جشن نوروز یکی از آیین‌های کهن حوزه تمدنی فارسی‌زبانان است که از دوره‌های گذشته تاکنون در این مناطق گرامی داشته می‌شود.

در افغانستان، تاجیکستان، ایران و در مناطقی از شبه‌قاره هند از جشن نوروز مانند اعیاد دوران کهن این مناطق تجلیل می‌شود. آنگونه که در لغتنامه «دهخدا» ذکر شده است در دوره ساسانیان این جشن با گردش سال تغییر می‌کرد و جشن نوروز در آغاز بهار هر سال نبود بلکه مثل عید ماه رمضان و عید قربان در فصل‌های مختلف سال برگزار می‌شد.

در حدود سال 392 قمری بود که جشن نوروز به اول حمل رسید و به فرمان «سلطان‌ملک شاه سلجوقی» ترتیب تقویم «جلالی» نهاده شد و بر اساس آن، جشن نوروز در آغاز بهار هر سال مقارن با تحویل آفتاب به برج «حمل» فروردین تثبیت شد.

مراسم جشن نوروز در افغانستان از روز اول ماه حمل آغاز می‌شود. آغاز مراسم جشن نوروز در افغانستان از شهر «مزار شریف» آغاز می‌شود و مردم از نقاط مختلف کشور از دیر باز تاکنون در آغاز فصل بهار خود را به شهر مزار شریف رسانده و در جوار بارگاه منسوب به مرقد امام علی (ع) جشن‌های نوروز را با بر افراشتن علم در کنار مرقد این امام همام آغاز می‌کنند.

همزمان با برافراشته شدن علم سخی در مزار شریف، 21 گلوله توپ نیز به رسم احترام شلیک می‌شود. زیارتگاه روضه مزار شریف تا 40 شبانه‌روز پذیرای زایران است و بخصوص در روزهای چهارشنبه و شب‌های جمعه، ازدحام جمعیت در داخل و اطراف حرم به بیشترین حد خود می‌رسد.باور عامیانه مردم افغانستان بر این است که امام علی(علیه السلام) در روز اول نوروز به خلافت رسیده است و لذا جشن‌های نوروز در این کشور با نام امام علی (ع) پیوند خورده است.

کابل از مناطق مهم دیگری است که زیارت سخی در آن انجام می‌شود و در آنجا نیز پرچم منسوب به مولا علی (ع) توسط علما، روحانیون و پهلوانان کابل در اولین روز حمل همزمان با تحویل سال نو برافراشته شده و تا چهل روز که علم بر افراشته است، مردم به زیارت سخی آمده و به نیایش و دعا می‌پردازند.

در شهر «هرات» نیز مردم این شهر در روز اول حمل به مساجد و تکایا می‌روند و آغاز سال نو را گرامی می‌دارند. مردمان این شهر آغاز سال نو را با دعای تحویل سال در مساجد آغاز می‌کنند و در هنگام تحویل سال با دعا و نیایش از خداوند می‌خواهند که سال نو را سال خوبی برای آنها قرار دهد.

زیارت مزار «سلطان میر عبدالله الواحد شهید»، نواده امام حسن مجتبی (ع) و بنا به برخی منابع، پدر حضرت عبدالعظیم حسنی، در جنوب شهر هرات، یکی از مهم‌ترین مناطقی است که در روز اول نوروز علم منسوب به امام علی(ع) در آنجا بر افراشته می‌شود و در هنگام دعای تحویل سال مردم ظرف‌هایی از آب را به زیارتگاه می‌آورند و بعد از پایان دعا، آن آب تبرک شده و دعا خوانده را به بیماران داده و از خداوند شفای بیمار خود را طلب می‌کنند.

در گذشته در افغانستان، جشن نوروز با نام‌هایی چون «جشن نوروز»، «عید جمشیدی» و یا «نوروز سلطانی» نامیده می‌شد و امروزه نیز با نام‌هایی چون «جشن نوروز»، «نوروز باستان»، «میله گل سرخ» و «عید نوروز» نامیده می‌شود.

کد (4)

>>>   نوروز یکی از جشن های فرهنگی هست که نباید با عید اشتباه گرفت فعلا بعضی از دین بی خبران این جشن را با جشن دینی اشتباه گرفته حرام میگویند

>>>   سلام
باعث افتخار است که عرض شادباش و تبریک اینجانب،زودتر از بهار طبيعت خدمت بینندگان گرامی شرفیاب شود.
 نامتان در اندیشه و  مهرتان همیشه در قلب ماست. در واپسين روزهاي پاياني سالجاري از خداوند اميد و توفيق همراه باصلابت و سلامتي براي شما بینندگان عزیز و گرامی  خواستارم.
سال نو پیشاپیش برشما بینندگان عزیز  و کارمندان گرامی  شبکه اطلاع رسانی  و خانواده محترمتان  را شاد باش می گویم .
حبیب الله یوسف زی

