سخنان آقای محقق در تهران اشتباه محض است و با هیچ منطقی قابل دفاع نیست.
اما؛ رفتن نامزد وزیر دفاع به اجلاس ایتلاف عربستان تحت مدیریت راحل شریف نیز اشتباه محض است.
اعلامیه دادن شورای امنیت در حمایت از عربستان در جنگ یمن نیز اشتباه محض بوده است.
هر روز رفتن زاخیلوال به دست بوسی مولانا سمیع الحق _پدرمعنوی طالبان_ نیز اشتباه محض است. چون سمیع الحق یک مقام رسمی دولتی نیست و زاخیلوال سفیر است.

خوب است که اظهارات محقق بصورت جدی بررسی شود. اما دو سوال
اول اینکه آیا از دیگران نیز بررسی شود یانه؟ و دوم اینکه چه کسی پرونده محقق را بررسی کند؟ کسانی که خود شان بار بار متهم به حمایت از داعش شده اند و بقول یکی از 1وکلای پارلمان افراد مشکوک را در خانه شان نگهداری می کنند؟ یا کسانیکه در حمایت از عربستان در جنگ یمن اعلامیه رسمی می دهند؟

به قول شاعر: خانه از پای بست ویران است//خواجه در فکر تاق و ایوان است.
مساله این است که چیزی بنام سیاست خارجی تدوین شده و یکدست اصلا در حکومت وحدت ملی وجود نداد. مساله این است که وزارت خارجه کلا تعطیل است و کار وزیر خارجه را مشاور امنیت ملی و وزیر مالیه می کند.

مساله فقط محقق یا زاخیلوال یا فلان وزیر و فلان سفیر نیست، مساله راس رهبری حکومت است، رهبری سرگردان که در سیاست خارجی خود اجماع بین المللی و منطقه ی حاصل شده در مورد افغانستان را به تضاد بین المللی تبدیل کرد.

آقای غنی با چرخش های پرشتاب خود یک روز به دفتر ریس ستاد ارتش پاکستان در پندی رفت و بار دیگر با استقبال پرشکوه از هند، هردوطرف را نگران کرد.
بدون اینکه در عمل یک قطره آب را مهار و مدیریت کرده باشد با سر و صدای ناق ایران را حساس کرد و در یک کلام همه همسایه را از یک دیگر ترساند.

نتیجه این سیاست خارجی، چیزی جز کشاندن افغانستان تا پرتگاه سقوط در یک جنگ نیابتی نبوده و کار را بجایی کشانیده که نکلسن می گوید ننگرهار مرکز داعش می شود.
مسوول اول همه این ها، کسی است که سیاست پنج حلقه اش کم مانده که افعانستان را در یک جنگ پنج حلقه ی گرفتار کند.

داوود ناجی

>>>   Arianfar
بزرگترین جفای امریکا در حق مردم ما تحمیل یک آدم دارای تاریک ترین اندیشه های قرون وسطایی قبیله یی تبارگرایانه با غیر دموکراتیک ترین شیوه ها، ترفندها و روش ها برای یک دهه ونیم آزگاربود. هم در کنفرانس بن، هم در لویه جرگه ها وهم در انتخابات ها با زیرپای گذاشتن همه ارزش های دموکراتیک، امریکا با نادیده گرفتن اراده مردم ما کرزی را بر شانه های ما بالا کرد. در هیچ برهه یی از تاریخ ما (منهای دوره سیاه طالبان) تا این اندازه بر اراده مردم ما اهانت نشده بود. مردم ما هرگز این جفای امریکا را فراموش نخواهند کرد. اما بدتر از آن تحمیل بیمار روانی یی به نام اشرف غنی بر کشور و مردم ما بود.

مهلت ارسال نظر برای این مطلب تمام شده است