ما یا در بیرون از کشور در شهر‌های امنی به‌ دور از دغدغه‌های امنیتی نشسته و یا در کابل میان دفاتر محاصره شده با سنگ های محافظتی بزرگ و مردان مسلح، پشت کامپیوتر شخصی خود نشسته و بر مرگ طالب هورا می‌کشیم و هی اخطار بر نابودی شان می‌دهیم در حالیکه هیچ کاری نیز از دست مان ساخته نیست.

سال‌ها است که شعارهای پوچ و میان خالی ما ادامه دارد و این جنگ را هر روز گرم تر می‌کنیم. چون اتفاق نمی افتد تا با موتر های بس مسافربری از راه های دشوار سفر کنیم و نیازی هم نیست از طریق زمین سفر کنیم. پس هراسی هم نداریم تا بر سر دیگران چه اتفاق می‌افتد.

طالب جانی و قاتل است در این شکی نیست اما ما هم آنقدر بر خشونت تاکید می‌ورزیم که حس جنایت را در وجود طالبان چند برابر کرده ایم. وقتی طالب اعدام می‌شود و یا رهبر شان کشته می‌شود، ما تمام جمله های زشت و بد دنیا را کنار هم گذاشته نثارشان می‌کنیم و کف می‌زنیم ولی قیمتش را طالب از انسان های دیگری می‌گیرد که نه دشنام فیسبوکی بلدند و نه در این جنگ زرگری اندک دخالتی دارند.

آریا

مهلت ارسال نظر برای این مطلب تمام شده است