پس از هر رویداد خونین، شماری که از جوانان سرشناس که نخبه‌ افغانستان به شمار می‌روند یک خبر فوری می‌نویسند که حمله بر فلان جای باعث کشته و زخمی شدن این تعداد نفر شد.

پس از آن در جستجوی هویت قربانیان حادثه می‌شوند. می‌بینند چه کسی به قوم، زبان، ولایت، ولسوالی و قریه‌ خودشان مربوط بوده است. پس از انجام این دسته بندی نقاب شان را از چهره می‌اندازند. برای کسیکه از قوم، قبیله، ولایت و یا قریه‌ خودشان بود رجزخوانی و قصیده سرایی را آغاز می‌کنند. او را قهرمان دوره‌های مختلف در کشور می‌خوانند. عکس‌های شان را خوب تزیین می‌کنند و اگر تصویری با او داشتند، برای لایک و کامنت‌های بیشتر زود دست بکار می‌شوند و می‌گذارندش در شبکه های اجتماعی خود.

برای این عده، خون سربازان و منسوبان دولتی که همه لباس یک رنگ بر تن داشته و در همان رویداد با هم جان داده اند و برای یک نظام می‌رزمند هم‌سان نیست بلکه شهید و قهرمان همانی است که از قوم و ولایت و ولسوالی و قریه‌ خودشان باشد.

می‌دانم که در شبکه های اجتماعی واضح نمی‌نویسند که خوب شد در میان کشته شده‌ها این تعدادشان غیر از قوم من بودند ولی مطمینم ترحمی در دل شان نسبت به آنان نیست. بعد در زیر نوشته‌ شان یک جمله‌ تکراری و کلیشه‌ای را می‌نویسند که خداوند بر این سرزمین رحم کند و مرگ بر دشمنان این سرزمین.

عزیز من ، دشمنِ بزرگتر از من و تو این سرزمین دیگر ندارد چون من و تو حتی به مرده های همدیگر رحم نمی‌کنیم. دل مان برای فرزندان شان نمی‌سوزد. پس خاک را هم به چشم ما نزنیم که گویا برای این کشور از خداوند رحم و ترحم می خواهیم. من و تو قصی القلب ترین دشمن انسان‌های این سرزمین هستیم و امروز که جز شبکه های اجتماعی چیز دیگری در اختیار نداریم تعفن مفکوره‌ پوسیده‌ ما اینقدر بلند است، فردای دیگر که در این کشور قدرت اجرایی بلندتر یافتیم، بیشتر از این بی رحم و سنگ دل خواهیم شد و جز به خانواده و خویشان و قریه‌ و در نهایت قوم خودمان رحم نخواهیم کرد.

إِنَّ اللَّهَ لا يُغَيِّرُ ما بِقَومٍ حَتّىٰ يُغَيِّروا ما بِأَنفُسِهِم
خدا وضع و حال هیچ قومی را عوض نخواهد کرد مگر آنکه انسان‌ها به خودشان وضع و حال خودشان را تغییر دهند.

آریا

مهلت ارسال نظر برای این مطلب تمام شده است