تا چند سال پيش كه شمال امن بود، رهبران سياسی كابل نشين ما چنين چانه زنی می كردند:

1. جغرافيایی كه دولت افغانستان بر آن حكم می راند، شمال است. اگر حق ما در حكومت مركزی تلف شود، شمال را نيز از دست خواهيد داد.

2. سربازانی كه از سقوط كامل جنوب به دامن نظام طالبانی جلوگيری می كنند، فرزندان شمال اند. اگر حق ما در حكومت مركزی تلف شود، اين دلير مردان را دوباره به شمال فرا خواهيم خواند و شما می دانيد و جنوب تان.

3. بچه های ما در شمال درس می خوانند و بچه های شما در جنوب انتحاری می كنند. شما حق نداريد ما را از حكومت برانيد.

4. در انتخابات های رياست جمهوری رای دهنده مردم ما است. جنوب كه نا امن است و مراكز رای دهی در آنجا بسته می باشد. شما بايد سهم بيشتری به ما بدهيد.

فعالان سياسی ما در 15 سال گذشته تا توانستند به نام شمال امتياز گرفتند، اما به وضعيت شمال هيچ توجه نكردند. در مقابل، طرف ديگر به همين دلايل برنامه ناامن سازی شمال را در ذهن داشته و هر از گاهی نيت شان را با گفتن اينكه "در زندان های افغانستان توازن قومی برقرار نشده"، در قبال مردم ما اظهار می داشتند.

شمال كه اكنون - به استثنای ولايت بلخ - ناامن تر از جنوب شده است، رهبران سياسی ما در كابل ديگر به چه نامی امتياز فردی خواهند گرفت؟! ما امروزه نه تنها سياست را باخته ايم كه حتی جغرافيا را نيز از دست داده ايم.

عبدالشهید ثاقب

>>>   غلام بچه ها با امدن شان به کابل علیه حکومت عقده کشایی کردند امادرد ورنج این دزدان را ما تاجکان بی طرف بدوش میکشیم .فعلاء چارهء نداریم جز اینکه غلام بچه را برانیم وخود جمع شویم راه حل بیابیم.م.ا.کابل

مهلت ارسال نظر برای این مطلب تمام شده است