ترامپ با مشورت هفت ماهه مقامات دولت امریکا و مشاوران اش به حفظ وضع موجود که منافع امریکا در آن مضمر است استراتژی خود را تنظیم و اعلام کرد.

هر گاه انکشاف اوضاع جهان و منطقه در آینده در مسیری برود که امریکا منفعت و مصلحت خود را در ترک افغانستان و پشت کردن به افغانستان ببیند، این کار را انجام می دهد. اینکه ترامپ در استراتژی جدید تاکید می ورزد که زمان بندی و ضرب الاجل برای خروج تعیین نمی کند و مبتنی بر اوضاع و شرایط افغانستان تصمیم می گیرد که مورد استقبال داکتر عبدالله رییس اجرایی حکومت قرار گرفته است، معنی اش این است که حق خروج را برای خود محفوظ می دارد.

امریکا عاشق گل روی هیج افغان حاکم و سیاستمدار و یا کدام حزب و گروه سیاسی، قومی و مذهبی نیست. اگر روزی امریکا بخواهد افغانستان را ترک کند، به هیچ التماس و عذر و زاری در افغانستان اعتنایی نشان نمی دهد اما نکته مهم در این بحث به توانایی و عملکرد دولت و اهل سیاست افغانستان بر می گردد که تا چه حدی می توانند افغانستان را از درماندگی و بحران بیرون سازند؟

آیا اینهایی که در سفره قدرت از نان و آب امریکا تغذیه می شوند، قدرت آن را دارند تا نان و آب افغانستان را کم از کم برای ادامه حیات سیاسی و ثبات سیاسی آینده در نبود آب و نان امریکا، تامین کنند؟ امریکا برای ابد در افغانستان باقی نمی ماند و کیسه سخاوت اش را همیشه به روی افغانستان باز نمی گذارد.

اینکه رییس جمهور غنی از نشانه های انگشت ترامپ به سوی پاکستان اظهار مسرت می کند و می پندارد که امریکا به جای او دست و آستین بر می زند تا به پاکستان درس عبرت بدهد، اشتباه می کند. امریکا نه تنها به جای افغانستان و برای افغانستان در جهت تصفیه خصومت ها و نزاع های مزمن ارضی و مرزی و اختلافات دیگر با پاکستان نمی جنگد بلکه بصورت قطع روزی افغانستان را ترک می کند و می رود اما افغانستان در همسایگی پاکستان و در همسایگی با ایران و کشورهای آسیای میانه باقی می ماند.

آیا زمامداران افغانستان می توانند با فشار و وساطت امریکا مشکل خود را با همسایگان حل کنند و سیاست آنها را از دخالت به جنگ به همکاری با صلح تغییر دهند؟ آیا زمامداران و دولت افغانستان می توانند از رقابت منطقه ای و جهانی به نفع حل بحران افغانستان استفاده کنند و یا آنکه خود در این بازی ها و رقابت ها به مهره های دنباله رو و بی تاثیر تبدل می شوند؟

اگر دولت و دولتمداران افغانستان در بازی های بازیگران منطقه ای و جهانی نقش تاثیرگزار برای نجات کشور خود ایفا کرده نتوانند و مشکل را با همسایگان حل نکنند، سرنوشت خود و دولت افغانستان را به بودن و رفتن امریکا گره می زنند و با رفتن امریکا، زمان رفتن آنها و فروپاشی دولت نیز فرا می رسد.

اندیشمند

>>>   عاشق روی و دریشی ع است

>>>   در واقعیت امر دوام حکومت بستگی به چگونگی کمک های جامعه جهانی دارد. درحال حاضر هیچ کار اساسی وبنيادی بخاطر تداوم حکومتداری وتقویه بنیه اقتصادی سیاسی ونظامی ایجاد نگردیده. فاصله بین ملت ودولت زیاد وغیر قابل ترمیم است. اگر امریکا مانند شوروی هاتصمیم به خروج بگیرند امکان دارد قبل از خروج سقوط نماید.

>>>   ما کی سیاست مدار داریم غیر از دزد و چپاولگر و اختطافچی

مهلت ارسال نظر برای این مطلب تمام شده است