صلح کلمه ای است که همه در افغانستان از آن سخن می زنند و نشان می دهند که برای رسیدن به آن در تلاش هستند اما تا بحال با وجود صرف هزینه های فراوان برای آن، هنوز به این مهم دست نیافته ایم. آیا برنامه و استراتژی درست برای این موضوع نداشته ایم یا اراده کافی و لازم برای این کار وجود نداشته است و یا خواهان جنگ هستیم؟

داکتر محمداکرم عارفی، استاد دانشگاه در برنامه «نگرش» گفت: دولت قبلی تلاش داشت با تشویق های گوناگون برای مخالفان مسلح، آنها را به صلح ترغیب و تشویق کند. به طور مثال به نیروهای امنیتی دستور می داد تا حالت تدافعی به خود بگیرند. بدین معنا که به آنها نشان دهد سیاست دولت، سیاست سرکوب، کشتن و زدن نیست. تعداد زیادی از زندانی های آنان را نیز آزاد کرد. همچنین بر پاکستان نیز فشار آورد که بر رهبران طالبان فشار بیاورند تا دست از جنگ بردارند اما چون رهبرانی که در نزد پاکستان بودند مهره های سوخته بودند، نمی توانستند به صلح کمک کنند. این کارها چراغ های سبزی برای طالبان بود تا از سوی دولت، فرصتی داشته باشند و به صلح بپیوندند.

وی، ادامه داد: افغانستان گام های جسته گریخته و بر اساس ذهنیت خود، برای صلح بر می داشت اما موضوع اینجا است که افغانستان یک طرف ماجرا بود. طرف دیگر طالبان بودند، طرف بالاتر از آن پاکستان بود و طرف بسیار تاثیرگذارتر دیگر، قدرت های بزرگ جهان بودند. در این میان چون طرف های دیگر، تمایل به صلح نداشتند، افغانستان هرچقدر برای صلح، تلاش کرد نتواست به نتیجه ای برسد. علاوه بر اینها دولت افغانستان، قاطعیت و اراده لازم را برای انجام روش های رسیدن به صلح را نداشت. از همان ابتدا دچار فقدان سیاست بود. همچنان اختلاف دیدگاه ها هم سبب می شد تا در این موضوع، قدرت طلبی ها بیشتر از تلاش واقعی برای رسیدن به ثبات در افغانستان خود را نشان می داد.

عارفی، معتقد است افغانستان روش صحیح رسیدن به صلح را دنبال نکرده و افزود: صلح صرفا بر روش های تشویقی، بر گفتگو و بر نرمش، استوار نیست. در شرایطی هم که در جبهه جنگ قرار داریم، نمی توانیم همیشه یک آتش بس یک طرفه را پیش ببریم. روش صلح، این است که باید هم از فشار لازم استفاده کنیم، هم راه گفتگو را باز نگاه داریم. زمانیکه دشمن و زمانیکه مخالفان مسلح احساس نکنند که ادامه وضعیت موجود برای آنها هم خسارت دارد و برای آنها هم هزینه های جانی و مالی زیادی دارد، تن به صلح و گفتگو نخواهند داد.

استاد دانشگاه، با بیان اینکه، صلح، صرفاً یک آرزو نیست و سران افغانستان، نباید به صلح در افغانستان به صورت یک پروژه نگاه کنند، گفت: این موضوع پروسه ای است که باید مراحل آن به درستی طی شود و اراده لازم برای آن وجود داشته باشد، سیاست ها و تلاش هایی را نیز می طلبد. متاسفانه حکومت افغانستان تا به حال نتوانسته است یک نوع سیاست صحیح برای رسیدن به صلح را تدوین کند. همچنان از ابزار لازم برای رسیدن به صلح هم هیچ استفاده ای نکرد. به طور مثال بجای استفاده از ابزارهای واقعی، به شورای عالی صلح اتکا می کرد، در حالیکه این شورا کاری برای سرنوشت صلح افغانستان نمی تواند انجام دهد.

وی، در خصوص علت تکرار تجربه های گذشته و تجربه شکست های گذشته بیان داشت: متاسفانه با تغییر حکومت و روی کار آمدن حکومت جدید، تغییری اساسی در سطح مدیران کشور به وجود نیامد. افراد قبلی که قدرت را به دست داشتند همچنان در قدرت هستند و سیاست ها و طرز نگاه آنها همچنان بر افغانستان حکومت می کند. بنابراین وضعیت جدیدی در افغانستان به وجود نیامده است.

عارفی، صلح افغانستان را به دست ابرقدرت های جهان می داند و می گوید: افغانستان در شرایط بسیار سختی قرار دارد چراکه به شدت زیر تاثیر قدرت های بیرونی، قدرت های منطقه ای و فرامنطقه ای مانند ابرقدرت های بزرگ قرار دارد. افغانستان، از نظر مالی، سیاسی، امنیتی و همه چیز وابستگی شدیدی به این کشورها دارد. در این شرایط اگر کشورهای بیرونی و خارجی ها، نخواهند که در افغانستان صلح آورده شود، دولت افغانستان هیچ توانایی و اختیاری برای صلح نخواهد داشت. حکومت، از درون به شدت چند پارچه و چند تکه است و ابزارهای تعقیب یک سیاست صحیح و درست را ندارد. توان نظامی و اقتصادی ندارد که بر سرپای خود ایستد و توان سیاسی ندارد که از یک موضع مستقل سخن بگوید.

استاد دانشگاه، در پایان گفت: مردم افغانستان، قربانی دولت خود و قربانی کشورهایی هستند که این بازی های سیاسی را در افغانستان راه انداخته اند و ادامه می دهند. ملت، در افغانستان هیچ نقشی ندارند و همیشه رانده شده و منزوی هستند. گه گاه صدایی از آنها بلند می شود اما این صدا هیچگاه شنیده نمی شود. این ملت امروز در یک شرایطی گرفتار شده است که حفظ حیات و معاش از اولویت های ضروری زندگی شان شده است. در واقع برای این ملت فرصتی باقی گذاشته نشده که به مسایل سیاسی خود به صورت جدی بپردازد و آنها را تعقیب کند. در این شرایط است که ملت گروگان سیاست مداران خود است. سیاست مداران هم که به دنبال منافع و بی درایتی خود هستند.

کد (30)

مهلت ارسال نظر برای این مطلب تمام شده است