نيم قرن جنگ و بدبختی، سال ها مهاجرت و آوارگی و يک عمر كشت و خون هم نتوانسته است مردم ما را از اسلحه متنفر بسازد. انگار كه اين مردم هرگز اصلاح شدنی نيستند.

چند روزی در خنجان بودم. ديده می شود بگونه ای در ميان مردم مسابقه تسليحاتی راه افتاده است. هر كسی چند راس گوسفندش را فروخته و يک ميل سلاح خريده است. كسانی هم كه توان خريد را ندارند، شب و روز در خانه زورمندان را تک تک می كنند تا سلاح گدايی كنند.

ارنست كاسير درباره اروپای قرن هجدهم و نوزدهم از چيزی به نام "شهوت دانش" صحبت می كند، اما مردم ما به نظر می رسد كه "شهوت اسلحه" دارند. مسابقه تسليحاتی موجود در خنجان، وضعيت عجيبی را در اين شهرستان به وجود آورده است: وضعيت هابزی.

جنگ همه عليه همه. قتل و كشتار. بی قانونی و هرج و مرج. ديروز وقتی از خانه سوی شهر می آمدم، مردمانی را ديدم كه در حول يک تابوت گردهم آمده بودند. قصد مظاهره داشتند. وقتي پرسيدم تابوت از كيست، گفتند فاروق پسر قوماندان صادق كه ديشب در يک كمين كشته شده است. البته اين چندمين قتلی است كه در يک ماه اخير در يک قريه كوچک اتفاق می افتد.

وضعيت در همه جا همينگونه است. دولت اگر جلو اين مسابقه های تسليحاتی زورمندان را نگيرد، باری تجربه جنگ های داخلی تكرار خواهد شد.

عبدالشهید ثاقب

>>>   شما هم بدون کدام هدف خنجان نرفته بودید حتما یا برای دزدی یا اختطاف ویا به خریداری سلاح. که چی نوع باید مقابل حکومت مزاحمت کنید

>>>   درپایتخت کابل اکثریت مردم مسلح هستند ودولت تقلبی غنی هیچ کاری کرده نمی تواند ، خنجان را خو بگذار .

مهلت ارسال نظر برای این مطلب تمام شده است