اوضاع در افغانستان روز به روز وخیم تر می شود و این دقیقا در شرایطی اتفاق می افتد که معمولا در فصل زمستان از دامنه خشونت ها کاسته می شود و از طرف دیگر سناریوی صلح بین هیات های نمایندگی طالبان با هیات آمریکایی به ریاست "زلمی خلیلزاد" فرستاده ویژه واشینگتن در امور افغانستان، چندین بار برگزار شده است. از آنجا که این سناریوی به اصطلاح صلح هیچ ارتباط واقعی با پایان بخشیدن به بحران افغانستان نداشته و بیشتر در چارچوب "انحصار بازی" و مدیریت بحران برای تنظیم مناسبات تازه بین "اضلاع فاجعه" جهت تقسیم سهم کیک قدرت انجام می گیرد، هیاهو برای هیچ می باشد.

بحران افغانستان اصولا بیش از آنچه که یک بحران ملی باشد یک بحران منطقه ای و بین المللی است که از چهل سال پیش در چارچوب جنگ سرد، سرنگونی دولت ملی و دمکراتیک دکتر "نجیب الله" با کمک امپریالیسم جهانی و ارتجاع منطقه یی و بعد با حملات تروریستی یازدهم سپتامبر 2001 به آمریکا توسط گروه "القاعده" که متحد حکومت "طالبان" بوده و با اشغال این سرزمین توسط آمریکا و ائتلاف متحد آن انجام گردید، روز به روز بر وخامت اوضاع و گسترش خشونت ها افزوده شد. حملات انتحاری طالبان در 21 جنوری بالای امنیت ملی در مرکز ولایت میدان وردک به گفته منابع معتبر نظامی و محلی بین 100 تا 126 نظامی و کماندوهای نیروهای ویژه را کشت درست در همان روزی انجام گردید که نمایندگان طالبان در دوحه قطر با خلیلزاد در حال مذاکره بودند. ارتباط این حمله خونین با مذاکراتی که در دوحه جریان دارد یک رابطه معناداری دارد که نشان می دهد امروز طالبان از موضع قدرت با طرف آمریکایی برای سهم کیک قدرت در مناسبات آینده افغانستان در حال چانه زنی می باشد. این مذاکرات به همین دلیل که به صورت انحصاری برگزار می شود در صورتی که بنیان بحران افغانستان بازیگران داخلی و خارجی دیگری از جمله تمام همسایگان این کشور را شامل می شود و آنان از جریان مذاکرات دور نگهداشته شده اند، از اساس برای خاتمه بحران و تحقق صلح تنظیم نشده است.
در حالی که به موازات این مذاکرات از طرف دیگر بازیگران منطقه یی و ذی نفع در موضوع بحران افغانستان به طرفیت چین و روسیه و با همکاری همه 12 کشور منطقه و عموما همسایه این کشور چند دور مذاکره در روسیه، چین و افغانستان انجام گرفته و در گام های اول هم تا حدودی موفق به پذیرش و اجماع نظر آنان حول یک پلاتفرم عدم مداخله و استفاده از نفوذ این کشورها برای عدم کمک و همدستی در چرخه خشونت توافقاتی حاصل گردید.

بدون هیچ تردیدی آمریکا با بیش از ده هزار کیلومتر فاصله از میدان جنگ افغانستان در چهار دهه گذشته هرگز تابع حفظ ثبات این کشور و منطقه خود را درگیر بحران افغانستان نکرده است که حتی به زعم مقامات واشنگتن تاکنون صدها میلیارد دالر هزینه یک جنگ پایان ناپذیر شده است. مقامات واشنگتن به تجربه چهل ساله و به خصوص تجربه عینی 18 سال اشغال این سرزمین به خوبی می دانند که نه دولت دست نشانده کابل در مشارکت تکنوکرات های فاسد و جهادگرایان قومگرا و نه اپوزیسیون مسلح بنیادگرای طالبان هیچ کدام به صورت مستقل قدرت تفاهم و حتی پیروزی بر دیگری را ندارند. به همین دلیل صلح واقعی با توجه به محیط میدان نبرد و پراکندگی قومی فعلا در این "سرزمین بدون امید" و مهم تر از همه دخالت محیط پیرامونی برای کسب منافع یا حداقل تاثیرگذاری بر تحولات آتی منطقه، تنها با مشارکت جمعی همه بازیگران داخلی و منطقه یی امکان پذیر خواهد بود. به همین دلیل هرگونه مذاکرات پشت پرده و بدون اراده جمعی بازیرگان درون افغانستان و قدرت های منطقه ای هیچ دستاورد پایداری نخواهد داشت.

