*افغانستان
معاون رییس جمهوری: تروریست‌ ها باید بدون ملاحظه سرکوب شوند
نمایندگی سازمان ملل در افغانستان: دولت در راستای مبارزه با فساد پیشرفت های خوبی داشته است
اتاق تجارت و صنایع: شکایت تاجران از سیستم مالیاتی افغانستان افزایش یافته است
وزیر دادگستری: 62 حزب سیاسی ثبت و 11 حزب سیاسی منحل اعلام شده است
آمریکا: در مورد کمک به طالبان با روسیه صحبت می کنیم
کناره گیری موقت لوپن از رهبری حزب جبهه ملی فرانسه

*8 صبح
علاقه مندی استرالیا برای ایجاد روابط با دانشگاه های افغانستان
فرمان 82 رییس جمهوری/ به جای کمک به اصلاحات، فسادزا شد
اداره تجارت زنان به ساختار وزارت تجارت افزوده می شود
جایزه بین المللی پیش آهنگ رسانه های آزاد به کمیته مصونیت خبرنگاران افغانستان رسید
رییس اجرایی دولت افغانستان: شهامت و جرات زنان خبرنگار قابل تقدیر است
تاسف وزیر خارجه آلمان از تهدید نخست وزیر اسراییل
آمریکا 271 سوری را تحریم کرد

*ویسا
یوناما: فساد، مانعی در برابر صلح و رفاه دراز مدت در افغانستان است
اتاق تجارت و صنایع: کابل خطرناک ترین شهر برای تاجران است
آمریکا: روسیه از 18 ماه قبل به تسلیح طالبان شدت بخشیده است

کد(6)

>>>   كليم الله همسخن

چرا قدرت های جهانی فارسیوان را جدی نمی گیرند؟

این پرسش را عبدالسمیع صمدی عزیز به گونه ی دیگری مطرح کرده بود- ما چرا قدرت لابی گری نداریم؟ البته این پرسش ها در پی سفر کرزی به مسکو و تبصره ها در حول آن مطرح شده اند. من برداشت های خودم را این گونه خلاصه می کنم:

در روابط بین المللی، بحث سیاست خارجی معطوف به حفظ منافع ملی در بیرون از مرز هاست. شماری به این باور اند که متعالی ترین وظیفه ی اخلاقی یک دولت کسب و حفظ منافع آن در بیرون از مرز ها بدون قید و بند اخلاقی است- ریالیسم سیاسی در روابط بین المللی همین است. تباهی سوریه، عراق، افغانستان و لیبی را همین تفکر توجیه می کند- ما برای حفظ منافع ملی حمله می کنیم. اما، در خصوص افغانستان چرا فارسیوان را جدی نمی گیرند؟ عرصه روابط بین اللملی عرصه فاقد اخلاق است- قدرت های بزرگ قطعن به دنبال فیگورهای هستند که بتوانند منافع آنهارا تضمین کنند. فارسی زبان ها به چند دلیل نمی توانند در معرض و محراق توجه قدرت های بزرگ قرار گیرند:
یک: فرهنگ سیاسی متکثر درونی فارسی زبان ها
دو: بی برنامه گی، فارسی زبان ها برای حکومت کردن روی مولفه های اساسی و شکل دهنده ی قدرت تفاهم و دیدگاه مشترک ندارند- از هویت شروع تا نوعیت ساختار سیاسی
سه: باور کشور های قدرت مند بر اینکه در افغانستان جز پشتون دیگران نمی توانند حکومت کنند
چهار: حضور سنگین باور های ایدئولوژیک- مثلن: برای آمریکا نه اخوانیزم اسلامی قابل تامل است و نه کمونیسم به تاریخ پیوسته
و شاید عوامل و دلایل فراوان دیگری نیز دخیل باشند. اما، باور من است که: وقتی قدرت ها متوجه از هم گسیختگی و بی توقعی سیاسی در میان این مردم می شوند و از سوی دیگر منافع خود را در آیینه ی ایشان در نمی آبند جدی نمی گیرند. در طرف دیگر قدرت ها به خوبی متوجه می شوند که از گروه های بسیار افراطی مانند طالبان تا فیگورهای غیر مذهبی روی مولفه های اساسی اقتدار نظر واحد دارند جدی تلقی می کنند.
مثلن: چرا روس ها روی طالبان سرمایه گذاری می کنند؟ روس ها به درستی می دانند که طالبان با تفکر قومی و مایه ی مذهبی در پی ایجاد اقتدار با تعریف خود هستند، برای این هدف می توانند عوامل آمریکایی را به چالش بکشانند(منافع ملی روس حفظ می شود) از این جهت یک گروه افراطی نزد کشورهای قدرتمند ده برابر جنبش مدنی و مردمی روشنایی ارزش مند است. و به همین گونه آمریکایی ها باتوجه به قدرت همبستگی قبیله ای -قومی روی طالبان و دیگر جریان های اقتدار طلب سرمایه گذاری کردند.
اما، در مورد گفتگو و سفر کرزی می خواهم به تکرار قول معروف چامسکی را بیاورم، چامسکی می گوید: 《آمریکا هر وقتی بخواهد کشوری و سر زمینی را اشغال کند، نخستین تلاش هایش این است که آن کشور را به پایگاه های روسیه مبدل کند و بعد به بهانه ی اینکه ما از منافع خود دفاع می کنیم شروع می کند به کشتار و بمباران وحشیانه》حالا، تنها کسی که می تواند یک جمع بزرگی از گروه های جنگی را در خدمت روسیه منسجم کند و پای روس هارا به افغانستان و طبعن شمال بکشاند کرزی است- این یعنی زمینه سازی جنگ سرد روسیه و آمریکا در افغانستان و مرزهای نزدیک به روسیه . از جهت است که من فکر می کنم کرزی هنوز مهره ی موفق و معتبر آمریکاست.

مهلت ارسال نظر برای این مطلب تمام شده است