برای دم زدن و اظهار نظر درباره ی روز جهانی صلح باید ابتدا به چند پرسش اساسی پاسخ داد که صلح چیست و به چه معنا است؟ اصلا صلح چه ضرورتی دارد و کجا به کار می آید؟ صلح کجا وجود خارجی داشته است و به سود قربانیان خشونت و جنگ تمام شده است؟

وقتی صلح نیز همچون منع خشونت علیه زنان، حقوق بشر، آزادی و دیگر شعارهای غیر واقعی و فرا عملی، بازیچه ی دست و ملعبه ی عده ای سودجو و فرصت طلب قرار گرفته است؛ می توان نامگذاری روزی در تقویم بین المللی بعنوان روز جهانی صلح را یک خط خطی بچه گانه دانست.

در حال حاضر، صلح در افغانستان صرفا محدود به برخی فعالیت های نمادین و فرمالیته ی نهادهای مدنی، ارگان های حقوق بشری، شورای صلح و عده ای سودجو و فرصت طلب شده است که توانسته اند با شعارهای مصالحه جیب های خود را پر کنند و بار خود را ببندند.

در حکومت نیز به بهانه ی صلح راه تطبیق و تزریق مخالفان مسلح و جنگ سالاران آلوده به انواع و اقسام خشونت ها و جنایت های ضد اسلامی و ضد انسانی را در پیش گرفته اند و هر روز خبر جلب و جذب و پیوستن یکی از آنها با اعطای امتیازات فراوان و پذیرش شروط بسیارشان به بدنه ی ارگ به گوش می رسد.

غافل از اینکه وارد شدن عده ای معلوم الحال در ساختار قانونی و مشروع قدرت، نه تنها رویه ی پیشین و دیرین آنان را تغییر نمی دهد بلکه راه را برای اعمال افعال خشونت بار و افراط گرایانه باز تر می کند به نحوی که مردم ملکی از حکومت بیشتر فاصله می گیرند و حتی مشروعیت نصفه و نیمه ی دولت نیز زیر سوال می رود.

از ابتدای شکل گیری دولت انتقالی و موقت و سپس برگزاری مجلس مشورتی بزرگان برای تداوم حکومت در ساختار کنونی آن تاکنون نیز درحال پس دادن تاوان مشارکت و سهیم ساختن فرماندهان جنگی، مجاهدان جنگ سالار و متعصبان قومی مذهبی هستیم که با تداوم اینگونه تعصبات و رویه ی خود به ناامنی، دین ستیزی، دین گریزی و طالب پروری دامن زده اند.

با تمام این تفاسیر و با چشم بینا و گوش شنوا از احوالات مصالحه در افغانستان، فرارسیدن روز جهانی صلح را به دلالان صلح، غارتگران صلح و قاتلان مسلم زمینه های صلح در کشور اعم از بازیگران و مهره های شطرنج داخلی و گردانندگان و کارگردانان خارجی آن تبریک می گوییم.

کد (8)

