تحصن اعتراضی پناهجویان ما در سویدن تا جایی تحت الشعاع حوادث غم انگیز اخیر در کشور قرار گرفته است. تقلای چند هزار انسان که از وادی تبعیض و خشونت خود را به ساحل امنی رسانده اند، برای زنده ماندن متاثر کننده است. غم انگیز تر از این تصاویر، بی توجهی و مسوولیت نشناسی زمامداران حاکم بر ارگ و سپیدار است که با امضای توافقنامه های ننگین با دولت های اروپایی زمینه اخراج گسترده پناهجویان ما را فراهم کرده اند.

در سال گذشته تلاش و تکاپوی بسیار کردیم تا این توافقنامه ها را در پارلمان آورده و رد کنیم؛ با اینکه در مجلس نمایندگان موفق شدیم اما در مجلس سنا متاسفانه گماشتگان حکومت رای به تایید دادند و سرانجام در کمیسیون مشترک با تبانی چند عنصر حامی حکومت از مجلس نمایندگان و تمامی سناتورهای حاضر که در میان شان اشخاصی چون سناتور نجیبه حسینی و سناتور انارکلی بیشترین مخالفت با حقوق پناهندگان را داشتند، تلاش های ما بی نتیجه ماند و نظر حکومت تامین شد.
حالا هزاران انسان بی سرنوشت در خطر بازگرداندن اجباری به سرزمینی قرار دارند که در میان خون و خاکستر انفجار و نسل کشی از یکسو و ستم و تبعیض سیستماتیک حاکمان از سوی دیگر گرفتار شده است.

سران حکومت افغانستان که در فاجعه نسل کشی میرزااولنگ و کشتار هدفمند نمازگزاران مسجد جوادیه هرات به ناتوانی خود در تامین امنیت شهروندان اذعان کرده اند اینک باید شهامت پذیرش اشتباه در عقد توافقنامه های بازگرداندن اجباری پناهجویان را داشته باشند و برای پرهیز از رنج مضاعف هموطنان شان در کشورهای اروپایی، مبادرت به لغو این توافقنامه های ننگین کنند.

مردمان این دیار گرفتار آمده در چنگ دهشت و تبعیض، نه در سرزمین خود جایی امن از خطر دهشت افکنان پیدا می کنند و نه در جهان پناهگاهی برای در امان ماندن از شر حاکمان شان می یابند. در چنین وضعیتی است که دادخواهی جهانی از بیداد دهشت و تبعیض یک امر اجتناب ناپذیر می شود.

دادخواهی بزرگ و اعتراضی در جریان برگزاری مجمع عمومی سازمان ملل در نیویورک، از بیداد دهشت افکنان، مسوولیت نشناسی و ستم مضاعف حاکمان و حمایت از حق حیات برای پناهجویان امری ناگزیر دیده می شود.

باید با تمام جدیت از حقوق انسانی پناهجویان خود نیز دفاع کنیم و به انسان های متحصن در خیابان های سویدن پیام دهیم که در کنارتان ایستاده ایم و شما نیز بخشی از این تن هزار پاره ما هستید؛ شما نیز مردم ما هستید.

اعتراض شما و تحصن تان در خیابان های اروپا انعکاس دهنده رنج میلیون ها انسان گرفتار آمده در زیر حاکمیت دهشت و تبعیض است.

احمد بهزاد

>>>   خوب است براي پناهنده شدن شان كمك ميشود.

>>>   همینها بودند که عسویت را »زیرفتند ! امافایده ندارد! غرب حال میداند که اولادشان در نتیجه همین مفسدین شمال اند که کمکهای شان را چور کردند و اولادهایشان در حفظ این مفسدین قربانی میشود! غرب میداند که دیگر برای مفسدین موقع نمیدهد و وطن را به صاحبش میگزارد!!!!!!!!!!!

>>>   مهاجرت راه حل مناسبي نيست. اين جوانان بايد برای وطن خويش مسئوليت داشته باشند و با غرور و غيرت از کشور خويش دفاع کنند و به آباداني آن تلاش کنند. جوانان آينده هر کشور مي باشند و اگر کشور خود را ترک کنند پس چه کسي بايد به فکر ساختن وطن باشد؟ اين جوانان به جای اين که با خفت و خواری در اروپا به نيروی کار بدل بشوند و يا محتاج کمک ها و بيعانه های دولت های اروپايي باشند بهتر است به نيروی کار در کشور اجدادی خود يعني افغانستان بدل شوند و با سربلندی و غيرت از برای ساختن افغانستان و دفاع از آن همت کنند و به کشور خويش بازگردند. مهاجرت جوانان خواست و سياست داعش و طالب مي باشد که افغانستان را از نيروی دفاعي تخليه کند

>>>   بسیاری از این بد بخت هابه خواطر طمع بیشتر ودالر بیشتر رفته اند از ایران خیلی ها خانه های دو صد ملیونی را فروخته رفتند در حال که مدرک و کارت مهاجرت هم داشته اند در این مدت پول های زیای خرج کردند تا در خارج قبول شوند حالا ذلیلانه از کشور های خارج در خاست پناهنده گی می کنند که آن ها هم فهمیده اند قبول نمی کنند طبق مثل معروف خود کرده را نه درد است نه درد مان یابه گفته سعدی شیرین سخن خودم کردم که لعنت بر خودم باد، جالب آنست که حتی بعضی حاضر به مصیحی شدن هم هست به شرط قبولی که خارجی زرنگ تر از آنست می دانند که مصیحیت که به خواطر طلب دنیا باشد به درد آن ها هم نمی خورد

>>>   تمام شان را به وطن اجباری بفرستند چرا که اینها همه شان از مرگ فرار کردن وهم بول دار استند مرگ در هر جاه است ای مسلمان نما ها

>>>   بد کردند که رفتند از ما بهتر بودند خداوند ازین بد تر کند ایشان را به امید زندگی با عیاشی و بدست آوردن دالر رفتند که ارمان شان بر آورده نشود .

مهلت ارسال نظر برای این مطلب تمام شده است