مقامات واشنگتن و از جمله خلیلزاد که خود یکی از معماران فاجعه افغانستان بوده اند و با همه اضلاع این فاجعه نیز ارتباطات خاص دارند، به خوبی این واقعیت را می دانند و بیشترین تلاش آنان هم اکنون با طرح های چون ارتش خصوصی و دولت انتقالی با مشارکت طالبان، تنها یک پروژه تنظیم مناسبات و در صورت لزوم انتقال قدرت در بین بازیگران ستیزه جویی می باشد که در شرایطی که همگی در حال ویران سازی کشور می باشند اما هژمونی و تحت قیمومیت بودن واشینگتن را خواهند پذیرفت.

به گفته "اشرف غنی" رییس جمهوری عاریتی افغانستان که به تازگی اعلان کرد در طول دو سال گذشته و از سال 2014 حداقل 45 هزار نیروی نظامی و امنیتی کشور در درگیری ها کشته شده اند، به خوبی می توان به عمق فاجعه یی پی برد که بخش خاکستری و گستره قربانیان آن در میان غیرنظامیان تازه در آن به حساب نیامده اند.

دور جدید خشونت ها که طبق روال محیطی جغرافیای افغانستان در زمستان معمولا خشونت ها کاهش می یابد وقتی در چنین سطح بالایی باشد باید از رسیدن بهار و تابستان از هم اکنون وحشت کرد. در آن سوی قضیه موضوع انتخابات ریاست جمهوری نیز در ماه های آینده داغ خواهد شد که از هم اکنون تمام نیروها و لابی های موجود در ساختار فاسد قدرت قرار است دوباره در این نمایش شرکت داشته باشند.

این در حالی است که هنوز موضوع انتخابات پارلمانی این کشور بعد از سه ماه از زمان برگزاری به هیچ سرانجامی نرسیده و اختلاف بین کمیسیون انتخابات و کمیسیون شکایات آن چنان منازعه جویانه می باشد که اصولا ماهیت انتخابات در این کشور را کاملا مخدوش کرده است.
در چنین شرایطی کشتار نظامیان در روز دوشنبه توسط طالبان که هیات های رسمی آن به صورت مرتب با نماینده ویژه آمریکایی در حال مذاکره می باشند به همان معمایی برمی گردد که خواسته یا ناخواسته از زبان زلمی خلیلزاد بیان شده است. وی در مقابل سرسختی طالبان در هفته گذشته در کابل اعلان کرده است "اگر طالبان به جای صلح، جنگ را انتخاب کنند، آمریکا در کنار حکومت افغانستان علیه آنها خواهد جنگید" که محتوای روشن این پیام این خواهد بود که گویا در 18 سال گذشته آمریکا کاملا در جنگ علیه طالبان نبوده است.

وقتی تمام قطعات این پازل در کنار هم قرار داده شود می توان نتیجه گرفت که هیچ صلحی در مذاکرات دوجانبه بین خلیلزاد و هیات طالبان تحقق پیدا نمی کند و تنها مذاکرات حول تنظیم مناسبات جهت مدیریت بحران و تغییر در سهم بندی کیک قدرت می باشد.
در چنین شرایطی که طرف آمریکایی با عدم مشارکت و بایکوت پروسه صلح منطقه یی با محوریت چین و روسیه، هم چنان اصرار در انحصاری کردن هرگونه پروژه و سناریوی به اصطلاح صلح جهت مدیریت تحولات آتی افغانستان را دارد، باید هم چنان در انتظار فجایع بزرگ و خشونت های بیشتر بود.

علی مأثور

>>>   ایاامریکاخواهدتوانست صلح را درافغانستان تامین کند؟
بلی امریکاوقتی میتواند دراوردن صلح به افغانستان کامیاب شود که!
۱--- منافع پاکستان را دراینده افغانستان تضمین کند۰
۲ --- جایگاه طالبان را برضایت پاکستان درنظام کنونی مشخص نماید۰
۳--- برای ایران اطمینان ایجادکند که از طریق افغانستان برای ان کشور هیچگونه مزاحمتی ایجاد نمیشود ( ضمانت قوی بین المللی برای ایران داده شود)
۴--- افغانستان به اشتراک ملل متحد برای پاکستان ضمانت کند که موضوع خط دیورند بیست وپنج سال بعد تحت نظر کشور های منطقه وبه ریاست ملل متحد از طریق یک ریفراندم شفاف حل وفصل گردد۰
۵--- برای روسیه اطمینان داده شود که نا ظرین ملل متحد جمع ناظرین روسیه مشترکا میتوانند از هرگونه تحرکات منفی در سرحدات جمهوریت های اسیای میانه نظارت بعمل اورده ودرصورت تخطی تا سه بار دولت افغانستان و ملل متحد را اطلاع داده بعدا پاسخ نظامی بدهد۰
۶--- افغانستان وملل متحد مشترکا برای پاکستان اطمینان بدهند که افغانستان یک کشور بیطرف کامل ودرعمل بیطرف بین هند وپاکستان میباشد وروابط افغانستان وهند متناسب به روابط دو کشور ازاد متعهد به بیطرفی فعال برقرار خواهدبود
۷--- ملل متحد وافغانستان مشترکا برای پاکستان اطمینان بدهند که تا پنج سال اینده درمورد ابهای افغانستان مطابق میثاق ها وقرار داد قبول شده جهانی اجراات صورت گیرد۰
صلح در افغانستان تعهد، اقدامات ورضایت پاکستان را
میطلبد۰
طالبان افغان بخصوص خانواده ها ومردم مناطق
تحت حاکمیت انها بیشتر از مردم
مناطق تحت حاکمیت دولت
تشنه صلح اند۰
حاجی سید احمد وفا

