این روزهاملت رنجدیده افغانستان شاهددرد و رنج بی شمار است. نمازگزارن مسجد خواجگان ولسوالی دولینه در ولایت غور؛ نمازگزاران مسجد امام زمان دشت برچی در غرب کابل؛ سربازان و افسران مظلوم اردو و پولیس ملی در ولایات مختلف افغانستان؛ مردم بیدفاع در گوشه و کنار کشور؛ هرکدام درگوشه ای و به بهانه ای به خون می غلطند و خانواده های زیادی داغدار می شوند. همسران زیادی بیوه؛ فرزندان خوردسال زیادی یتیم و بی سرپرست و متاسفانه این سناریو همچنان ادامه دارد.

معلوم نیست در این کشور امنیت ملی چه مسوولیتی راعهده دار است؟ چگونه است که در کشورهای دیگر از ده برنامه خرابکاران حد اکثر یکی بیشتر به نتیجه نمی رسد ولی در افغانستان بیش از یکی خطا نمی خورد و دستگیر نمی شود.

چرا پارلمان بر حکومت و ارگانهای امنیتی سخت نمی گیرد؟
چرا رییس جمهور آنها را تحت فشار نمی گذارد؟
چرا مسوولین کشور تدبیر اساسی نمی سنجند؟
تاکی و برای حفظ کدامین ارزش ملی یا دینی است که این ملت مظلوم اینهمه خسارات و تلفات را باید تحمل کند؟
آیا اظهار تاسف و به اشدّ عبارات محکوم کردن؛ دردی را دوا می کند؟
چه بگوییم و تاکی ناظر کشتار بی رحمانه مردم بی دفاع کشور باشیم؟
خداوند مقام شهدا را عالی کند و به بازماندگان شان صبر و اجر و به ملت شریف ما توفیق ادامه راه شهدا و عزت و صلابت و استقامت بیشتر عنایت کند و رهبران و مسوولین کشور را از خواب غفلت بیدار نماید.

والسلام علینا وعلی عبادالله الصالحین
احمدعلی جبرییلی هرات

>>>   دهن هر دو جانب پر از آب است!!!

مهلت ارسال نظر برای این مطلب تمام شده است