آیا زور امریکا به پاکستان بحیث محور تراژدی افغانستان می رسد؟

یکی از سیاستمداران زبده امریکایی بنام نیوت جننجریچ (Newt Gingrich)، سخنگوی وقت مجلس نمایندگان امریکا، گفت تا وقتی به شکایات پاکستان رسیدگی نگردد، تامین صلح در افغانستان توسط امریکا از ناممکنات است. رابطه افغانستان و پاکستان از زمان تاسیس پاکستان در سال ۱۹۴۷ تا امروز خصمانه بوده است. در حالیکه پاکستان بعنوان متحد استراتژیک امریکا در منطقه قبول گردیده است ولی کسی در این مورد تحقیق نکرده است که این اتحاد استراتژیک یعنی چی؟ پاکستان محور تراژدی افغانستان است ولی کسی به آن توجه نمی کند. تا وقتی امریکا پاکستان را نشناسد و نگرانی پاکستان را نفهمند، تراژیدی افغانستان ادامه دارد.

نگرانی عمیق پاکستان از هند ناشی می گردد. این نگرانی یک نگرانی خیالی نی بلکه یک نگرانی واقعی است. هند از هر وسیله ممکنه استفاده می نماید که پاکستان خیالی یا واقعی را از صحنه محو سازد. پاکستان در دفاع از خود در مقابله با هند از هیچ وسیله ممکنه از جمله قبولی چاکری امریکا و اتحاد با وهابی های سعودی و چین، حریف هند در منطقه، خوداری نمی ورزد. در حالیکه حکومت کابل در شکل و شمایل حکومت حامد کرزی و غنی احمدزی، بعد از اشغال افغانستان توسط امریکا و سقوط طالبان بحیث اجیران آی اس آی پاکستان، تلاش دارند هند را بحیث دوست افغانستان جاه زنند ولی پاکستان به هر قیمتی باشد با این طرزالعمل مخالفت نموده و جلو این تلاش ها را می گیرد. راست یا دروغ، حکام پاکستان این ذهنیت را در بین جمعیت صد و هفتاد میلیونی پاکستان تزریق نموده اند که هند در صدد محو پاکستان از جمله از طریق افغانستان از صحنه هستی سیاسی دنیا می باشد. اکثریت مطلق جمعیت پاکستان این ذهنیت را بحیث یک واقعیت پذیرفته اند.

با درنظرداشتن این واقعیت، امریکا نمی تواند بدون درنظر گرفتن خاطرات پاکستانی ها و هندی ها، قضیه افغانستان را طوری حل و فصل نماید که به نفع هند و به ضرر پاکستان یا بر عکس تمام شود. امریکا هم سوته معجزه حضرت موسی را در اختیار ندارد که به قضیه طوری رسیدگی بتواند که هم خاطرات هند و هم خاطرات پاکستان را درنظر گرفته و به قضیه رسیدگی بتواند. هم پاکستان و هم هند حامیان و هواخواهان جهانی دارند. هر نوع اقدام امریکا در این مورد، تشنج جهانی را باعث گشته و امریکا از رسیدگی بحل این قضیه عاجز می باشد. از نگاه تاریخی، قبولی یا عدم قبولی خط دیورند بحیث مرز بین افغانستان و پاکستان، در حالیکه حامیان افغان، از قبیل هند و شوروی تاریخی، در رد آن نظر داده اند ولی حامیان پاکستان از جمله امریکا در تایید آن موضع و موقف گرفته اند. حل و فصل قضیه دیورند شکل سیاسی گرفته و به زخم ناسور مبدل گشته است. این قضیه وقتی حل و فصل می گردد که دنیا بالای اختلافات به توافق برسند که هرگز نمی رسند.

حضور نظامی امریکا در افغانستان بعد از تراژدی ۹۱۱، امریکا را در یک موقف و موضع عجیب و غریب قرار داده است که حل مسایل ناشی از آن از قدرت زمامداران امریکا خارج است. بعد از جنگ دوم جهانی، پاکستان متحد استراتژیک امریکا گردید و افغانستان، از اثر سیاست های محمد داود دیوانه، در جمله اقمار شوروی ها قرار گرفت. امروز امریکا نمی تواند بخاطر گل روی غنی احمدزی غلزی افغان متلون مزاج هایبرید صفت سیاست خویش را در برابر پاکستان، بحیث متحد استراتژیک امریکا، تغییر دهد.

