انتونیو گوترش، در دیدارش به حیث دبیر کل سازمان ملل متحد از افغانستان، به یک اردوگاه بیجا شدگان داخلی در شرق کابل رفت و با شماری از بیجا شد‌گان دیدار و گفتگو نمود. گوترش تاکید می ورزد که جامعه بین المللی نباید مردم افغانستان را تنها رها کند و جهان باید کمک‌های بشر دوستانه اش را به مردم افغانستان ادامه دهد.

به گزارش شبکه اطلاع رسانی افغانستان (afghanpaper)، صادق باقری، استاد دانشگاه در گفتگو با "همگام" درخصوص سفر بلندپایه ترین مقام سازمان ملل متحد به کابل و هشدار به کشورهای حامی هراس افکنی گفت: در شرایط فعلی که ناامنی ها به کشور بازگشت کرده و قلمرو جنگ افزایش یافته است از عواملی است که باعث شده دبیر کل سازمان ملل متحد شخصا در افغانستان حضور یابد و طرح دقیق تری از وضعیت را برای گزارش دهی به مجمع عمومی این سازمان تهیه کند.

باقری می گوید: یکی از دلایل سفر گوترش به کابل، نظارت دقیق تر و بررسی نزدیک در روند کاری نمایندگی سازمان ملل در افغانستان است. نمایندگی سازمان ملل در موضوع بازسازی افغانستان و توانمند سازی دولت نقش مشورتی مهم دارد اما اخیرا شاهد بوده ایم که حکومت از عملکرد این سازمان ناراضی است و این ادعا وجود دارد که در نمایندگی این سازمان به شکلی وقت کشی وجود دارد و احتمالا از فرصت ها استفاده بهینه نمی کند.

این استاد دانشگاه می افزاید: چندی قبل نیز، در همین خصوص نماینده خاص دبیرکل سازمان ملل به افغانستان آمد و با مقامات عالی رتبه دولت از تحقیق استراتژیک درخصوص نمایندگی سازمان ملل خبر دارد تا برای مشکلات، اصلاحاتی صورت بگیرد.

دبیر کل سازمان ملل در یک نشست، به کشورهای حامی هراس افکنی هشدار داد و بیان کرد که این حمایت به ضرر آن کشورها تمام خواهد شد اما از کشور مشخصی نام نگرفت.

باقری در اینباره معتقد است: سیاست مقامات سازمان ملل این است که موضع گیری مستقیم علیه یک دولت مشخص گرفته نشود چرا که ممکن است سبب بروز حساسیت شود و در لفافه صحبت می کند اما در شرایط فعلی و مخصوصا در یک سال اخیر برای تمام کشورها و آقای دبیر کل کاملا محرز شده است که دولت پاکستان بی پرده و مستقیم از جریان های تروریستی در افغانستان حمایت می کند و تردید وجود ندارد که مصداق روشن این کشور ها و روی صحبت دولت پاکستان باشد.

وی، درخصوص اینکه هشدارهای دبیر کل سازمان ملل به کشورهای حامی هراس افکنی چقدر جدی است اظهار می کند: دبیر کل سازمان ملل شخصا صلاحیتی بیشتر از این ندارد و به عنوان یک شخص مصالحه، مشورت و هشدار می دهد و نهایتا اگر یک شخص واقعا فعال و موثر باشد به شکل میانجی نقش خود را بازی می کند و لی آنچه مهم است این است که در این موضوعات را در مجمع عمومی سازمان ملل و یا در شورای امنیت این سازمان منعکس کند.

این استاد دانشگاه، درخصوص اشاره گوترش به تصویب رساندن اصلاحات در راهبرد مبارزه با هراس افکنی می گوید: این موضوع تنها از سوی دبیر کل مطرح نشده است و دیدگاهی است که با توجه به طولانی شدن جنگ مطرح شده چرا که برای همه اثبات شده است جنگ فعلی تنها با نبرد پایان نمی یابد و باید از دولت های منطقه و قدرت های دخیل در ایجاد یک فضای مشارکتی برای خاتمه بحران استفاده شود.
باقری، درباره اعمال فشار بر پاکستان از سوی سازمان ملل متحد بیان می کند: بدون اعمال فشار، کاهش حمایت از حامیان تروریزم ممکن نیست اما مکانیزم اعمال فشار در سازمان ملل بسیار پیچیده است و اینطور نیست که اقدامات قهری و جبری مستقیما علیه یک دولت انجام بشود. اگر موضوع کشورهای حامی هراس افکنی در آجندای شورای امنیت سازمان ملل مطرح شود، احتمال می رود که یک اجماع بین المللی در اینباره بوجود بیاید و به این سمت و سو ها حرکت شود و اگر تنها قضیه در مجمع عمومی سازمان مطرح گردد، ممکن است که قطعنامه ای در جهت حل مساله صادر شود اما برخورد جدی تر تنها در شکل اول و در صورت مطرح شدن گزارش در شورای امنیت سازمان ملل صورت می گیرد.
وی می افزاید:با سفر دبیر کل سازمان ملل متحد زمینه های امیدواری بوجود آمده است چرا که در گذشته پاکستان با یک سری فرافکنی ها نمی پذیرفت که نقش حامی نیروهای شورشی را دارد اما اکنون مستندات کافی برای اثبات این قضیه وجود دارد که نشان بدهد اگر این کشور دست از حمایت از هراس افکنی بردارد، در تامین ثبات در کشورها تغییرات مشهودی بوجود می آید.

کد(26)

>>>   وقتی رئیس اجرائیه میگوید : درین روز ها نشانه های امید وارکننده از طرف پاکستان می بینیم خارجی ها یا سرمنشی چی کنند؟ فکر میکنند مشکل حل شده ،
ارگ میگوید پاکستان وافغانستان دیگر برهم تهمت نمیزنند
خوب شد مشکل صد ساله با پاکستان حـــل شد !!!
ر

>>>   حکومت نباید ناراض باشد. حک.مت که 90% از کارمندان اش دزد و بیسواد هستند به چه دلیل باید ناراض باشد؟ سازمان ملل متحد در هر بخش که فعالیت کرده است موفق بوده ولی زمایکه با یکی از وزارت خانه های مربوط به دولت افغانستان روی موضوع مشترک کار کرد به ناکامی انجامد. و باعث کاهش کمک ها از طرف تمویل کننده ها شد. همچنان کارمندان سازمان ملل در کشور بخصوص در کابل 95% پشتون اند و این را میدانیم که براردان پشتون خیلی دیر و ناوقت می آموزند تا در یک بخش فعالیت کنند بنابر این پشتون ها ملامت هستند نه سازمان
بدخشانی

مهلت ارسال نظر برای این مطلب تمام شده است