بسیاری از ماتم حملات اخیر بیرون نیامدند. هرچند سال گذشته میلادی سال دفاع و سال روان سال کامیابی نام گرفت، اما از نخستین ماه های همین سال به اصطلاح کامیابی، شهروندان بسیاری خود را در دلهره دیدند.
حکومت دروازه آشتی به مخالفان را همواره باز گذاشته است و همایش های سه جانبه، چهار جانبه و به زودی شش جانبه به میزبانی مسکو با محوریت صلح افغانستان برگزار می شود اما در این صلح آرمانی و جنگ عملی گره کور کجا است؟

به گزارش شبکه اطلاع رسانی افغانستان (afghanpaper)، سخی منیر، آگاه سیاسی در برنامه "آخر خط" در خصوص باز بودن دروازه های صلح و در عین زمان رخ دادن حملات خونین در کشور گفت: متاسفانه در جغرافیایی زندگی می کنیم که نه تعریف درستی از صلح داریم نه معنای درب باز را کسی متوجه می شود و دردناک تر از آن، برنامه و خط سیر واضحی برای رفتن به سوی ثبات و آرامش نداریم.

منیر می گوید: اساسا تعریفی بنام حکومت و دولت نداریم که وارد تعریفی دوام دار از امنیت شویم و طی 16 سال یا دو سال، از اصل حرف به اصل عمل نیامدیم. بنابر مجبوریت ها زیر تعریف دولت رفته ایم و نهادهای وابسته و مسوولان ضعیف، غیر تخنیکی و غیر مسلکی کشوری کاملا وابسته ساخته اند. در کره زمین، افغانستان یگانه کشوری است که معاش ماهانه قوای مسلح اش را خارجیان می پردازند.

این آگاه سیاسی، درخصوص بی تدبیری حکومت در حمله بر دروازه دادگاه عالی بیان می کند: اینطور نبوده که کسی که انتحار می کند، جن یا یک معجزه خارق العاده باشد که از وزیرستان پاکستان توسط یک وسیله غیر مرئی مسقیم به درب دادگاه عالی رسیده باشد و خود را منفجر کرده باشد. اینجا بحث بی تدبیری و بی درایتی حکومت مطرح است.

وی، درخصوص نبود اراده ای برای امنیت و یا بحث ناتوانی در تطبیق امنیت می گوید: با مساله اراده موافق نیستم. به این دلیل که اگر اراده وجود داشته باشد، اول تفاهم داخلی، بسیج همگانی و همنشینی در موضوعات ایجاد می شود. درحالیکه امروز می بینیم هر مسوول دیگری را ملامت می کند و تا کوچکترین حرکتی رخ می دهد، همه پاکستان را ملامت می کند.

رییس جمهور غنی در تماس با وزیر دفاع جدید آمریکا درخواست کرده است که نیروهای امنیتی افغانستان را تقویت کند و در عین زمان وزیر خارجه در مسکو در فرآیند نشستی اشتراک می کند که ماحصل آن نشست شش جانبه ای است که به زغم بسیاری از آگاهان تصمیم های اساسی در خصوص آن از قبل گرفته شده است و نماینده افغانستان نمایشی در آن اشتراک می کند.

سخی در این خصوص معتقد است: این گفته ها و رفتارها پیام سر خوردگی مسوولان را نشان می دهد. با آمریکا یک پیمان استراتژیک کلان در خصوص مسایل امنیتی و دفاعی داریم که به امضا رسیده است و دیگر دلیلی ندارد که به وزیر دفاع آمریکا پیام بفرستیم. آنها باید مطابق این پیمان وظایف خود را انجام دهند. اینها نفهمی و نادانی ما است.

این آگاه سیاسی می گوید: امروز وقتی درخصوص طالبان صحبت می شود و در مذاکراتی که دور میزها انجام می شود، روس ها یک نسخه روی میز می گذارند، پاکستانی ها یک نسخه و چینی ها و دیگران نسخه های دیگری را روی میز می گذارند. این ها قوت استخبارات شان را می رساند که می توانند یک قدرت جنگی را مشروع نشان بدهند. روشن است که وقتی از دیوارهای امنیتی کابل عبور می کنند، ارگ را هم می توانند هدف قرار دهند و اینها همه ناشی از بی برنامگی ما است.

وی می گوید: در عمل باید ثابت شود که برنامه ای برای حرکت به سوی امنیت پایدار وجود دارد و یا نمونه ای آورده شود که امنیت در آنجا تامین شده یا حداقل امنیت نیمه پایدار تخریب نشده باشد. امروز از امنیت خوست و دایکوندی صحبت می شود اما مساله ی دیگری را درباره ولایات امن روشن می کنم، مثلا نیمروز امروز امن است، این امنیت بخاطر این است که زیر خاک و تپه های نیمروز کلان ترین قاچاق ها صورت می گیرد و مواد مخدر هنگفتی جابجا می شود. درجاهایی که گویا امنیت است، مشکلات دیگری در جریان است.

سخی، درباره اینکه گفته می شود این رهبران به کشور تحمیل شده اند اظهار می کند: مردم براساس شعارهای کمپاین ها به امید عوض شدن صحنه به آنها رای دادند. درقانون اساسی داریم که هر کس می تواند کاندیدای ریاست جمهوری شود و کسانی که حتی امضا بلد نبودند، خود را کاندید کردند.

وی می گوید: یکی از طراحان قانون اساسی آمریکا گفته است که هر وقت در آمریکا دمکراسی، لیبرالزیم، آزادی های شهروندی از بین برود و یا تحت تاثیر قرار بگیرد آمریکا شکست می خورد هرچند که نهادهای پر قدرت تا چند سالی هم باقی بمانند اما جوهر نظام از بین می رود. ما جوهر نظام نداریم، جوهر نظام ما به یک مریضی کلان گرفتار است و آن مریضی اختیارات مطلق، انحصارگرایی و اختیار تام است که باعث شده گزینش های ما از 50 -50 خارج نباشد.

این آگاه سیاسی می افزاید: اگر از چوکی خوشمان آمده و به آن چسبیده ایم، حداقل مفکوره و فکر را از دیگران بگیریم و دست از فریبکاری و گریه و ناله برداریم.

کد(26)

>>>   Ariaie
تا در اين كشور حكومت فاشيستى قومى وجود دارد هيچ إصلاحاتى نخواهد امد

مهلت ارسال نظر برای این مطلب تمام شده است