فاصله بین بندر کراچی و مرز افغانستان بیش از دو هزار کیلومتر است. انتقال قسمت اعظم اموال مورد نیاز سربازان امریکایی در افغانستان از طریق بندر کراچی صورت می گیرد. بندر کراچی جزو پاکستان و فاصله بین کراچی و مرز افغانستان در اختیار پاکستان قرار دارد. پاکستان با در اختیار داشتن چنین یک امتیاز می تواند امریکا را تحت فشار قرار دهد و امریکا چاره ای جز این ندارد که خواست پاکستان را درنظر گیرد. پاکستان تا وقتی که مجبور نگردد، این راه ترانزیتی را بروی امریکایی ها نمی بندد. اگر امریکا تسلیم خواست های پاکستان نگردد، پاکستان بدون هیچ مشکل این راه را بسته و امریکا هیچ چیزی در برابر پاکستان نمی تواند. این باین معنا است که جلوی سیاست منطقوی امریکا در دست پاکستان قرار می گیرد.

همین قدر برای امشب کافی است. لعنت الله علی القوم کافرین و منافقین افغانین و هزارگین، بشمول تاجکین هایبرید که به پیروی از عبدالله عبدالله دیروز تاجیک و امروز پشتون می گردند....

عبدالحمید

>>>   Abdul Hamid
سوزان رایس مشاور امنیت ملی امریکا در حکومت بارک اوباما سفری به کابل کرد. حامد کرزی، بمثابه یک زن بیوه، بوجی شکایت ها را نزد وی مطرح ساخته و از امریکا تقاضا داشت که پاکستان را در منطقه از بین برده و پشتونستان را جزو خاک افغانستان سازد تا پشتون ها در افغانستان بحیث اکثریت قومی منبارز گردند. سوزان رایس در پاسخ می گفت ای کاش ما سوته جادوگری حضرت موسی را در اختیار می داشتیم تا دریای نیل را دو شق و پاکستان را تباه تا پشتون ها بحیث یک اکثریت قومی در افغانستان ایجاد گردد!

>>>   پاکستانی ها به خصوص ملا هایش گلو پاره میکنند که افغانستان اشغال شده اگر اشغال شده اشغالگر از کدام راه داخل افغانستان شده و از سر سینه کدام مردم گذشته و آمده افغانستان را اشغال کرده.
پس کمک به اشغالگر خودش اشغالگری است.

آنقدر که پاکستان به ما احتیاج است ما به پاکستان احتیاج نداریم.
ما ۴۰ سال است که بدون آب و برق و مواد سوخت و سهولت های حمل و نقل و تامینات اجتماعی زنده ایم و زندگی میکنیم و شاید ۴۰ سال دیگر هم این کار را بتوانیم.
اما پاکستان اگر یک هفته بدون برق سراسری باشد نظامش سقوط میکند.
پس باید با پاکستان برای یک بار و همیشه تصفیه حساب کنیم.

پاکستان نه پاکستان
قطع رابطه سیاسی و تجارتی و فرهنگی و همه و همه
ما واردات مان را از پاکستان قطع میکنیم و میوه جات خودرا هم خود ما استفاده میکنیم.
و پاکستان هم حق ندارد از طریق افغانستان صادرات داشته باشد.

>>>   جناب عبدالحمید نویسنده محترم مقاله، تحلیل تان از سیاست پاکستان و امریکا خوبست، ولی با دو جمله اخیر که همه اقوام افغانستان را لعن کرده اید از ارزش خود و مقاله تان کاسته اید. یک نویسنده، تحلیلگر و صاحب نظر نباید به یک ملت فحاشی و توهین نماید.

