می‌ بینم این چند روز اخیر بحث احتمال برگزاری انتخابات پارلمانی داغ شده است و گپ نامزد شدن بصورت پیدا و پنهان در سطوح مختلف در حالا بالا گرفتن است.

اما چند نکته جدی و مساله دار:
یکم: هفته گذشته صیاد رییس کمیسیون انتخابات در جلسه استجوابیه مجلس نمایندگان همزمان که به برگزاری انتخابات در 28 میزان سال جاری تاکید کرد اعلام داشت که کمیسیون با توجه به شرایط و وضعیت کنونی نمی‌ تواند شفافیت انتخابات پیش رو را ضمانت کند.

دوم: به دنبال اظهارات رییس کمیسیون انتخابات اشرف غنی رییس حکومت وحدت ملی در دیداری با نماینده چند حزب سیاسی به "برگزاری به موقع، شفاف و سرتاسری انتخابات در سال جاری" تاکید کرده است.

سوم: از نگاه امکان سنجی امنیتی_تخنیکی هنوز انبوهی از مسایل تخنیکی حل ناشده سر جای خودش باقی است همچنان که شرایط امنیتی کشور دچار بحران تمام عیار است.

چهارم: از نگاه سیاسی هنوز سرنوشت حوزه بندهایی انتخاباتی مشخص نیست بیش از یک سال است که طرح پشنهادی کمیسیون در خصوص حوزه بندی انتخابات از سوی اشرف غنی به گروگان گرفته شده و شکایت کمیسیون انتخابات در این مورد به رسانه‌ ها کشیده‌ است.

پنجم: ما با کمیسیونی طرف هستیم که جابجایی در ریاست و یک عضوش با نقض صریح قانون انتخابات صورت گرفته است. نجیب الله احمدزی خلاف قانون انتخابات از سمت ریاست کمیسیون عزل شده است. حفیظ الله هاشمی با نقض قانون انتخابات و خلاف حکم صریح ماده شانزده این قانون وارد کمیسیون انتخابات شده و صیاد کسی که مدت عضویتش در کمیسیون یک دوره کامل نیست رییس کمیسیون شده است.

ششم: دبیرخانه کمیسیون هنوز رییس ندارد و همچنان ساختارهای زیر مجموعه اش نیز تکمیل نیست.

هفتم: فهرست رای دهندگان هنوز وجود ندارد و مساله تذکره‌های برقی با پرسش های جدی و بنیادین مواجه است. خیلی ساده هنوز یک آمار واقعی از تعداد تذکره‌ های توزیع شده در کشور وجود ندارد حالا حساب تذکره‌ های تقلبی بماند بجای خودش.

هشتم: کمیسیون شکایات انتخاباتی هنوز مشکلات درونی و تشکلاتی اش حل نشده است. هر دو کمیسیون (کمیسیون انتخابات و کمیسیون شکایات انتخاباتی) هنوز بخش های ولایتی اش تکمیل نیستند.

خلاصه فهرست کارهای مقدماتی که الزامیت دارند و جدا بر سرنوشت انتخابات و سلامت رای مردم تاثیر مستقیم می‌گذارند درازتر از اینها است.

حالا با توجه وضعیت و شرایط که ما برای رفتن به طرف انتخابات داریم به باور من داغ شدن تب برگزاری انتخابات پیش هر آنکه واقعی باشد یک بازی سرگرم کننده است. بازی که حکومتی ها برای سرگرم کردن مخالفان اش و همچنان برای انحراف توجه منتقدان اش از فساد، قانون شکنی و بحران ناشی از سیاست های ناسالم و اشتباه حکومت وحدت ملی راه انداخته است.

گپ اخیر، چه بحث داغ شدن احتمال برگزاری انتخابات یک برنامه واقعی باشد چه یک بازی دروغین و سرگرم کننده نگرانی جدی این است که می‌ بینم اکثریت گپ و گفت های پیدا و پنهان در خصوص نامزد شدن برای انتخابات پارلمانی و انتخابات ریاست جمهوری در کل بدون اندک توجه به نارسایی های مساله ساز برای سلامت و شفافیت انتخابات و رای مردم در حال داغ شدن است.

ترس و نگرانی من این است که در چنین وضعیتی چه انتخابات در سال جاری برگزار شود و چه نشود اکثریت نیروها و ظرفیت‌ های سیاسی درگیر برنامه‌ های فردی و شخصی شان می‌ شوند و پرداختن به الزام هایی که می‌ تواند برای انتخابات و سلامت رای مردم همزمان فرصت و تهدید باشد از سوی همه فراموش می‌ شود و این یعنی فاجعه در حد لالیگا!

آصف آشنا

>>>   اگر انتخابات برگذار شود، حكمتيار برنده ميدان است. او ميفهمد كه در افغانستان يك فيصد رأي هم نميگيرد، باينخاطر از هشت ميليون پناهنده در پاكستان سخن ميگويد. يعنيكه او هشت ميليون كارت چاپ شده در گاو صندوق خود دارد. باين ترتيب پارلمان را در اختيار خود ميگيرد و عين موضوع در انتخابات رياست جمهوري خواهد بود. او بار بار گفته است كه ريس جمهور كسي ميشود كه حزب بخواهد. غير از خودش حزب كيرا ميخواهد ريس جمهور بسازد.

>>>   مهاجرین تا برگشت به وطن حق رای ندارند.

مهلت ارسال نظر برای این مطلب تمام شده است