من اعتراض دارم!

من با این شعار زیاد موافق نیستم. تبعیض جنسیتی هم نمی دانم چیست. من به نسلی تعلق دارم که دم از مبارزه برای آزادی زن، آزادی مرد، آزادی انسان در کل می زند هنوز هم اعتقاد دارم که باید هدف خود را در رسیدن به ماه ترسیم کنیم اگر به ماه نرسیدیم حداقل به یک ستاره خواهیم رسید. تبعیض یا نابرابری جنسیتی یک شعار کلی، عام و همه جاگیر است من کشوری را دمکرات ترین با رشد بزرگ اقتصادی، اجتماعی و فرهنگی مانند کشورهای اروپای شمالی سراغ ندارم که به "برابری جنسیتی" در زمینه های یاد شده دست یافته باشد.

شاید بگویید در این دو گفته تضاد وجود دارد از یکسو می خواهید از زمین پا بیرون نگذاشته به ماه برسید و از سوی دیگر "تبعیض جنسیتی" را خیلی کلی، عام و دست نیافتنی میابید. اختلاف و حتی تضاد فقط در ظاهر است بگذریم از شعار اعتراض، گرچه اعتراض به نظرم خیلی سست و محافظه کارانه است من که شاهد مبارزات MLF در فرانسه بخصوص در دهه 1970 و 1980 بودم زنان و مردانی که اهداف آنها را همراهی می کردند، اعتراض نمی کردند، مبارزه می کردند، خواست های مشخص که برای تامین حقوق مجموعی زنان کمک می کرد را طرح می کردند.

بطور مثال حق سقط جنین بطور قانونی، رایگان بودن افزارهای ضدحاملگی و غیره. امروزه سال ها است که زنان این مراحل را پشت سر گذاشته اند و خواست های دیگری دارند. بطور نمونه برابری کامل دستمزدها امروز در پیشرفته ترین کشورهای سرمایه داری برابری دستمزد میان زن و مرد با شایستگی برابر وجود ندارد. امروز زنان بر ضد آزار جنسی مبارزه می کنند در همین دو روز قبل آنها به یک پیروزی مهم دست یافتند قضا سن روابط جنسی دختران را که می توانند در برابر درخواست یک مرد آری یا نه بگویند از 12 سالگی به 15 سالگی ارتقا دادند.

امروزه زنان پیشتاز برای برابری جنسیتی مبارزه نمی کنند برعکس آنها می خواهند که سرانجام بحیث زن توانیت آنها در جامعه شناخته شود یعنی اختلاف جنسیتی میان زن و مرد و هردو شخصیت واقعی و حقوقی مستقل داشته باشند آنچه را که سیمون دو بوار نیم قرن پیش می خواست زن مرد نیست، مرد زن نیست زن، زن است.

در قدم نخست باید بدانید که زن در جامعه افغانستان نه جنس اول است نه جنس دوم نه یک چهارم جنس. در برخی از مناطق ارزش یک حیوان را هم ندارند در چنین شرایطی باید به زنانی که به این اوضاع اعتراض می کنند، اوضاعی که بعد از نیم قرن در افغانستان حقوق زنان گام های بزرگی به عقب گذاشته باید درود فرستاد.

دوم آنکه نباید در شرایطی که فرهنگ جنگ و خشونت و افراطیگری دینی سرتاسر جامعه را در چنبر خود فرو برده و از جوانان "تحصیلکرده" تا رهبران سیاسی دولتی و غیردولتی در الطاف و محبت با ارتجاعی ترین و حتی افراطی ترین بخش های جامعه بخصوص ملاها گوی سبقت را یکی از دیگری می رباید مشکل است، خیلی مشکل است برای یک زن که از حقوق زن حرف بزند. در کشوری که یک زن نمی تواند موهایش را نپوشاند از حق طلاق و برابری در حقوق خانواده حرف بزند. یادمان رفته که پارلمان این کشور چند سال قبل می خواست قانون احوال شخصیه را نافذ بسازند که از زن یک جسم فقط برای تامین شهوت مردان می ساخت.