>>>   طالبان و امریکا و خلیلزاد کور خوانده اند. نسلی که یک بار آزادی و دموکراسی را دیده است، هرگز تن به اسارت به دست طالبان نخواهد داد. برگشت طالبان برگشت جنگ و مهاجرت است. برگشت دادن طالبان خیانت بیسابقه در تمامی ابعاد اقتصادی و انسانی اش خواهد بود.‌

طالب را نیاورید- نظام فاشیستی کابل را دگرگون کنید و یک نظام انسانی را به جایش بنشانید. راه صلح و حفظ امنیت و آرامش همین است نه این که مردم را از چکک نجات بدهید اما زیر ناودان بنشانید.

>>>   لطیف پدرام:
هر موقع که اشغال گرها و فرانو استعمار شما را بر تخت قدرت می نشانند خوشحال می شوید و بدون چون و چرا و مراجعه به وجدان تان، توق لعنت اسارت و اشغال و نوکری را بر گردن می گذارید. هر موقع که همان بادار خواست شما را برکنار کند وطن پرست و ملی گرا می شوید. حقیقت اش این است که قدرت و به خصوص قدرت های بادآورده و بدون زحمت لذتی دارد که نمی خواهید آن را از دست بدهید.
بگذارید بگویم سرنوشت همه ی مزدوران همین است. سرنوشت شاه ایران را به یاد بیاورید که با وجود نوکری بی چون و چرا به آمریکا حتا ویزای ورود آمریکا را برایش ندادند و نام مستعار خرچنگ یعنی سرطان را بر او گذارده بودند. سرنوشت حسنی مبارک را به یاد بیاورید که پشت میله های زندان است،و داکتر نجیب را که بر دار آویخته شد و متحدانش هم پناهش ندادند. در همین هفته دولت انقلابی مادورو در وینزویلا مورد تهاجم امپریالیزم آمریکا قرار گرفت و یکی از مزدور های خود را آمریکا به حیث ریس جمهور معرفی کرد و می خواهد پول های دولت ملی را در اختیار این مزدور قرار بدهد. حالا اگر همین اشغالگری به نام آمریکا یک طرفه طالبان را به رسمیت شناخت و میلیارد ها دلار در اختیار شان قرار داد چه می کنید؟ نظر من این است باید روی پای خود ایستاد شد و آزادانه و مستقلانه تصمیم گرفت. در این صورت یک جنبش آزادی بخش حتا اگر شکست هم بخورد به هزار ناز و نعمت شرم آور و زیر بار استعمار می ارزد،و بهتر از یک پیروزی دروغین زیر فرمان استعمار است.
در عین حال آقای غنی و کرزی در موقعیتی نیستند که در برابر بادار خود نه بگویند.

>>>   مسئولان افغانستان منعکس کننده سطح فکر ونگرش مردم افغانستان است
متاسفانه ما مردم همیشه از مسئولین کشور انتظار معجزه داریم .ولی هیچگاه از خود نمی پرسیم این معجزه را باید در خود جستجو کنیم.
ما مقامات را مزدور خطاب میکنیم در خلی که خود از این مزدوران بدلیل وابستگی ویا جهل حمایت میکنیم وگویا در این کشور قحط الرجال است .
ما منصب داران را قوم پرست می نامیم .در حالی که خود بدلیل قومیت ونژاد از آنان حمایت میکنیم
حتی اگر بدترین جنایات را مرتکب شده باشند.
ما دولت را فاسد میگوییم در حالی که خود در پایین ترین سطح رشوه را به مقامات میدهیم تا کارمان زودتر حل شود .بعد ان را رندی وچالاکی می نامیم.
ووووووهزاران مورد دیگر .
وهیچگاه خود را مسئول نمی دانیم .
ومنتظر هستیم که دستی از غیب بیاید وکشور ما را اباد کند!!!!!!!؟؟؟