>>>   بعد از بحران کیوبا که شوروی وقت در مقابل جابجایی راکت های اتمی امریکا در سرزمین ترکیه که عضو پیمان ناتو بود،راکت های خود را میخواست در کیوبا جابجا کند و بالاخره منتج به آن شد که امریکا راکت های خود را از ترکیه بیرون کند و شوروی نیز از جابجایی راکت های خود در کیوبا منصرف شود،هردو ابر قدرت در پی پیدا نمودن شرکای سترانیژیک جدید شدند.
جان کنیدی از پادشاه افغانستان دعوت کرد و از او در قصر سفید با مراسم شاندار پذیرایی کرد،اما ظاهر شاه که در همسایگی شوروی قرار داشت،مجبور بود بی طرفی خویش را حفظ کند،در نتیجه از روابط استراتیژیک با امریکا خود داری کرد.
امریکا مجبور شد بخاطر جلوگیری از پیشرفت شوروی بسوی بحر هند،دنبال متحد استراتیژیک دیگر بگردد.
در نتیجه از ایوب خان رییس جمهور وقت پاکستان دعوت کرد و خود جان کنیدی همراه با اعضای کابینه خویش به میدان هوایی،به پذیرایی ایوب خان رفت.
پاکستان عضو پیمان جدیدی بنام سینتو و یا پیمان عراق که از طرف امریکا ساخته شد،شد.که در آن پاکستان و عراق ودیک تعدا کشور های دیگر جنوب آسیا بود.
هرچند پیمان سینتو بعداً لغو شد و از بین رفت،اما پاکستان منحیث هم پیمان استراتیژیک امریکا در منطقه باقی ماند.
ازین رو هندوستان نیز تا زمان زیادی روابط نزدیک با شوروی وقت داشت.خصوصاً دردوران گاندی ها،یعنی اندرا گاندی ثدبعداً پسرش راجیف گاندی.
اما با کشته شدن هردویشان.دولت های بعدی هند کوشش کردند تا در روابط سترانیژیک شان موازنه را حفظ کنند و هم با شوروی و هم با امریکا روابط دوستانه داشته باشند و از هردویشان سلاح و مهمات بخرد.
در دهه هشتاد میلادی بعد از حمله شوروی به افغانستان،روابط استراتیژیک امریکا با پاکستان عمیق تر شد و با خروج شوروی از افغانستان و جنگ های داخلی در افغانستان این روابط در مرحله اول ریاست جمهوری کلینتن کمتر بود،اما با نزدیک شدن روابط روسیه با اروپا و با دولت ربانی،دوباره پاکستان برای امریکا مهم و امریکا در همکاری با پاکستان گروپ طالبان را بخاطر از بین بردن رژیم ربانی روی کار آوردند.
بالاخره حادثه یازدهم سپتامبر صورت گرفت و جمهوری خواهان دوباره از مجاهدین در مقابل طالبان پشتیبانی کردند ،تا زمانی که دوباره دموکرات ها به قدرت رسیدند و موضوع صلح با طالبان مطرح شد و هیلری کلینتن وزیر خارجه،سالانه چند ملیارد دلار از بودجه امریکا برای پاکستان بخاطر مبارزه بر ضد هراس افگنی کمک میکرد.
این که چه مقدار این پول در جیب خود هیلری کلینتن میریخت،موضوع جداگانه است.
بعد از پیدا شدن بن لادن در پاکستان و کشته شدن آن توسط قوای امریکایی،روابط امریکا با پاکستان دوباره به سردی گرایید و پاکستان میز رو به طرف چین و روسیه کرد و شامل پیمان شانگهای شد.
چین باوعده های چرب و نرم سرمایه گزاری در پاکستان،پاکستان را بطرف خود جذب کرد،اما این وعده ها هنوز تحقق نپذیرفته است و یک بندر نیم کله در گوادر پاکستان و چند کیلومتر سرک در سرحد چین و پاکستان جور شده است.
حالا در دوران دونالد ترامپ،امریکا در مقابل پاکستان سیاست دوگانه دارد.
گاهی از کارکرد های او قدر دانی میکند و گاهی هم انتقاد.
هنوز سیاست امریکا در قبال پاکستان گنگ است.گاهی با طالبان مذاکره میشود و گاهی این مذاکرات قطع میشود.
ببینیم بالاخره سیاست امریکا در قبال پاکستان به کدام جهت روان میشود.

مهلت ارسال نظر برای این مطلب تمام شده است