حمله هوایی اخیر در هرات و واکنش ها به آن عجیب و باور نکردنی بود. ظاهرا به نظر می رسد که در این حمله، تلفات جدی به نیروهای طالبان وارده شده است، و متاسفانه مردم ملکی هم آسیب دیده اند.

محکوم شدن این حمله از سوی خلیلزاد و کرزی، قابل فهم است، اما واکنش تند داکتر عبدالله به این حمله نشان می دهد که ایشان در مرداب رقابت شخصی با غنی در حال غرق شدن هستند. آسیب رسیدن به افراد ملکی از سوی نیروهای امنیتی، دردناک و جانسوز است، اما اگر واقعا این نیروها احتمال آسیب رسیدن به افراد ملکی را به صفر برسانند، مقاومت در مقابل طالبان عملا ناممکن می شود، و طالبان یا با فشار نظامی و یا با در پی یک معامله سیاسی، برنده نهایی جنگ کنونی خواهند شد. موضع گیری داکتر عبدالله در این مورد خاص، عملا به نفع طالبان بود و به ضرر نیروهای امنتی افغانستان.

در آن سوی دیگر، اشرف غنی در انزوای خودساخته اش چشم ها را کاملا بر واقعیت های امروز افغانستان بسته است. او در هوای نگهداشتن قدرت برای چند سال آینده، شعارهای بی بنیاد ناممکن سر می دهد، و هزینه هوس شخصی و شعارهای بی بنیادش را مردم و مخصوصا نیروهای امنتی به بدترین شکل ممکن می پردازند.

واقعیت تلخ دیگر این است که نقد کردن حرف و عمل این دو شخص آسان است، اما اگر نیک بنگریم متوجه می شویم که خلیلزاد و امریکایی ها، افغانستان، نیروهای امنیتی و مردمش را در بدترین شرایط ممکن در مقابل پاکستانی ها و طالبان قرار داده اند. طالبان قدرتمندتر و فعال تر از همیشه شده اند، و هر روز که می گذرد، کابل را در تنگناهای خطرناکتر قرار می دهند. شور و امید چند سال قبل که در آن جنبش های امیدبخش خدا بیامرز روشنایی و رستاخیز و ... تولد شدند را به یاد بیاورید، و سپس انتخاب های عملی امروز مردم (غنی، طالب و یا صلحی احتمالی که در پی آن طالبان، جایگاه برتر را در اختیار خواهد گرفت) را درنظر بگیرید. از کجا رسیدیم تا به کجا!

یاد روزگار جنبش های کوچک و بزرگ مدنی ما گرامی باد!

عبدالله وطندار

>>>   وقتی ۵۰۰۰ تروریست حرفوی از زندان رها میشود ، پس چه ضرورت که برای کشتن ۱۰ یا ۲۰ طالب پای یک مورچه بشکند.
اراده برای مبارزه با طالب نیست و هدف غنی ماندن در قدرت برای ۵ سال است.
تداوم و تسلسل قدرت در عشیره فاشبسم قومی هدف نهایی لر و بر است .

مهلت ارسال نظر برای این مطلب تمام شده است