به گزارش شبکه اطلاع رسانی افغانستان (afghanpaper)، حکومت وحدت ملی بدون کمک های خارجی توانایی حفظ نظام و کنترل کشور را ندارد و در حالی که در میانه اختلاف های درون حکومتی همچنان بر قبیله گرایی پافشاری می کند در سیاست خارجی نیز با چالش های بسیاری مواجه است که نشات گرفته از ضعف و عدم اقتدار می باشد.

هند به عنوان شبه قاره ای بزرگ که در آستانه تبدیل شدن به قطب اقتصادی آینده است همواره در پی نزدیکی و نفود در افغانستان بوده و هست اما آیا حکومت وحدت ملی نیز با توجه به فشار پاکستان توانایی حفظ و یا گسترش روابط را دارد؟

هند و پاکستان به عنوان کشورهای همسایه اما دشمن در نبرد به سر می برند و در این میان، حمایت های تروریستی اسلام آباد آن را تبدیل جنگی خصمانه کرده است تا آنجا که به طور آشکارا معضل کشمیر را در رابطه مستقم با جنگ افغانستان عنوان می کند.

پاکستان پس از تجاوز شوروی تبدیل به دورازه ورود به افغانستان شد که تاکنون نیز ادامه دارد و با توجه به دامنه وسیع نفود این کشور و حمایت هایی مستقیم از گروه های تروریستی، حکومت نمی تواند بدون ملاحضات سیاسی تحمیل شده از سوی اسلام آباد با هند وارد روابط گسترده شود.

این در حالی است که از جنگ گرفته تا اقتصاد کشور گره خورده با پاکستان می باشد و در هر حرکت حکومت که باب طبع اسلام آباد نباشد از فشار بر مهاجران گرفته و بستن مرزها تا وسعت بخشیدن به دامنه جنگ و حمله های راکتی، قدرت خود را به رخ می کشد.

اما آنچه سبب شده است که حکومت وحدت ملی تمایل بیشتری به سوی رابطه با دهلی نو داشته باشد سرخوردگی از سوی سیاست سلطه طلبی پاکستان است، تلاش های اشرف غنی برای وارد شدن از در دوستی با این کشور نه تنها به کاهش ناامنی ها کمک نکرد بلکه مورد هجوم انتقادهای داخلی قرار گرفت.

احتیاط هند نسبت به افغانستان از نفوذ بالای پاکستان در کشور نشات می گیرد و همکاری ها بیشتر معطوف به کمک های اقتصادی و درمانی بوده تا نفوذ سیاسی و امنیتی و بر همین اساس در تلاش است که راه های اقتصادی به افغانستان را افزایش داده و بر پاکستان فشار وارد کند.

از جانب دیگر، پاکستان با توانایی برهم زدن ثبات کشور و حمایت همه جانبی که از سوی امریکا با سلاح تروریسم به امتیاز در خاورمیانه و جهان دست می یابد و حال با هدف برقراری حکومت افراط گر و وابسته در کشور هیچ نشانی از عقب نشینی در سیاست تروریست پروری این کشور دیده نمی شود.

خطرهای نزدیکی با هند هرچند به مراتب بیشتر از سود آن است اما نمی توان همواره به مانند یک مستعمره برای پاکستان باقی ماند و حکومت باید به دنبال راه کارهای اساسی و سیاستی مقتدرانه در روابط خارجی باشد.

هرچند هند تشنه نفوذ در افغانستان است اما با توجه به سیاست حداقل شانزده سال اخیر هیچ گاه در پی اقدامی تحریک آمیز در برابر پاکستان در کشور نبوده که نشان می دهد دهلی نو حاضر نیست حکومت را در برابر اسلام آباد حمایت کند.

حکومت ضعیف وحدت ملی که سرمنشا اختلاف های درون حکومتی و شکاف قومیتی است دیگر زمانی برای سازماندهی روابط خارجی و کاهش دامنه سلطه گری پاکستان در کشور ندارد و برهمین اساس هیچ کشوری حتی هند نمی تواند اعتمادی به چنین حکومت ضعیف و از هم گسسته ای داشته باشد.

کد (18)

>>>   ببیند دوستان ، این جنگ نیابتی که در منطقه جریان دارد و تقاص آنرا باید کشور مظلوم افغانستان بپردازد ، همینه دیگه ، در اصل جنگ بین دو ابر قدرت است و اینجا کشور در خطر قرار می گیرد که از موفق جغرافیایی در مثلث این جریان قرار گرفته باشند ، و دیگران رو هیچ خطری تهدید نمی کند ، صرف کشور جغرافیایی ، و این که پاکستان و هند از نگاهی اینکه دو کشور اتمی تشریف دارند و هر روز جنگ های زرگری رو راه می اندازد و در کشور ثالث که هیچی ندارند نه اتم و نه غیر اتم و مردمان فروخته شده و خدا به این داده پادشاهی ، و میدونه که چه بهتر از این ، خاین همیشه خایف اند همش ترس و... دارند چه بهتر از این ، هم مسجد گرم و هم مردم اسوده .

>>>   ضرورت نیست که هند مردم راعلیه اسرائیلستان تحریک یا تشویق کند نقدر کافی نفرت دروجود مردم نسبت به آن موجود هست

>>>   شما تحلیل باز ها زور مردمی استین شما نظر ملا نصرالدین را دارید که گفته
(مرا حمام بده اما پوست مه تر نکو)
هیچ کس هیچ کاری مفت و رایگان نمیکند ، سیاست داد و گرفت است ،
نظر شما مثل یک گدا است . گدا گرفت را خوش دارد
و فقط.

مهلت ارسال نظر برای این مطلب تمام شده است