به گزارش شبکه اطلاع رسانی افغانستان (afghanpaper)، زمانی افغانستان جهنم برای زنانی بود که در قوانین بدوی و دور از انسانیت در ملا عام به تازیانه بسته می شدند و یا سنگسار، اما پس از آن دوران با امید و پشتکار وارد جامعه مرد سالاری شدند که هنوز از نام "زن" به عنوان تحقیر استفاده می شود.

هرچند که کشور، تهی از جنگ و ناامنی نشد و وضعیت برای زن به خود رنگ آسایش و احترام نگرفته است اما همین فضا برای زنانی که روشنفکر خوانده می شوند، بهترین موقعیت برای حضور در اجتماع و مبارزه با بی عدالتی ها را ایجاد کرد.

اما این موقعیت نه برای همه بلکه بیشتر مربوط به شهرهای بزرگی می شود که فضایی بازتری برای حضور زنان دارد و مناطق دورافتاده افغانستان بدون تغییر، همان جامعه ای است که درصدد نفی زن است.

بر اساس تازه ترین پژوهش اداره توسعه جهانی ایالات متحده، زنان تنها 15 درصد از کارمندان 17 وزارت خانه کشور را تشکیل می دهند که درصد مشارکت زنان اینگونه آمده است: وزارت کار و امور اجتماعی 60 درصد، وزارت امور زنان 40 درصد، وزرات تحصیلات عالی 14 درصد، وزرات فواید عامه و مواد مخدر 6 درصد، وزارت زراعت 4درصد.

انگیزه ای مهم کمرنگ بودن سهم زنان در نهاد های دولت، نبود امنیت، نگاه بد جامعه به کار زنان، آزار خیابانی و محیط کار نامناسب عنوان شده است.

گفتنی است که به تازگی، برنامه ای موبایلی با نام "محافظ" توسط سه دختر با هدف ارتقای جایگاه زنان در جامعه و ریشه کن کردن آزار و اذیت خیابانی طراحی شده است که به صورت آنی زنان را در جریان مناطقی دارای مشکل گذاشته که در صورت نیاز به کمک، دوستان و خانواده خود را در جریان قرار دهند.

با وجود اینکه یکی از نشانه های جامعه مترقی، درصد بالای اشتراک زنان در جامعه است اما نمی توان از کشوری مانند افغانستان که بیشتر زیرساخت های خود را در جنگ از دست داده و ناتوان از اریه آموزش به تمامی افراد کشور می باشد، انتظار فضایی باز برای حضور تمامی زنان را داشت.

از سوی دیگر فرهنگ سنتی اکنون، برگرفته از عرف و قوانین است مربوط به 50 سال گذشته و بر همین مبنا، حضور زنان در بسیاری از نهادها و مسوولیت ها نه تنها برای ارتقا سطح جامعه مناسب نیست بلکه گاه تخریبی است برای چهره آنان.

مراکز و صفوف پولیس با توجه به مسوولیت و حضور در مناطقی ناامن از مواردی است که حضور گسترده زنان در آن به مانند یک علامت تعجب در جامعه است زیرا حضور مردان در آن همواره با مشکل و چالش مواجه است چه برسد به آنان که باید در خطرناک ترین مناطق و موقعیت ها قرار گیرند.

به همین منظور مقامات باید قبل از استقبال از زنان در نهادهایی مانند امنیتی به دنبال ایجاد زیرساخت هایی باشند که این حضور را تبدیل به رشد کند نه اینکه تبدیل به چالش برای آنان شود.

به تازگی رییس جمهور، کارمندان مردی که نگاه بد به زنان شاغل در نهادهای دولتی دارند را تهدید به اخراج کرد اما با توجه به عرف و سنت ریشه دار موجود در جامعه و دولت، نمی توان به چنین هشدارهای حتی از جانب فرد اول دولت امید بست.

حال اگر به دور از بازی ها و تبلیغات سیاستمداران که به دنبال سو استفاده از حضور زنان در جامعه در جهت منفعت خود در جامعه بین المللی هستند، نگاهی منطقی به نقش زنان به عنوان عضوی از دولت و جامعه افکنیم: اکنون افغانستان هرچند سرشار از امید و رشد برای زنان است اما مملو از فرصت طلبانی نیز می باشد که به دنبال ماهی گرفتن از هر آب گل آلودی هستند.

چنین آماری نه تنها موفقیت های زنان را زیر سوال نمی برد بلکه نشان می دهد در جامعه ای که در یک و نیم دهه گذشته جهنمی برای زنان بود، اکنون تبدیل به سرزمینی برای نقش آفرینی شده است.

15 سال زمان کمی برای حضور پررنگ زنان در جامعه احاطه شده در مردسالاری است و زنان با استفاده از چنین فرصت هایی و هوشمندی و تلاش به دنبال نقشی باشند سازنده چه در محیط داخل و چه بیرون خانه.

کد (18)

>>>   متأسفانه در جامعه امروز افغانستان جو زن ستیزی وفرهنگ ضد زن وقرون اوسطایی وباقیمانده از ادیان بودائی و رسم ورسومات قبیلوی نداشتن شناخت کلی از دبن مبین اسلام ودانستن ارزش های والای که به زن وانسانیت داده است . دست به دست هم داده سر نوشت زن را بدین بد بختی رقم زده که البته رول ونقش بیسوادی ودور ماندن زن و مرد این کشور از دانش وپیشرفت های امروزی. دلایل بدبختی ونابسامانی زندگی زنان است .هرگاه مردان فقط ببینند وفکر کنند مادر شان خواهر شان ودختر شان همه زنان اند بد بختانه این مردان زن ستیز وبی تربی غرق جهالت خود هستندوغرق گناه شرمساری به پیشگاه خدای عز وجل .

>>>   متاسفانه جامعه افغانستان جای نا امنی برای بانوان کشورمان شده است . یک بانو اول یک مادر است و بعد یک خواهر مهربان یک مرد باید با داشتن این نعمت های بزرگ افتخار کند . متاسفانه چه امروز و چه در گذشته شاهده اتفاقات تلخی بودیم که همیشه تاریخ افغانستان این اتفاقات تلخ را در صفحه پراز فراز و نشیب های خود ثبت کرده است تاریخ فرخنده ها و رخساره ها که در اتش نادان ها سوختند و پر پر شدن تاریخ سنگسار های به نا حق، تاریخ تجاوز ها ، تاریخ تازیانه بر پیکر ، شرم باد بر متجاوزین و همکارانش شرم باد. ﮐﺎﺵ ﻣﺮﺩﺍﻥ ﺣﺮﻣﺖ ﻣﺮﺩ ﺑﻮﺩﻧﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﺪﺍﻧﻨﺪ
ﻭ ﺯﻧﺎﻥ ﺷﻮﮐﺖ ﺯﻥ ﺑﻮﺩﻧﺸﺎﻥ ﺭﺍ؛
ﮐﺎﺵ ﻣﺮﺩﺍﻥ ﻫﻤﯿﺸﻪ ﻣﺮﺩ ﺑﺎﺷﻨﺪ ﻭ ﺯﻧﺎﻥ ﻫﻤﯿﺸﻪ ﺯﻥ !
ﺁﻧﮕﺎﻩ ﻫﺮ ﺭﻭﺯ ﻧﻪ ﺭﻭﺯ ﺯﻥ ، ﻧﻪ ﺭﻭﺯ ﻣﺮﺩ
ﺑﻠﮑﻪ ﺭﻭﺯ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﺍﺳﺖ ...
حبیب الله یوسف زی

مهلت ارسال نظر برای این مطلب تمام شده است