>>>   همين مذاكرات زورمند جهان اگر به نتيجه نرسد، افغانستان بايد بين همسايه ها تجزيه شود، چون ما مردمان متمدن و صاحب عقيده نيستيم ، رهبران جهاد مقدس ما ظالمترين مردم جهان ، سياسيون ما خائنترين خائنين ، علماي مقتدر ما اساتيذ شيطان، و ...... ، قدرت اول جهان مادي يعني امريكا بعد از چهل سال درگيري فهميدند كه اين جا سرطان نا مداوا است ، كوشش تداوي باعث كثرت و انتشارش ميشود و حتي به ديگران انتقال ميكند، بهتر است سرش پوشانده شود و به حالت خودش مانده شود. حالا هم يگانه راه همين مذاكرات امريكا است تا خدايان افغان را با هم ببندند و خودشان فرار را بر قرار ترجيح دهند. خير است ما باز هم بغير از صبر چيزي نداريم ، اي كاش كه اين بار كشور هاي همسايه اجازه ورود تمام افغان ها را در خاك خود منع نمايند، كه هيچ نَفَر ما گريخته نتوانيم و مجبور به سازش و يا دفاع خود شويم تا حق و باطل معلوم شود، و انشاءالله كه حق كامياب خواهد شد.

>>>   خبرتازه :
روز نامه نيويورك تايمز يكي از مشهورترين نشريه در امريكا روز چهارشنبه گذشته ٢٢جنورى٢٠١٩ در صفحه خوبش به نقل از نانسي پلوسي ريس پارلمان امريكا نگاشته است .
امريكا در جريان چهار سال حكومت غني بدترين شرايط نظامي و امنيتي را در افغانستان تجربه كرده است كه ما شاهد تلفات قابل ملاحظه از سربازان افغانستان عليه تروريزم بوديم كه اين اصل نشاندهنده ضعف مديريت شخص غني را در حكومتش نشان ميدهد ايشان خاطر نشان كردند كه من طي نامه به دونالد ترامپ ريس جمهوري امريكا از ايشان تقاضا كردم كه تلاش زيادي نسيت به سلامت سربازان امريكايي را در افغانستان داشته باشند .
به كزارش ديگري از همين روز نامه مينگارد كه سناي امريكا دريك تصميم جدي خواهان عدم حمايت حكومت امريكا از شخص اشرف غني در انتخابات جديد سال آينده افغانستان شدند و افزودند كه حمايت مالي امريكا از دولت غني در حقيقت تقويه فاسدترين حكومت در جهان است .

>>>   جناب علی ماثور!
تا انجا که سخن تان متوجه استعمار واستعمار زدای است مورد تاید همگان میباشد ولی در اثنای راه باز اشتباهی تکنوکراتهای غربی را تکرار مینمایدشما که دولت داکتر نجیب را ملی ودموکرانیک میخوانید اینجاست که راه از پیش شما وما گم میشود وپای غرض وجانب داری بمیان می ایدوباز ایت قرانی مصداق پیدا میکند که میگوید<هر حزب به داشته های خود مبالات دارد== کل حزب بما لدیهم فرحون>نمیدانم کجای دولت نجیب را ملی ودموکراتیک خوانده اید مگر ایشان محصول اشغال یخش دیگری از استعمار وامپریالیزم سرخ نبودند ؟ طی کدام انتخابات ملی ودموکراتیک بمیان امده بود؟راستش این است که نه او ونه ما ونه اینها هیچ کدام ملی ودموکراتیک نیستیم هرگاه نزدیکان وفرزند انسان هر عمل ناروا را انجام دهد به نظری ادمی نمی اید حال هر مفکوره وعقیده هم که داشته باشد ودرجه ای تحصیلش هم هر اندازه بلند باسشد احساس قرابت یک امر طبیعی میباشد درست است که داکتر نجیب بیانیه های جالب ارایه نموده وازاوضاع واحوال اینده پیشبینی های داشته انهمه برای حفظ قدرت ومنصب خودش بوده نه برای ملت وملی بودن انسان ملی ووطن دوست هرگز جذب استخبارات خارجی نمیشودوبرای نه روس ونه امریکا خدمت نمیکند هرکاه ایشان را میگذاشتند که ازوطن بیرون میشدند حتما مانند سایر اعضای حزب دموکراتیک به دامان همان امپریالیزم پناه میبرد
که بخاطر ظاهرا با مبارزه با ان ده ها هزار انسان وافغان را به قتل رسانیده بودکه حتما ان اعمال اورا نیز توجیه مینماید
تبنگ چی

مهلت ارسال نظر برای این مطلب تمام شده است