ذهنیت پوسیده رجعت به گذشته محکوم به زوال است.

با وجود تلاش‌های بی‌وقفه و تجربۀ طولانى‌ یک و نیم دهه از تدوین آجنداى ملى تا ارایۀ دولت وحدت ملى و راه اندازی برنامۀ وفاق ملی، رهیافت ما در مورد بیشترین رقم رهـبران سیاسی و دولتی کشور بقول عطار می‌رساند که ما هنوز اندرخم یک کوچه‌ایم.

ارزش‌هـایى هـمچون احساس ملی، تفکر ملی و عملکرد ملی، سه مرحلۀ اساسی در امر رسیدن به وحدت ملی است که حداقل یکى هـم در میان زمامداران کشور تا هنوز جوانه نزده و حکومت موجود بنام وحدت ملی، بهترین مثال براى اثبات این مدعا است.

کشمکش امروزی کشور، میان دو ذهنیت و در دو حوزۀ کلان عمومى می‌چرخد. نیروهایی‌که با نفى واقعیت‌های برآمده از مبارزات چهـار دهـه مردم ، قربانی‌های بیشمار و تغییرات بنیادین در جامعه، همۀ توش و توان خود را بکار می برند تا افغانستان را بقول خودشان به گذشته پر افتخار ! رجعت بدهند و امروز نیز مقوله‌ها و ارزش‌هایی چون وحدت ملی، مصالح ملی، منافع ملی و … را در جهـت کاملاً معکوس و بگونۀ ابزاری، شعاری، فرمانى استفاده می نمایند.

در مقابل، نیروهایی که به پیش‌تازی، عدالت اجتماعی، تعریف نو از وحدت ملی، شهروند مداری، حقوق انسانی، دموکراسی، انتخابات و نظم نو ملی معتقدند.

من یقین دارم که ذهنیت پوسیدۀ رجعت به گذشته با تمام تقلاهایش در نهـایت محکوم به زوال است و ارزش‌های نوین، کارت‌های انسانی، اندیشه‌های راستین، برابری، عدالت و نظم نو ملی که مطالبات هـمگانى مردم بخصوص نسل جوان را تشکیل می‌دهـد، سرانجام پیروز میدان خواهد بود.

احمد ولی مسعود

مهلت ارسال نظر برای این مطلب تمام شده است