خوشبینی زیاد در مورد توافقات احتمالی در مورد صلح بین آمریکا و طالبان، ما را از قضاوت واقع‌گرایانه دور می‌سازد. در صورت توافق بین دو طرف، چند نکته‌ی اساسی در این مورد وجود دارد که خوشبینی محض را منتفی می‌سازد:

- جایگاه جمهوری، دولت افغانستان، نیروهای سیاسی، زنان و دستاوردهای اخیر نامشخص است. این‌که طالبان در فضایی دموکراتیک و بر اساس انتخابات به انتقال قدرت راضی شوند؛ به سختی قابل باور است.

- سخنان وزیر خارجه‌ی پاکستان می‌رساند که این کشور از توافق احتمالی شادمان است. چنین می‌نماید که پاکستان در مدیریت مذاکرات به سود منافع ملی خود موفق بوده است. با توجه به رقابت شدید هند و پاکستان در قضایای افغانستان، هرگونه تحولی که موازنه را به نفع پاکستان تغییر دهد، با واکنش هند مواجه خواهد شد. طبیعی است که این واکنش می‌تواند رویاهای پاکستان را نقش بر آب سازد.

- کابلوف به صراحت اعلام داشت که روسیه پیمان صلح بین آمریکا و طالبان را ضمانت نخواهد کرد. این موضع‌گیری می‌رساند که روس‌ها از توافق صلح حمایت قابل توجهی نخواهند داشت و با توجه به این‌که هیچ تضمینی در مورد امنیت فضای حیاتی این کشور وجود ندارد، در آینده دخالت این کشور در افغانستان غیرمحتمل نیست.

- مقامات ایرانی فقط از مذاکرات دولت افغانستان و طالبان حمایت کرده‌اند و به نظر می‌رسد که با توافق احتمالی بین آمریکا و طالبان رضایت نداشته باشند و با تیره‌تر شدن روابط ایران و امریکا، احتمال رقابت بعدی در افغانستان بسیار بالا است.

از آنجا که حل مشکل افغانستان مستلزم اجماع داخلی، منطقه‌ای و جهانی است؛ به نظر می‌رسد که از هم‌اکنون مشخص است که توافق احتمالی صلح بین آمریکا و طالبان با چالش‌های جدی‌ای مواجه است و حتی ممکن است این توافق سرآغاز رویارویی تازه‌ای بین سه لایه‌ی نیروهای فوق‌الذکر باشد.

داوود عرفان

مهلت ارسال نظر برای این مطلب تمام شده است