مردم با داشتن حاکمان حریص وطماع خون گریه کرد.
اغلب ما مردم درک درستی از آمار وارقام نداریم! برای اینکه هموطنان متوجه وخامت اوضاع بشوند وبدانند هفته ای ۲میلیارد دالر وماهی ۸میلیارد یعنی چی؟!
من با زبان اعداد گپ نمیزنم واجازه بدهید این ارقام نجومی را با زبانی ساده تر تشریح کنم تا اندازه ومعیار یک میلیارد دالر برایتان به سادگی شکل بگیرد:
مطابق نوشته آقای صابر جعفری کمکهای جهانی به افعانستان۹۶ میلیارد دالر درسال بوده است.
(فروش نفت ایران در سالهای اخیر ۲ میلیارد دالر در سال بر اورد شده است)
به زبانی ساده کشورما سالیانه نزدیک به ۵۰ برابر درآمدنفتی کشوری که اقتصادش براساس درآمد نفتی اداره میشود از کمک های جامعه جهانی برخوردار بوده است! واین جای سئوال است
پس چی شد این حجم از دالر؟ کجا مصروف شد؟
بحث من. در باره ارزش کمک های جهانی هنوز تمام نشده است!
با کمک های فقط یک سال جامعه جهانی ما می توانستیم؛
۴۰۰ فروند از پیشرفته ومدرنترین هواپیمای مسافربری یعنی بوئینگ 747-8 را خریداری کنیم!
با کمک یک ساله جامعه جهانی میتوانستیم نزدیک به ۷۵ بند به بزرگی (بند کمال‌خان) برای کنترل آبهای سطحی وجلوگیری از هرز آب جهت تولید محصولات کشاورزی وتولید برق در افغانستان بسازیم تا برای همیشه از برق همسایگان بی نیاز شویم! وتبدیل به بزرگترین صادر کننده میوه در منطقه باشیم!
با دو میلیارد دالر (کمک جهانی به افغانستان در یک هفته) میشد بیش از ۱۰۰ مدرسه مدرن با تجهیزات کمپیوتوری در این کشور احداث کرد
حالا بهتر می فهمید که چرا غربیها وبه خصوص آمریکایی ها از دست اشرف غنی ودارودسته اش به خاطر محو شدن ودزدیده شدن ۲۰۰۰ میلیارد دالر
در افغانستان عصبانی استند اگرچه بخش اعطمی از این دالرهای مسروقه به جیب خود آمریکایی ها سرازیرشده است...افسوس...افسوس....
با این ۲۰۰۰ میلیارد دالر میشد افغانستان را دوباره ازنوساخت.ای کاش این حاکمان جدید کارنیکی از خود به یادگار بگزارند وآن کار محاکمه دزدان بیشرم کشوری است که مردمش نان شب ندارند وحاکمان پلیدش در قطر وامارات وازبکستان وترکیه خانه های بلندمرتبه میسازند وقصرهای اشرافی برپای میدارند وموترهای لوکس زیر پای خود، همسران وفرزندانشان است...

مهلت ارسال نظر برای این مطلب تمام شده است