دو خطر اساسی موجودیت افغانستان را تهدید می کند:
۱. فساد و تفرقهٔ درونی که بگونهٔ پیچیده ای از بیرون و درون کشور مدیریت و سازماندهی می شود.
۲. پاکستان که در راستای قیمومیت کامل بر افغانستان گام بر می دارد.

آنکشور قادر است؛ رقابت قدرت های بزرگ منطقه ای و فرامنطقه ای در میدان افغانستان را نیز در مسیر منافع خویش قرار دهد.
هر دهشت افگن فکری و سخت افزاری در هر نقطه یی از افغانستان و هر مهرهٔ ستون پنجمی مستقر در سلسله مراتب سیاسی و نظامی کشور، یک سرباز پاکستانی است.

هیچ گروه دهشت افکنی در افغانستان نمی تواند از زیر چتر فرماندهی و نظارت استخبارات پاکستان بیرون باشد.
پاکستان در حال حاضر بخش قابل ملاحظه یی از خاک افغانستان را توسط این گروه ها اشغال کرده است.
انحصار پاکستان بر ایمان صدها هزار نفر از اتباع افغانستان و مدیریت دینداری و جهاد آنها، مؤثر ترین ابزار اجرا این استراتژی است.

برون رفت از این وضع مستلزم طرح «راهبرد ملی مبارزه برای بقا» و اجرا آن از طریق یک کازار بزرگ میهنی است که تنها از مجرای انسجام ملی و مشارکت تمام نیروهای وطندوست، ممکن خواهد شد.
اگر آگاهی وجود داشته باشد و ابعاد این خطر درک شود؛ سر از همین لحظه تمام مردم افغانستان یک جسم و یک جان خواهند شد.


عزیزالله آریافر

>>>   اگر مردمان کشور یک جسم و یک جان شوند کار خوب است و مردم ارزوی چنین چیزیرا دارند اما ارگ نشینان میدانند که اگر مردم متفق گردند و قانون حاکم گردد و عدالت اجتماعی برقرار گردد دیگر انها نمیتوانند که با جعل و تقلب بر گرده های مردم حاکم شوند وترورستان طالبان اله دست پاکستان دیگر نمیتوانند که مردم را بنام از دین اسلام در حالیکه اعمال خودشان بدتر از کفار غیر اسلامی است فریب دهند و در مناطق شان بنام زبان و قوم و دین و مذهب دستورات خاینانه و جنایتکاران ای اس ای و نظامیان دولت پاکستان را در نابودی و نا امنی و بربادی کشور و مردم ما عملی کنند اگر ترورست طالبان غلامان اجنبی هستند و یا حکومت متقلب جعلکار عوام فریب هردوی شان خواهان صلح و امنیت پیشرفت کشورما نیستند چون در جنگ نفع شخصی شان است بدین لحاظ هردو طرف نفاق افگنی را دربین مردم بنام قوم و زبان و دین و سمت و منطقه دامن میزنند .

مهلت ارسال نظر برای این مطلب تمام شده است