>>>   کسی بنام داکترخالد چنین نوشته :
خراسان بزرگ یک دروغ بزرگ است،
گذشته تاریخی کشور را باید دانست.
در زمان قیام میرویس خان هوتکی (۱۷۰۹ م) افغانستان فعلی در شرق تا کابل و بلخ توسط بابریها از دهلی اداره میشد و متباقی توسط صفویهای فارس از اصفهان اداره میگردید.
سرزمین ما توسط کسانی اداره میشد که از این مرزوبوم نبودند. خراسان، کابلستان، زابلستان، تخارستان، سیستان، افغانستان، غرجستان، غور نامهای مناطق مختلف این کشور بودند.
تیموریان هرات در حدود سه قرن قبل از میرویس و احمدشاه بابا تنها کسانی بودند که از این سرزمین برخواسته و در این سرزمین حکومت کردند اما آنها هم از سمرقند از دربار امرای تیموری دستور میگرفتند..
ما در تاریخ هیچوقت کشور مستقلی بنام خراسان که بیش از سی فیصد سرزمین فعلی کشور را احتوا کند نداشته ایم و هرگز پادشاه مستقل خراسان در تاریخ نبوده است. هرگاه کسی سراغ دارد بنویسد تا بدانیم.
الپتگین وقتی دولت غزنویان را در غزنی بنیاد نهاد از خراسان فرار کرده بود. در خراسان کسان دیگری حکومت میکردند. خراسان شامل هرات، بادغیس، نیشاپور، مشهد و مرو است. بلخ از توابع تخارستان بود. از فراه تا پشاور شامل سیستان، زابلستان، و کابلستان بود. خراسان بزرگ یک دروغ بزرگ است.
راجع به اینکه قبل از احمدشاه ابدالی آیا میرویس خان هوتک در قندهار اعلان پادشاهی کرده بود یانه روایات مختلف موجود است. از آنجمله سر جان ملکم در کتاب تاریخ ایران از قول هانوی که معاصر میرویس بود مینویسد که میرویس خان اعلان پادشاهی کرد و دستور داد بنامش سکه ضرب بزنند (سر جان ملکم، تاریخ ایران لندن، ۱۸۱۵م، جلد اول ص ۶۰۶). و ترجمه انگلیسی بیت سکه اش را هم ذکر میکند. مضمون بیت بزبان دری تا این اواخر مجهول بود تا اینکه در سال ۱۹۷۴م استاد خلیل اله خلیلی که در بغداد سفیر بود مضمونی را در مجله ژوندون از قول تذکره نویسان عرب نشر میکند که مضمون شعر چنین است:
“سکه زد بردرهم دارالقرار قندهار – خان عادل شاه عالم میرویس نامدار”
بنابر آن طوریکه میبینیم پروسهء ایجاد دولت مستقل در افغانستان امروزی با میرویس خان هوتک آغاز گردیده توسط احمدشاه ابدالی در سال ۱۷۴۷م تکمیل میگردد.
آیا همه نوشته هاهمه تواریخ گذشته وسفرنامه هانواقص دارندیاوجدان این داکتر نقص دارد؟؟
گیلگمش

>>>   اگر جدایی ترک تباران از تیم اصلاحات و همگرایی پروژه کرزی باشد لااقل همین قدر باید درس گرفته باشد که او نمی تواند با مصرف پول صد نفر را جمع کند اما دکتر عبدالله وقتی به ولایتی می رود صدها هزار جمع می شوند و در عمق نارضایتی در پهلویش می ایستند. عبدالله هیچ وقتی شخص نبوده و فرد نیست، عبدالله محصول جریانی چند میلیون شهروندی است که توانسته بود 56درصد تمام آرای افغانستان را کسب کند که خیانت باوران نگذاشتند. پس آمدن و رفتن چند نفر در یک جریان چند میلیونی نه تاثیر دارد و نه تاثیر می گذارد. این درست است که عبدالله نتوانسته همه را راضی کند اما اینقدر هم قابل نقد نیست که بخاطر برنامه های مکاره ترین فرد سیاسی افغانستان یعنی کرزی از وی روی بگردانیم.
سیاهی لشکر نیاید به کار
دو صد مرد جنگی به از صد هزار

