زمانی از دفن دانشجویان دهمزنگ نگذشته بود و هنوز هم عزادار جوانان پرشوری بودیم که برای روشنایی جان دادند که بازهم گلوله تروریست ها قلب جوانانی را هدف گرفت که نه در خط مقدم جنگ بلکه در پایتخت و پشت میز دانشگاه بودند.

به گزارش شبکه اطلاع رسانی افغانستان (afghanpaper)، این داستان هر روزه ما است، هر روز با مرگ همراه می شوم و اگر شانس زنده بودن داشته باشیم، رخت عزای عزیزی را بر تن می کنیم و یا در وحشت از دست دادن، روزها را سپری می کنیم.

اما همچنان به زندگی ادامه می دهیم و اگر روزی از درد و خفقان کمرمان شکست به کجای این جغرافیای جهان برویم؟ در هر مرز و دریایی به سمت سرزمین های امن یا تیری منتظر شلیک است و یا موجی خشمگین منتظر بلعیدنمان! و فقط همین خاک می ماند برای زندگی!

جوانان افغانستان نه ارگی دارند برای پنهان شدن و نه می توانند این سرزمین را ترک کنند، بلکه برای امنیت یا سرباز می شوند و می ایستند و یا برای آینده روشن به دانشگاه ها می روند.

حال همه می دانند که هر تیری که جان یک یک مردم افغانستان را می گیرد از پاکستان شلیک می شود، پاکستانی که همواره متحد طالبان بوده، هست و مسوول هر کشته و زخمی انتحار و انفجار است.

مسوولان که بر سر میز صلح با خیال امنیت با کشوری می نشیند که خود دلیل اوضاع کنونی افغانستان است و نمی خواهند بدانند که اگر خانه و دانشگاه برای مردم ناامن باشد روزی خانه اگر ارگ هم باشد ناامن می شود.

همچنان از خواب برمی خیزیم، به دانشگاه می ریم، در خیابان دهمزنگ جمع می شویم و در برابر وحشت و کشتار ایستادگی می کنیم و ... در کجای زندگی می شود امنیت داشت.

اما هیچ شعری، هیچ سخنی و هیچ متنی نمی تواند اندوه از دست دادن جوانانی را بیان کند که برای آینده بهتر در افغانستان پر آشوب تلاش می کردند و مرحمی برای خانواده هایشان شد، فقط می توان یادشان را زنده نگه داشت و نگذاشت زمانی از دست دادن ها برایمان عادی شود.

اکنون وحشت آفرینان کور دل شاید سرخوش از کشتن جوانان باشند اما هیچ گاه نمی شود یک ملت را نابود کرد و دیگر مردم به آنانی که در گذشته با پرچم سفید خون به پا کردند، فرصت حکمرانی نخواهند داد.

و کابل، عروس روزهای دور، چگونه سال ها با مرگ ها، فتنه ها و آدم های خون خوار طالب و هر چه نامش را می گذارند، تاب آورده ای؟! می شود روزی دیگر خونی ریخته نشود، دوباره رخت سفید به تن کنی، قلب مردمت دوباره از شوق زندگی بتپد و گودی ها در صدای خنده کودکان، آسمان را رنگین کند؟!

کد (18)

>>>   در تشکیل حکومت دوســـره چندین اداره بنام ریاست امنیت ملی ، ریاست استخبارات وزارت داخله ریاست مبارزه علیه تروریزم وزارت داخله ریاست کشف وزارت دفاع ریاست استخبارات وزارت دفاع ریاست مبارزه علیه ترورذیزم وزارت دفاع ریاست جنائی وزارت داخله ریاست تحقیقات جنائی کابل ، ریاست های پنجصد گانه درتشکیل ریاست امنیت ناملی وده هخا ریاست وتشکیل دیگر !
معلوم نیست اینها درکجایند وچی مصروفیت دارند وقتی تعیینات میشود لست راببینید هشتاد تا جنرال برید جنرال استر جنرال فلان وفلان ، اما در وقت عمل یک خورد ظابط هم دیده نمیشود ، حـیـف نام جنرال بالای این ها >کی مسئول امنیت مردم است؟؟ تنها عیادت وظیفه حکومت ومصاحبه رحیمی قوماندان امنیه کابل باخبرنگاران وگذارش از تعداد تلفات وظیفه شان است بس؟؟
چـرا اقـــــلا یکبـــار پیش از وقوع دستگیر نمیشوند؟؟ این همه اداره استخباراتی وکشفی چی مصروفیت دارند؟؟
@

>>>   حکومت افغانستان فعالترین دستگاه برای امنیت رعیت خود است چنانچه وقتی جنایتی واقع شد تعدادی شهید تعدادی زخمی خسارات هنگفت پدید آند آنگاه فورا اول رئیس جمهور به عیادت زخمی ها میرود بعدا رئیس اجرائیه که سهمدار پنجاه فیصدی است برای اینکه از او عقب نماند به عیادت میرودوپیش ازینها عبدالرحمن رحیمی مانند ذبیح الله سخنگوی اشرار راپور تلفات زخمی ها وخسارات رابه خبرنگاران ارائه میدهد اطفائیه می آید محلرا شستشو میکند وظیفه حکومت همینقدر است !ریاست امنیت ملی هم تمام وقایع که درجهان واقع میشوند از پیش باخبر است ، حتی وقایع که طرح آن تاحال ریخته نشده اینها از پیش آگاه هستند اما کسی نیست که جلوگیری کند

>>>   افسوس . یوسف زی

>>>   نویسنده محترم چرا اصل ماجرا و ماوقع را شرح نداده اند تا مردم درجرایان واقعه قرار می گرفت که چه اتفاقی افتاده است ؟ اوبه یک سلسله لفاظیهای نا مفهوم بر داخته وچیز قابل فهم نیست

>>>   عالی

>>>   این هم نظر است

>>>   از ماست که بر ماست

>>>   تا مردمان ساده ای مثل ما در این مملکت باشد این دزد ها غمی ندارند.یکی طرفدار طالب میشویم یکی طرف دار اشرف غنی یکی گلبدینی هستیم یکی از عطا محمد حمایت میکنیم دیگری برای علیزی گلو پاره میکند باز میگوییم که چراکشور ما اباد نمیشود !!!!!!!!!!!

>>>   واقعاً متاسفم برای ملت افغانستان در همه جای دنیا اختلاف قومی و لسانی وجود دارد اما انهاییکه به انسانیت اهمیت دادن و کشتن یک انسان را بخاطر اختلاف قومی لسانی و مذهبی را بدور از انسانیت دانستند باهمدیگه روابط انسان دوستانه برقرار نمودند و مثل انسان زندگی کردن وپیشرفت هم نمودن چرا که فهمیدن قبل ازینکه از فلان قوم باشند یا از فلان مذهب باشند یا فلان زبان خواستند که انسان باشند و اما در افغانستان چرا این نفاق و کشت و کشتار است تقصیرات یکی بدوش مردم است که هرچه ملا گفت قبول میکنند پس جایگاه انسانیت کجاست

مهلت ارسال نظر برای این مطلب تمام شده است