به گزارش شبکه اطلاع رسانی افغانستان (afghanpaper)، زمانیکه رییس جمهور پشیبانی برای فساد باشد و آشکارا نمایندگان، قاضی ها و رهبران دفاعی از حکومت رشوه دریافت کنند تا وجدان و عزت خود را به فراموشی بسپارند و با امنیت یک ملت معامله کنند، می توان به دمکراسی و قانون باور داشت؟

خبر تکان دهنده در افغانستان، مرگ هزارن بی گناه و سربازان و یا جنایت های طالب و داعش نیست بلکه جابه جایی پول های هفگت و فربه شدن فاسدان است،ارگ منبع اصلی توزیع فساد و نهادهای قضایی و امنیتی رتبه های بعدی در این تجارت سرسام آور افغانستان را دارد.

رشوه ای که در خصوص استیضاح وزرای بخش امنیتی میان این نهاد و مجلس رد و بدل شد از منبع کشف و استخباراتی بود که به دلیل ضعف آن، پایتخت بیشترین آسیب را در حمله و انتحاری دید.

در همین رابطه، بازرس ویژه امریکا صراحتا اعلام کرده است که فساد اداری و ضعف مدیریتی نیروهای امنیتی افغانستان، دو عامل اساسی شکست در جنگ با هراس افکنان می باشد، سخنی که هیچ یک از مقام ها نمی توانند رد کنند زیرا چنان این جنگ مدام در کشور گسترده شده و تلفات نیروهای امنیتی افزایش داشته که دلیلی جز فساد فرماندهان و جنرالان جنگی نیست.

از سوی دیگر، قوه قضایی کشور در رقابت تنگاتنگ با نهاد امنتیی است اما این رقابت نه برای ثبات و اعمال قانون بلکه در رابطه با فسادی است که ریشه های قوی آن از بالاترین مقام ها تا پایین رتبه ها را در برگرفته است.

تاکنون هیچ یک مقام های بلندپایه متهم به فساد حتی به دادگاه احضار نشده اند، چه برسد به بررسی پرونده آنان! اما دادگاه ها با عنوان مبارزه با فساد، متهمانی را به حبس محکوم می کنند که پرونده های بس کوچک دارند که به عبارتی قربانیانی هستند برای فریب افکار عمومی.

نهاد ارگ که قدرتمند ترین نهاد افغانستان می باشد هسته اصلی سازماندهی برنامه های اشرف غنی نیز می باشد و برای به سرانجام رسیدن پروژه های حذف، برکناری و جابه جایی مقام های مخالف و بقای خودی ها، نیازمند بودجه های کلانی است که از هر منبعی تامین می شود حتی به قیمت به خطر افتادن ثبات کشور و جان مردم.

رشوه های که با لابی گری وزارت امنیت و پشتیبانی ارگ برای رای اعتماد نمایندگان به وزرای امنیتی هزینه شد از پول های اپراتیفی این وزارت بود، هزینه ای که باید برای مبارزه با تروریسم و بخش کشفی و استخباراتی مصرف می شد.

تنها دلیل به استیضاح کشاندن وزای دفاع و داخله و رییس امنیت ملی، ضعف در تامین امنیت پایتخت و به خصوص شکست مفتضحانه در حمله شفاخانه چهارصد بستر بود که بیشتر به دلیل نبودن اطلاعات استخباراتی بیش از صد تن در این رویداد کشته شدند و تاسف بار: هزینه دوباره این بخش در راه بقای وزاری ناکارآمد.

قدرت اشرف غنی از دل بحران به وجود آمده و با بحران به بقای خود ادامه می دهد که تمامی راه ها را بر ثبات و پایان جنگ بسته است تا زمینه برای حکمرانی فردی چون اشرف غنی هموار شود.

زمانیکه رییس جمهور، فساد را تنها مسیر و حکومت را با تیمی از معامله گران و فاسد پیشگان اداره می کند، می توان امیدی برای پایان جنگ داشت؟
دمکراسی و آزادی، مفاهیمی که برای برقراری حکومتی دیکتاتور مورد استفاده قرار گرفته است زیرا این متفکر جهان هیچ اعتقادی به آزادی بیان و خواست مردم ندارد و ضعف نمایندگان در قبال پول و امتیاز بود که دلیل دستور بقای پارلمان شد.

کرزی و غنی هیچگاه عبرتی از تاریخ فاجعه بار چهار دهه گذشته نگرفتند بلکه به همان راه تاریکی رفتند که نتیجه ای جز کشتار و جنگ مدام نداشت، قدرتی تک قومی و حکومت انحصاری که این دولتمردان خواهان آن هستند دیگر در جهان امروز قابل هضم نیست.

نمی توان با تفکر کهنه و تعصبی بی این سرزمین حکومت کرد، زیرا افغانستان امروز آن کشور دوره کمونیست، مجاهد و طالب نیست که یک قوم و یک فرد بر آن حکمرانی کند و تنها نگاهی به فضای کشور می توان رشد اقوام در سایه را دید و ارتقای فهم مردم از داشتن کشوری متحد.

کد (18)

>>>   هر کس که پشتون را طالب و طالب را پشتون نمیداند ...است.

مهلت ارسال نظر برای این مطلب تمام شده است