>>>   ارگ افغانستان رابطرف تجزیه میبرد بابرنامه های تحمیل گرایانه وجنجال برانگیزجهت رویارویی اقوام کشور
هسته سازی وزیرستانی ها در پروان
نگذارید که تاکستان های شمالی بزرگ مسکن تروریستان گردد.
نظام نامه ی ناقلین یک بار دیگر به اجرا گذاشته می شود.
جابه‌جایی صدها خانواده‌ آن‌سوی مرز دیورندی و قبایلی زیر نام دیروز کوچی وامروز مهاجر ، در دشت‌های بگرام و باریک‌آب ولایت پروان یکی دیگر از برنامه‌های خطرناکی است، که شمالی را به وزیرستان دوم مبدل خواهند کرد.
پروانی‌های عزیز نگذارید این سرزمین باستان به قلم‌رو دشمنان انسانیت مبدل شود !
در صورت درنظر نگرفتن صداى مردم پروان بزودى جنبش بزرگ ضد مسكن گزينی براى كوچى ها در پروان شكل خواهد گرفت. و زمان و مكان بزودى اعلان مي گردد.
به اشتراك بگذاريد
"هر شهروند يك رسانه"

>>>   قلبی که برای رهایی خراسان نتپد ! هرگز نتپد !
نابود باد نام استعماری افغانستان !
جاوید باد نام پرافتخار خراسان !
تصمیم بگیریم....
استاد تغییر باشیم....
نه قربانی تقدیر....
دربازی زنده گی اگر عوض نشویم، تعویض خواهیم شد...

>>>   زنده باد جوانان مبارز تاجیک !
یادداشت از : درویش دریادلی .
داشتن و نداشتن یک تشکیلات بزرگ و سراسری تاجیکان ، داشتن و نداشتن یک رهبری خردمند، دور اندیش، با ابتکار ، آگاه از مسایل جامعه، کشور، منطقه و جهان، دلسوز به مردم ، فداکار، خدمتگذار ، که شجاعت و درایت و صلاحیت رهبری یک ملت بزرگ را داشته باشد ، در چنین وقت ها به روشنی هویدا می گردد.
ما ، تاجیکان خراسان ، دردمندانه ، از داشتن چنان تشکیلات و رهبری ، محرومیم . همه دار و ندار ما در حال تباهی و از دست رفتن است، اما واکنش های ما خیلی خود به خودی، تصادفی، در حالت دستپاگی ، در حالت سراسیمگی، در یک خلای برنامه و اندیشه و خط مشی روشن ، شکل می گیرند. اگر همین نسل جوان ما که احساس مسوولیت دارند و با تمام بی امکاناتی تلاش می کنند که از خاک و نوامیس خود دفاع کنند، نباشد، اگر مردم ما به صدای این نسل جوان مبارز لبیک نگویند، کار مردم تاجیک زار تر و خراب تر از این خواهد بود که هست . حالا نگاه کنید که تمام تروریست های پشتون دست بهم داده اند و افغانستان را میخواهند کاملن در قبضه خود درآورند و ما را به هزار خواری و ذلت اشنا سازند، اما هیچ واکنش اساسی و در یک مقیاس بزرگ از سوی کسی در مقابل شان دیده نمی شود. تنها شماری از جوانان ما هستند که شب و روز می تپند و تلاش دارند که مقاومت کنند و در برابر دشمن هویت و دشمن ملت ، مردم را به حرکت آورند.
آرزومندم که نسل جوان و مبارز تاجیک بتواند خلاء ها و کمبودهای ملی ما تاجیکان را گام به گام کاهش دهند و نگذارند که ملت ما بیخی تباه و نابود شود .
دمش گرم ، هر انکسی که برای دفاع از خاک ، از عزت و از آبروی ملت مبارزه می کند.
زنده باد نسل جوان ، آگاه ، مبارز و عدالتخواه .
( تصویر از مظاهره و راهپیمایی روز شانزدهم قوس ، دو سال پیش که تحت نام "من افغان نیستم" در شهر کابل به ابتکار جوانان تاجیک به راه انداخته شد و بیشتر از پنجهزار نفر در آن شرکت کرده بودند

>>>   افغانستان امروزی را کسی خط کشی کرده که باید بنام آن باشد کسیکه نام دیگری دارد حتماً جای دیگری دارد و کسی هم مانع آن نمیشود.
سلاکار

مهلت ارسال نظر برای این مطلب تمام شده است