>>>   نوروز بود، نوروز است ونوروز خواهد بود صرف دوکانداران وتیکه داران اسلام میگویند که نوروز حرام است

>>>   Shafiqullah Shafiq
استقبال حکیم سنائی و مولوی بلخی از نوروز!
حالا پرسش این‌جا است، آیا میزان فهم دینی این تازه به دوران رسیده‌گی‌ها بیشتر از حکیم سنایی، مولانا بلخی و سایر اهل معرفت اسلامی است؟
نه همه می‌دانیم که مولوی شدن و سنایی شدن کار آسانی نیست. ولی بایست اذعان کرد، ما در رقابت میان اعراب و ایران، آگاه و ناخودآگاه به نفع اعراب وهابی شرکت می‌کنیم و با روایت‌های تندروانه از دین بسترهای اجتماعی را برای تفکر طالبانی و داعشی هموار می‌سازیم که آن‌ها بیایند، هم به فرق ما بکوبند وهم به‌صورت فرهنگ و تاریخ ما.
گرنه دین خداوند رحیم و رحمان چرا این‌قدر نا مهربان شود که از خوشی‌های آدمیان انتقام بگیرد، و با جشنواره‌ی که منشاء طبیعی دارد و پیش از ظهور و بعد از ظهور اسلام در منطقه‌ی ما بزرگداشت شده است، و اکنون گرامی‌داشت آن به‌عنوان روز اول سال، جشن طبیعت و یک ارزش تاریخی و جهانی هیچ‌ صدمه‌ی به ایمان ما نمی‌زند، ما همه مسلمانیم!
مفهوم این سخن را تنها مغزهای درک می‌تواند که حاضر نیستند سرباز رضا کار برای پروژه طالبانی و داعشی شوند.
حضرت حکیم سنایی غزنوی
با تابش زلف و رخت ای ماه دل افروز
از شام تو قدر آید از صبح تو نوروز
از جنبش موی تو برآید دو گل از مشک
و ز تابش روی تو برآید دو شب از روز

حضرت مولانای بلخ
اندر دل من مها دل‌ افروز تویی
یاران هستند و لیک دلسوز تویی
شادند جهانیان به نوروز و به عید
عید من و نوروز من امروز تویی

حضرت سعدی
برآمد باد صبح و بوی نوروز
به کام دوستان و بخت پیروز
مبارک بادت این سال و همه سال
همایون بادت این روز و همه روز

حضرت حافظ
ز کوی یار میآید نسیم باد نوروزی
از این باد ار مدد خواهی چراغ دل برافروزی
به صحرا رو که از دامن غبار غم بیفشانی
به گلزار آی کز بلبل غزل گفتن بیاموزی
نوروز تان خجسته و گرامی باد، هموطن عزیز!

>>>   چرا ایمان ما را صدمه بزند؟
شما به یاد دارید با همین رویکرد بت های بامیان را نابود کردند و گفتند حالا ما مسلمان هستیم این میراث بودایی ها است، ما نمی خواهیم در سرزمین ما آثار بودایی وجود داشته باشد.
ازاین‌روی مخالفت با نوروز نیز خیلی شبیه درهم کوبیدن بت های بامیان است، اینها فرادی دیگر زبان‌های ما را حرام می پندارند و عربی سخن گفتن را اجباری می کنند.
در این شک نداشته باشید که این همه پروژه های عجم ستیزی به منظور هموار سازی بسترهای اجتماعی برای خلافت داعشی و طالبانی است .

>>>   در اول سال به تفریح و سیاحت و تجلیل ازسال نو اگر بدون بدعة و خرافات مانند جهنده بالا کردن و توغ زیارت ها که به هرنام مسمی هستن که ریشه و اصلیت واقعی بجز خرافات بدعة و شرک و باطل پرستی ندارند ان شاءالله هیج اشکالی ندارد اما اگر به امید حل مشکلات و طلب حاجات از مرده های خاک شده که نه بخود کاری کرده میتوانند و نه به اقارب و نه به کسانیکه برایش عقیده دارند . باشد واقعآ یک حماقت ، جهالت و یک گمراهی و ضلالت و شرک به الله ج است خداوند مردم عقل نصیب کند که از باطل پرستی صرفنظر نموده الله واحد لاشریک حی القیوم را به وحدانیت پرستش کنند.

>>>   اصل نوروز به قبل از مهاجرت اریاییها به این سرزمین ( افغانستان کنونی) بر میگردد و ساکنان اصلی این کشورکه ترکها بودند ان را جشن میگرفتند.بعد ها بعد از ورود اریاییها این مراسم گرامی داشته شد .وتا این زمان ادامه دارد.

مهلت ارسال نظر برای این مطلب تمام شده است