صلح افغانستان به قصه ای دنباله دار مبدل شده است. پس از گذشت سال ها و ایجاد شورای عالی صلح و مصارف گزاف و نشست های دو جانبه و چهارجانبه، مرگ ملا عمر و دوباره بازهم نشست های چهارجانبه و با حضور چین و آمریکا و پاکستان هیچ کدام حلال مشکلات صلح افغانستان نبود. قرار است بازهم رایزنی ها و گفتگوهایی در این مورد صورت بگیرد و مردم افغانستان امیدوار هستند که به زودی شاهد صلح و تامین امنیت در افغانستان باشند. چرا که همیشه بحث صلح افغانستان با یک چالش جدید رو برو می شود و واقعا چگونه می توان نقطه پایانی برای جنگ گذاشت و صلح را تامین کرد؟

نظری پریانی روزنامه نگار در برنامه «آماج» گفت: همانطور که جنگ در افغانستان معلول و علت های خاص خودش را دارد، صلح هم باید عوامل خاص خودش را پیدا کند. آنچه در افغانستان جریان دارد ادامه یک بازی تقریبا چندین دهه ای است و با توجه به جنگ چندین دهه ای که ما داریم، که متاثر از بازی های منطقه ای و جهانی است، دست یافتن به صلحی که ما انتطار آن را داریم بسیار به زودی منطقی به نظر نمی رسد.

وی با بیان اینکه به نتیجه نرسیدن صلح در افغانستان عواملی بسیار مشخص دارد که هیچگاه به آن پرداخته نشده است، افزود: نه کرزی در چهارده سال گذشته و نه اشرف غنی در دو سال پسین هیچ کدام اراده ای برای ایجاد صلح در افغانستان نداشتند. از جانبی دیگر آوردن صلح در افغانستان، نه در صلاحیت اشرف غنی و نه در صلاحیت کرزی در گذشته بود. به این معنی که حتی اگر آنها اراده ای برای این کار می داشتند این اجازه رانداشتند که صلح را در افغانستان به ارمغان بیاورند. چرا که صلح در افغانستان به طور بسیار واضح، جنگ قدرت های پیدا و پنهان است. از جانب دیگر، ما در برابر یک استراتژی تدوین شده، از طرف پاکستان و حامیان آنها در چندین دهه قرار داریم اما در مقابله با این استراتژی ما برخوردهای مقطعی، کوتاه مدت، ناشیانه و غیر سیستماتیک را اتخاذ کرده ایم. از این لحاظ هر تلاشی را که بخواهیم زیر نام دولت افغانستان یا شورای عالی صلح انجام دهیم به نتیجه نمی رسد.

پریانی خاطر نشان کرد که ما هیچگاه با صدای بلند در برابر پاکستان در جاهایی که تاثیرگذار است صحبت نکرده ایم فقط در سطح ملی است که از پاکستان گلایه می کنیم که این تاثیرگذار نیست.

این روزنامه نگار، معتقد است هیچ قدرتمند داخلی و خارجی صلح را در افغانستان نمی خواهد و می گوید: شورای عالی صلح هم دکانی پردرآمد برای چند نفر مشخص بود. آنها میلیون ها دالر را در طی این مدت به بهانه صلح آوردند و حیف و میل کردند. سه، چهار نفر مافیایی در این شورا وجود داشتند که این شورا را به اجاره گرفته بودند و به بهانه طالبان و به بهانه جنگ و به بهانه صلح پول به دست آوردند. در این دوره نیز نشست های چهارجانبه اصلاً هدفی برای تامین صلح در افغانستان نداشت بلکه کشورهای دخیل در آن مشغول مسایلی سوای از صلح بودند. چرا که اگر صلح در افغانستان بیاید، بسیاری از افراد داخلی دیگر به عواید خود نمی رسند، بسیاری هم دیگر نمی توانند سیاست کنند و در بعد خارجی بسیاری ها نمی توانند در اینجا حضور داشته باشند و بسیاری ها نمی توانند به مافیای خود بپردازند. یعنی جنگ برای آنها مانند دسترخوانی پهن شده است که نمی خواهند آن را از دست بدهند.

وی، در خصوص عملیات تازه آمریکا باادعای از بین بردن طالبان و کشتن رهبران آنها گفت: در گروه ها و جریان هایی مانند طالبان و داعش و امثالهم، مرگ رهبری پایان فعالیت شان نیست. این گروه ها بر سه بنیاد شکل می گیرند یک، بنیاد ایدولوژیک است. گروه هایی که بر این قرایت حرکت می کنند مرگ رهبرانشان در واقع محرک بیشتری برای آنها می شود.بنیاد دیگر استخباراتی است. هر رهبری که در حرکت استخباراتی این نوع گروه ها به عنوان ابزار استخباراتی قدرت دیگر به کار گرفته می شود هر فرد یامهره ای که از بین رفته می شود مهره ای دیگر به جای آن می آید و عین هدف استخباراتی ازطرف کشور حمایت کننده این گروه ها ادامه پیدا می کند. از این لحاظ جمع کردن جنگ در افغانستان بسیار بعید به نظر می رسد.

کد (30)

مهلت ارسال نظر برای این مطلب تمام شده است