اینکه مردم تشنه‌ی صلح و امنیت هستند برای همه روشن است. تلاش‌ها برای صلح نیز کار خیر و نیکی است. اما اگر در پس این برنامه ها معاملاتی باشد که کارگردانان آن سازمان‌های استخباراتی باشند، در آن‌صورت:

۱. مسوولیت هر جنایتی که از این پس از سوی طالبان به اتفاق می‌افتد بدوش شرکای این معامله نیز است. آنانی‌که در مسکو، تهران و دوحه ضیافت راه می‌اندازند و این معاملات را مدیریت می‌کنند نیز پاسخ‌گو خواهند بود. اگر خلیل‌زاد هست یا کابولف و یا ظریف.

۲. مشروعیت بازیگران سیاسی افغانستان که در عکس‌گرفتن با نمایندگان مجهول‌الهویت طالبان مسابقه به راه می‌اندازند از کجا می‌آید. آیا این‌ها نمایندگان مردم هستند؟ آیا این‌ها نمایندگان احزاب هستند؟ کدام این رهبران می‌توانند هزار نفر را برای یک خواست مدنی بسیج سازند؟ پس روشن است که این‌ها بازیگران ناکامی هستند و از اذهان مردم ترد شده اند. از این‌رو فیصله های آنان نیز مشروعیت ندارد.

۳. جایگاه حقوقی کرزی چیست؟ بلی او یک شهروند است. اما شهروندی که ظرفیت نمایندگی از شهروندان را ندارد. او یک سیاست‌مدار شکست‌خورده است. مخالفت او با امریکا حکومتش را به فقیرترین حکومت در روزهای اخیر سال های ۲۰۱۴ تبدیل کرد. حکومت و خانواده‌اش مفسد ترین چهره های تاریخ دولت‌داری را در افغانستان به نمایش گذاشت. حالا گرایش به روسیه وطالبان یگانه گزینه برای تبرئه‌ی این روسیاهی است.

۴. شهامت و وقار سیاسی این گروه شکست‌خورده در چه‌است وقتی نماینده‌ی طالبان نظام سیاسی شان‌را «اشغال‌شده» قانون اساسی شان‌را «ناروا» و ارتش شان‌را «قاتلین» می‌نامد. این گروه شکست‌خورده با تمام وقاحت در عقب طالبی‌که از ریختن خون هزاران انسان فقیر و بیگناه پشیمان نیست جماعت نماز شکل می‌دهند.

این درست است که ما به صلح نیاز داریم. اما ما ارزش‌هایی داریم که متعلق به تاریخ، فرهنگ و کرامت ما است و نباید توسط گروهی از سیاست‌مداران معامله گر بر زیرپای جنایت‌کاران ریخته شود.

ملک ستیز

مهلت ارسال نظر برای این مطلب تمام شده است