واقع بينانه ترين تحليل شايد اين باشد كه آمريكا و پاكستان در ميدان سياست در افغانستان در حالت توازن قدرت قرار دارند. اين توازن قدرت برای پاكستان به كمک طالبان فراهم شده است. اينگونه نيست كه پاكستان و آمريكا هماهنگ هستند و اسلام آباد در قضيه افغانستان گوش به فرمان واشنگتن مي باشد.

جز پاكستاني ها همه در حيرت هستند. آمريكايي ها نمي دانند كه با توجه به شخصيت مردد و غيرقابل پيش بيني دونالد ترامپ و نيز نفوذ پاكستان روي طالبان در برزخ ميان صلح و انتخابات به كدام طرف بروند؟

حكومت نمي داند كه سرنوشتش به انتخابات منتهي مي شود يا به روند صلح؟ طالبان نمي دانند كه بالاخره آمريكايي ها افغانستان را ترك مي كنند يا نه؟ نمي دانند كه به فرض اينكه آمريكايي ها بپذيرند و بروند چه پيش مي آيد؟ آيا اجازه خواهند يافت كه دولت تشكيل دهند؟ آيا مي توانند دولت را با اين تشكيلات متورم و بزرگ شده اش اداره كنند؟ اعتماد گروه هاي اجتماعي را جلب كنند؟ امنيت را برقرار سازند؟

تنها طرفي كه از اين حيرت سود مي برد پاكستان است. بي ثبات ترين حالت نظام سياسي در افغانستان مطلوبترين حالت براي پاكستان است.

شجاع محسنی

>>>   دقیق تحلیل نموده ایید ! حالت کاملاٌ همین طور است با کشتن و بستن اگر افغانستان آباد می شد ۴۰ سال و اندی کافی بود خدا کند که عقل در کله کسانیکه در جنگ و ستیز اند و مجنون قدرت ، زود تر برگردد.

>>>   حالا شکر در افغانستان صلح شده دیگر نیاز ماندن نیرو های خارجی و ناتو افغانستان نیست باید همگیشان از کشور ما افغانستانی عزیز بروند و مردم افغانستان باید حالاکه جنگ تمام شده یک شخص دلسوز و مسلمان را برای ریاست جمهوری افغانستان انتخاب کنند داکتر عبدالله و اشرفغنی را هردوشان را به سطل کثافتدانی
تاریخ بگذارند آنها فقط از جنگ و خونریزی سود میبرند
مردم هوشیار باشند که اگر اشرفغنی و عبدالله ریس جمهور شود اینبار همه قتل عام میکنند...
مجید

مهلت ارسال نظر برای این مطلب تمام شده است