پس در چنین سرزمینی اعتراض کردن خودش یک مبارزه است ولی علیه چه اعتراض کنیم؟ اینجا است که همان پرنسیپ قدیمی که می گفت "تحلیل مشخص از اوضاع مشخص" قدرت خود را باز میابد به نظر من در کشوری مانند افغانستان خود زنان باید تصمیم بگیرند که کدام ساحه زندگی و حق زن در آن ساحه اولیت دارد.

شاید برای عده ای از زنان "برابری جنسیتی" بیشتر در حقوق سیاسی و شرکت در اداره کشور اولیت داشته باشد ولی برای عده دیگر مبارزه (یا اعتراض) بر ضد خشونت علیه زنان، سنگسار و زنده به گور کردن آنها ارجحیت دارد و برای عده سومی حاصل نمودن حقوق زن در خانواده از طریق به رسمی شناخته شدن حق طلاق، حق زنان در بزرگ کردن اطفال و تربیت آنها وجیبه مرد در برابر همسر بعد از طلاق هیچ عیبی ندارد که ما اهداف طولانی مدت و به اصطلاع استراتژیک داشته باشیم و از آن حرف بزنیم.

ولی با ثمرتر آن خواهد بود که مرحله به مرحله جلو برویم. وقتی که یک دژ "دشمن" را تصرف کردیم جلو برویم و دژی دیگری را هدف قرار بدهیم. در افغانستان این کار یک یا دو نسل است ولی از همین حالا باید شروع کرد. مهمتر از همه اینکه به یقین زنان در این راه دشوار باید به خود متکی باشند مرد افغانستانی، ارتجاعی ترین، عقب مانده ترین مردان جهان در برابر آزادی زنان اند.

آنهایی هم خیلی انقلابی در اینجا و آنجا از آزادی زن حرف می زنند، باور کنید به تجربه یافته ام، از آن انقلابیونی اند که در بیرون سرخ ولی در درون سفید اند شاید خال خالی از مردان، اینجا و آنجا شما را یاری کنند ولی نیروی اصلی خود شما هستید.

کریم پاکزاد

>>>   با تشکر از آقای کریم پاکزاد که با دقت نظر وبا روشن نگری به مشکل زنان کشور در جامعه‌ای مرد سالاری وقرون روستایی ما نوشته اند وبسیار زیرکانه وهوشیارانه دو زن را که دریک زمان واحد زندگی می‌کنند ولی با دو دنیای متفاوت. امیدوارم برسد روزیکه دیگر زنان ما سنگسار نشوند ،تازیانه نخورند،وبا درد همیشگی شلاق گفتاری و کرداری خانواده نفس نکشند. صرف بحیث انسانی که خدا در دنیا خلیفه ای خود قرار داده زندگی کند .تشکر دوستی از دیار دور.

>>>   هشتم مارچ روز مردان است، زیرا تنها روزی است که زنان مصروف خود هستند و مردان می توانند نفس راحتی بکشند. باید قدر این روز را دانست.
از شوخی ها شادروان بیرنگ کوهدامنی

>>>   حمدجنید سالک
هشت مارچ برای زنان غربی هم هیچ دستاورد مثبتی ندارد. فقط کمی از ظلم بالای آنان را کم ساخته است و بس.

>>>   Raheel
روز زن مبارک باد!
روز سیندخت کابلستانی، روز تهمینه سمنگانی، روز گردآفرید، روز مراجیل بادغیسی، روز رابعه بلخی... مبارک باد!
این روز به زنانی که برای آزادی خویش می جنگند مبارک باد. به زنانی که آزادی را در اتکا به خود جستجو می کنند مبارک باد. به زنانی که اتکا به خود را تنها در مهریه وزیورات نمی دانند بلکه در پی تریبت و تحصیل رسیدن خویش به فرزانگی و فرهیختگی اند مبارک باد. چنین روزی به زنانی که به وقار و آبروی خود و خانواده و جامعه خود می اندیشند و آن را پاسداری می کنند، مبارک باد. به آن شمار از زنانی مبارک باد که خود را یکی از دو بال زندگی می پندارند و به بال دیگر زندگی نیز احترام، توجه و عشق دارند و برای پرواز بهتر در زندگی مشترک با بال دیگر هماهنگ می تپند تبریک. به زنانی خجسته باد که در طول تاریخ پاسدار، محمل و محور فرهنگ ما بوده اند.

