به گزارش شبکه اطلاع رسانی افغانستان (afghanpaper)، جدای از گسترش جغرافیایی جنگ در شمال افغانستان و شکست های که نیروهای امنیتی به تکرار متحمل می شوند، تلفات بالای این نیروها ضربه سنگین به امنیت افغانستان وارد کرده که جبران ناپذیر است.

طالبان طی دو سال اخیر بسیار موفق تر از حکومت وحدت ملی در سازماندهی نیرو و دست یابی به اهداف خود بود و با اشراف به ضعف های نهاد امنیت و تکیه بر بیشمار نفوذی در میان سربازان گرفته تا رده بالاترین مقام ها به راحتی قادر به فلج کردن پایتخت هستند.

حمله به قول اردوی شاهین بلخ بدون هیچ مانعی و بر اساس برنامه ریزی حمله کنندگان طالب به داخل امنیتی ترین پایگاه شمال نشان از عمق فاجعه افغانستان دارد که از فساد و معامله های درون حکومتی سرچشمه می گیرد.

سازمان ناتو با اعلام اعزام نیروی بیشتر به افغانستان گفته است که در ماه آینده تصمیم نهایی از تعداد این نیروها را خواهد گرفت درحالیکه اکنون 13 هزار نظامی خارجی در چارچوب آموزش نیروهای امنیتی افغانستان در کشور حضور دارند که شامل ماموریت نظامی نمی شود.

از سوی دیگر حکومت اشرف غنی تمایل بسیار برای حضور بیشتر نظامیان خارجی در افغانستان دارد تا همین نیم بند ثبات اطراف ارگ و ارگ نشینان به سقوط نینجامد و به سرنوشت داکتر نجیب دچار نشود.

رییس جمهور به خوبی از خطر وجود جنگسالاری با نفوذ به مانند حکمتیار در یک قدمی قدرت خود آگاه می باشد و اگر چه از وی به عنوان قدرتی ذخیره ای برای رسیدن به کشور پشتونیزم سود می برد اما می داند که امیر راکت پران کور کابل طی 40 سال گذشته بر هیچ عهد و پیمانی وفادار نبوده و کودتاها در کارنامه خود دارد.

اگر حکومت داکتر نجیب الله در عدم حمایت شوروی سابق سقوط کرد اما در دوران جدید، حکومت افغانستان با حمایت جامعه جهانی امتیازی های بسیار در اختیار دارد از حمایت مالی گرفته تا پشتیبانی نظامی و مهم ترین مسیله: از منظر امریکا و کشورهای حامی، حکومت شایسته افغانستان قدرت قبیله ای است.

حکومت ریاستی بر افغانستان در نشست بُن پایه گذاری و در قانون اساسی شامل شد که ریشه در نگاه غرب به این کشور جنگ زده دارد که باید یک قبیله به مانند پشتون قدرت را در دست داشته باشد نه نظام پارلمانی.

بر همین اساس با تمامی کارشکنی های حکومت کرزی و غنی، حیف و میل شدن کمک های جامعه جهانی در فساد، مصالحه با طالبان و یکه تازی های ارگ، غرب همچنان مدافع پشتون های حکومتی می باشد و حتی به حمایت از روند صلح با حزب اسلامی پرداختند.

منفعت حکومت و غرب در بقای گروه های تروریستی پنهان شده و نبرد در برابر طالبان در واقع واگذاری پوسه های امنیتی در معامله با تروریستان است و کشتار سربازان گرسنه و بی سلاح در خطوط مقدم، همانگونه که نیروهای امنیتی در بسیاری از موافق اجازه حمله و یا عقب رانده طالبان را ندارد بنا به گفته برخی فرماندهان خارجی مستقر در افغانستان، ناتو هیچ دستورعملی برای محو کامل طالبان ندارد و این را جنگ 16 ساله به خوبی نشان می دهد.

اعزام بیشتر نیروهای ناتو به افغانستان شاید دلگرمی برای حکومت اشرف غنی شود تا با خیال آسوده در پی برنامه ریزی کشاندن طالبان به صلح آلوده ارگ باشد اما زمانی که 13 هزار نیروی حاضر در کشور هیچ ارتقای برای سطح نظامی نیروهای امنیتی نداشته و تلفات همچنان افزایش می یابد تنها فریبی است برای پوشاندن شکست های خود در مبارزه با تروریزم برخواسته از نهاد چنین قدرت هایی.

کد (18)

>>>   ع و غ دست نشا نده های سر سخت غربی ها است
و هم غلا مان حلقه به گو ش شا ن است
تا ریخ باز قضا وت خو اهد نمو د

>>>   وحشی ها یکدیگر را پاره می کنند و متمدنین ، یکدیگر را گول می زنند و این چیزی است که جریان دنیا نامیده می شود
ر

>>>   خطر آریانا سعید بر ای افغانستان بیشتر از داغش واشرار است

>>>   متجاوز متجاوز است و هیچ تفاوتی ندارد که شرقی باشه یا غربی ، غنی باشه یا ترامپ ، گلبدین باشه یا نواز شریف ، آل سعود باشه یا صهیونیزم؟

مهلت ارسال نظر برای این مطلب تمام شده است