ترامپ بیت المقدس یا اورشلیم را به عنوان پایتخت اسراییل به رسمیت شناخت. ظاهرا، اعتراض ها و انتقادهای زیادی را از این کار او دیدیم و شنیدم، اما با یک اطمینان نسبی می توان پیشبینی کرد که هیچ قدرت غیر فلسطینی، مسلمان و غیر مسلمان، کار عملی مهمی در این مورد انجام نخواهد داد، و قبل از همه، قدرت های منطقه به استفاده ی ابزاری از فلسطینی ها و وضعیت دردناک شان ادامه خواهند داد.

داستان مردم یا قوم فلسطین، داستان غم انگیزی است. داستانی که در آن تلاش ها و فداکاری های پیگیر اما بی حاصل، تنهایی های کمر شکن علی رغم هیاهوی ظاهری دوستان بی شمار، و خنجر خوردن های مکرر از عقب، هوش از سر آدم کنجاو می برد، و دل هر انسان منصف را آزار می دهد.

شاید سپتامبر سیاه 1970 را بتوان بهترین نمونه ی سرنوشت انسان فلسطینی دانست، که در آن بیش از چهار هزار فلسطینی به دست نیروهای مسلمان اردنی قتل عام شدند، و تعدادی از چریک های فلسطینی، حتی تسلیم شدن به نیروهای اسراییلی را نسبت به دستگیری به دست نیروهای عرب اردنی ترجیح دادند. یکی از کسانی که نقش برجسته و مهم در این قتل عام داشت، ضیاءالحق، رهبر آینده ی پاکستان بود، کسی که بعدا نقش مهمی در گسترش نیروهای اسلامگرا در افغانستان و و پاکستان بازی کرد. در سپتامبر سیاه، او یک فرقه از نیروهای مسلح اردن را در مقابل جنگجویان فلسطینی، رهبری می کرد.

فعلا به منطقه نگاه کنید. مسلمانان با شدت و هیجان عجیبی در حال کشتار و شکنجه ی همدیگرند. ده ها و صدها، تلویزیون، رادیو، حساب های مجازی، وبسایت و ... که به وسیله ی مسلمانان اداره می شوند، شب و روز، نفرت فرقوی، نژادی، قومی، زبانی و .... در میان مسلمان پخش و نشر می کنند. تنور تکفیر داغ است، و انسان، انسان را می خورد. عربستان سعودی، کل یک منطقه ی شیعه نشین را بلدوزر می کند، در تهران سنی ها حق ندارند مسجدی داشته باشند، در یمن گرسنگی و وبا مردم را تباه می کند، در سوریه، نزدیک به نیم ملیون انسان نابود شده است، و این نابودی ادامه دارد، در افغانستان خود ما، مسلمانان جهادی، حتی گلوی یک دختر خردسال و یک پیر زن مسلمان را بریدند، و ...

در چنین وضعیتی، آیا واقعا کسی به داد فلسطینی ها خواهد رسید؟ نه خیر. ما افغانی ها اما اگر گلیم پاره پاره ی خود را از آب بکشیم هم کار عظیمی کرده ایم، و سزاوار پاداش خواهیم بود. تازه، تعدادی از مدافعین افغانی فلسطین، سال ها نوکری همان ضیاءالحق قاتل فلسطینی ها را می کردند، و برخی هنوز هم در همان راه روانند !

عبدالله وطندار

>>>   داخل افغانستان ظلم تجاوز و ناامنی آن قدر زیاد است که چرا فکر به حال خود نکنیم وقتی از زندان درون ازاد نشویم سرو صدا برای بیرون جه فایده دارد

مهلت ارسال نظر برای این مطلب تمام شده است