به امید روزی که زن و مرد چون آدم و هوا در جنتی که خود ساخته باشند زندگی کنند- باهم کار کنند، زندگی کنند، گناه کنند و باهم استغفار بگویند و باهم به دیر خراب آباد بیایند و عاشقانه بار گنه و خیر نکوکاریهای گذشته و حال شان را ببرند.

>>>   به بهانۀ روز زن:
مرا به مقام فرشته بالا مَبرید و بهشت را زیر پاهایم جاه مَدهید
مَبوسید دستانم را، به حضورم سجده مَکنید
مَستائید زیبائی مرا، مهربانی مرا، اخلاق نکوی مرا
درعالم رویا های خیالی تان
مَسازید مرا اسیر چهار دیوار خانه ، برده ام مَسازید
مَسازید از من روسپیی نفرین شده
مَسوزانید مرا در آتش هوس های ارضا ناشدنی تان
فقط به حیث یک انسان به من نگاه کنید
از جنس خودت، با همه کاستی هایم.

>>>   درود جناب، در مورد جنسیت، به اصطلاح زن و مرد و یا به عربی مزکر و مونث، و اینکه این. کلمه جنسیتی همه وقت در هر سر زمینی چندی قد علم می کند حرف تازه ای نیست، آنهم. در کشور های جهان سوم، که زن شهروند درجه دوم مطرح و صلاحیت هیچ کاری رو به زن نمیده، اینجا مردان محرکه قدرت، غیرت، مردانگی و... تشریف دارند، بزن بهادر، قلدری اش رو بالای جنس مخالف به کرسی می نشاند و جنس مزکر بالای جنس مونث مانند کالا برای خرید و فروش و تبادل آن حتی به قمار و دیگه معضلات اجتماع خرید و فروش و در حالات خشونت به سنگسار محکوم می شود و زن که مورد تجاوز واقع شده سنگسار و جناب مزکر که ابن اعمال غیر انسانی بدون خواست خانم صورت گرفته رو انجام داده خوش خوش راه میره و هیچ قانونی نیست که از این خانم دفاع نماید که ای بابا شما حرفی برای گفتن دارید منی که از وجود زنی زاده شدم ام باید کمی احترام برایت قائل باشم، زنی نزد قاضی و یا وکیل مدافع و.. شکایت کرده نمی تواند چون که خود متهم به متهم بودن خودش میشود و صدایی عدالت خواهی زنان در گلو خودشان خفه میشه، عدالت از بی عدالتی فریاد می زند، که من نیستم، من را در قانون بی عدالتی محکوم کنید.

>>>   به بهانه روز زن
همه ی اینها برای زن است ومادر است .
اسیر چها ردیواری نمند واسیر گرگ های جامعه برای استفاده شهوانی یا بیگاری اقتصادی وکاری کند ؟!!
ارزش زن تا دو روز جوانی به ظاهر بزک کرده باشد وبعدش مانند تفاله به زباله بیندازند؟!
یا در خانه تربیت یک جامعه را داشته باشد
کار اقتصادی تنها منشی گری مرد بیگانه نیست .صدها نوع کارخانگی ودستی واخیرا نتورک مارکتینگ وآموزشی وبرای زنان روستایی دامپروری وکشاورزی وبافندگی و..است که شاید سخت تر از کار بیرون باشد .
افراد بی هویت بی خبر از دین وفرهنگ تنها خودباخته تبلیغات فمنیستی می شوند

مهلت ارسال نظر برای این مطلب تمام شده است