بگذار روشنگری کنیم! روشنگری برون‌شدن از سادگی‌ است که گناه آن به گردن خود آدم ها است.
یعنی هیچ کد رفتاری، گفتاری، ظاهری یا باطنی نمی‌تواند کینه و دشمنی داعش را برطرف کند یا حداقل کاهش دهد.

داعش می‌کشد، حتی اگر ماندلا یا گاندی به دست‌اش بیافتد، حتی خود مسیح را سر می‌برد، یا نه؟ چه کسی گفته «گردن کج را شمشیر نمی‌برد؟» چه دروغ بزرگ گمراه‌کننده‌ای است، شمشیر گردن کج را زودتر می‌برد.

دنیا در برابر داعش تنها یک انتخاب پیش‌رو داشت، انتخاب کرد که داعش را سرکوب کند و کرد. در سوریه و عراق سرکوب شدند. در افغانستان هم راهی جز سرکوبی داعش وجود ندارد.

روشنگری یعنی درک این حقیقت تلخ که کاکا ترامپ شما را حفاظت نمی‌کند، هرچند امریکا کشور رویاها است. امریکا دنیا را می‌گیرد اما بامیانی‌ها دعوت می‌کنند که بیاید اما نیامد، چرا؟
امریکا گرایی و حقوق بشر گرایی از نظر اجتماعی هزاره‌ها را در مسیر مدرنیته قرار داده اما در سیاست به کدام قدرت تازه مجهز نساخته است.

دفعه بعد که انتحاری داعش کدام مسجد را به خاک و خون کشاند نگویید واکنش به سخنرانی محقق است! بپرسید آن کدام قدرت است که از ما حفاظت کند؟

روشنگری یعنی با دوگانگی چهره سیاست کنار بیاییم و زندگی کنیم. مورگنتا را که می‌شناسید، گفته است: واقع‌گرایی به لیبرال‌ها مشروعیت استفاده از زور را یاد داد. واقع‌گرا باشیم، تنها قدرت و آنهم قدرت رویارویی می‌تواند امنیت بیاورد.

روشنگری یعنی چرا نمی‌گذارید سازندگان «پروژه داعش» در افغانستان واکنش قربانی را نیز حس کنند؟ بگذارید مسلمیارهایی که داعش را در خانه خود پناه می‌دهند کمی از بلوف محقق نگران شوند. شما چرا ناخواسته به سرزنش قربانی روی آورده‌اید.
لطفا بس کنید.

یاسین رسولی

>>>   درست است

مهلت ارسال نظر برای این مطلب تمام شده است