ما همه روزه می میریم و کشته می شویم بدون آنکه از زندگی ناامید شویم. ما به فروشگاه ها می رویم، در رستورانت ها می نشینیم، چای سبز وطنی را می نوشیم و آهنگ آرام زندگی را با تمام احساس می شنویم. ما می خندیم، نفس عمیق می کشیم و تمام خوشبختی را در ریه هایمان و در رگ های مان وارد می کنیم، ما به آرایشگاه می رویم، به کلوپ پروش اندام، به تفریح در کوه های اطراف کابل می رویم و نفس تازه را در پارک های شهر تمنا می کنیم و بر سر ویرانه های شهر گودی پران بازی می کنیم. ما نگران چربی خون خود هستیم، به معاینه چشم خود اهمیت می دهیم و برای کمر دردی پیش هر داکتر مجرّب و لایقی می رویم. این زندگی است که به ما لبخند می زند.

ما همه روزه می میریم اما صبحگاهان پس از نماز صبح با دعایی زیر لب به کودکان مان لبخند را به میراث می گذاریم، ما همه روزه به محل کارمان خوشی و مسرّت را می بریم، بوت های خود را جلا می دهیم و عطر دل انگیز فرح بخشی را بر تنِ امیدوار خود می پاشیم.

ما همه روزه بدون آنکه بخواهیم می میریم اما سخت به زندگی باور داریم.

مهدی ثاقب

>>>   هردوطرف مخالف موافق درفکرانجام فرمایش است مامردم درآن میان گپی نداریم .پس تایک لحظه که زنده هستیم بهره گیریم .
وطندار

>>>   افتخاربه ملت قهرمان وصبور افغانستان که مدت 40 سال میشود در زیرچکمه های متجاوزان و خونخوران استادگی واستقامت مکنند و امیدوار از پروردگار مهربان شان هستند.
م - ازکابل .

مهلت ارسال نظر برای این مطلب تمام شده است