به نام خداوند توانا و دادگر
مردم مسلمان و عدالتخواه افغانستان؛ هوداران جنبش روشنایی در سرتاسر جهان! ما امروز، به جاده آمدیم، تا نقاب از چهره حکومتی براندازیم که وحدت و منافع ملی افغانستان را در ترازوی تعصب و نفاق به حراج گذاشته است. امروز آمده‌ایم تا در پیشگاه تاریخ، گواهی دهیم که جز برابری و برادری و عدالت چیزی نمی‌خواهیم. امروز آمده ایم تا سرود روشنایی سردهیم و همچون برق درخشنده، بر قعر تاریکی‌های سرزمین خود بخروشیم. امروز آمده‌ایم تا بی عدالتی‌ها و ستم‌های سیستماتیک و شرم آوری را برملا کنیم که از هفتادپشت تا هنوز برما روا داشته اند.

قلب افغانستان امروز محزون است. محزون از ستم‌ها و بی‌مهری‌هایی که برانسان این سرزمین رفته است. محزون از بی عدالتی‌هایی که در امتداد تاریخ در سینه‌اش دارد. گاهی صلصال و شمامه‌اش از شرم فرو میریزد و گاهی آفتاب و روشنایی را از بام بامی‌اش دریغ میدارند. خطه‌ای که روزگاری گذرگاه بزرگترین تمدن‌های جهان بود، امروز در زندان "طبیعت" و "سیاست" محصور است. این درد را به‌کجا ببریم؟ با کی در میان بگذاریم؟ در دنیایی که همه داد از عدالت، برابری، دموکراسی و انسانیت میزنند، ستم و سیاهی برما بیداد می‌کند. ما هنوز پیوسته در جهنم تبعیض می‌سوزیم.

امروز آمده‌ایم تا این درد را با کوچه‌های کابل فریاد کنیم. امروز آمده‌ایم تا به جهان بگوییم که حتی کوچه‌های کابل را از ما دریغ میدارند و تانک و تفنگی را که جهان برای مبارزه با طالب و تروریزم داده است، بی شرمانه بر رخ انسانهایی می‌کشند که شعار آزادی و عدالت برلب دارند.

امروز آمده‌ایم تا در محکمه وجدان عمومی فریاد بزنیم که چگونه جمعی از انسان‌های جاهل و بی‌خبر از قانون، از جایگاه مقدس پولیس و حافظان جان و مال مردم، ما را به دلیل استفاده از قانونی‌ترین حق ما که آزادی بیان و آزادی تجمعات است، به زعم باطل خویش، از سیاه‌چال و زنجیربهراسانند. ما دیگر نمی‌هراسیم. «بس سوختیم پاره پولاد گشته ایم» ااگر ما نمی‌خواهیم اعتراض‌های مدنی ما به مرتبه نازل خشونت جسمانی سقوط کند، معنی اش عشق به انسانیت و آزادی است. ما میخواهیم به جای خشونت جسمانی، از قدرت روجانی و منطق انسانی استفاده کنیم.

امروز آمده‌ایم تا دیوارهای آهنینی را که حکومت از ترس کیفر اعمالش بین خود و مردم عدالت طلب کشیده است، در چشم کمره‌ها و دوربین‌های تیز بین تکثیر کنیم. آمده‌ایم تا زنجیرهای ستم را بگسلانیم و ستمکاران زمان را در محکمه وجدان‌های بیدار قرن، محاکمه علنی کنیم.

امروز آمده‌ایم تا بزرگترین رخداد مدنی برای عدالتخواهی را ثبت تاریخ نماییم. و بالاخره امروز آمده‌ایم تا یکبار دیگر خواست‌های عدالت طلبانه خویش را به شرح ذیل تکرار کنیم:
1-آنچه ما می‌خواهیم در حد خواست یک بخش افغانستان و یک قوم افغانستان قابل تقلیل نیست. ما می‌خواهیم ساختار سلسله مراتبی جامعه را درهم بشکنیم و دیوار پوسیده تبعیض و ستم را برای همیشه فرو بریزانیم. ما می‌خواهیم پشتون و هزاره، ازبک و تاجک، نورستانی و بلوچ، ایماق و پشه‌ای و سایر اقوام افغانستان، از شرق و غرب و شمال و جنوب و مرکز کشور، شهروندان برابر و برادر باشند. خواست ما مبتنی بر عدالت اجتماعی و منافع کلان اقتصادی کل کشور است.

2-ما می‌خواهیم حکومت مسئول و پاسخگو داشته باشیم تا دیگر مردم افغانستان را در سیاه‌چال‌های نژادی به جان هم نیاندازد. ما از حکومت افغانستان می‌خواهیم که بیش از این با مردمش ستیزه نکند و ستم را جاگزین عدالت نکند. از حکومت می‌خواهیم تا چشمش را باز کند و به خواست میلیون‌ها نفر عدالت طلبی که حق مسلم خویش را می خواهند، پاسخ مثبت دهد.

3-از حکومت می‌خواهیم که فیصله ضد ملی مورخ 11 ثور کابینه، در مورد تغییر ماسترپلان برق را هرچه زودتر باطل اعلام نماید و دست از نفاق افکنی بردارد. می‌خواهیم اینجا در حضور شما مردم آگاه تأکید کنیم که هیچ بدیلی در این رابطه برای ما قابل قبول نیست. نبود برق را می توان تحمل کرد؛ اما تحقیر یک ملت و تبعیض سیستماتیک دیگر قابل تحمل نیست. آنچه برای مردم ما آزار دهنده و رنج آور است، حذف یک بخش کشور از یک پروژه ملی است. ما این اقدام را یک خیانت ملی میدانیم. ما از افغانستانیم و به حکومت هشدار می دهیم که حذف ما از پیکره این کشورو پروژه های ملی، پیامدهای جدی تر از آن دارد که حکومت تصور می‌کند.

4-ما از حکومت می‌خواهیم که ضمن تطبیق ماسترپلان برق، مقصرین اصلی انحراف مسیر لین و تغییر ماسترپلان برق افغانستان را به زودترین فرصت ممکن شناسایی و جرم خیانت ملی به پنجه قانون بسپارد.

5-ما به حکومت هشدار میدهیم که در صورت ادامه بی اعتنایی به یک ملت و لجاجت در برابر خواست مردم، در داخل و خارج کشور، با موج‌های گسترده‌تری از خشم و خروش مردم مواجه خواهد شد. موج‌هایی که با عملکرد غیر مسئولانه حکومت برخاسته است جز با ندامت حکومت فرو نخواهد نشست. جنبش روشنایی اکنون از مرزهای افغانستان فراتر رفته و هواداران آن در سرتاسر جهان آماده یک مبارزه مدنی و دوام دار اند. همچنین می‌خواهیم تأکید کنیم که ارجاع دوسیه تغییر ماسترپلان برق به پارلمان افغانستان جز انحراف افکار عمومی و نفاق اندازی میان مردم افغانستان نتیجه و توجیهی دیگری ندارد.

6-از هواداران جنبش روشنایی در داخل و خارج می‌خواهیم که در صورت اصرار حکومت بر نفاق و بی عدالتی، آماده فداکاری‌های بیشتر باشند. به خصوص از هواداران آن در کشورهای اروپایی می‌خواهیم که همزمان با برگزاری کنفرانس ورسا و کنفرانس بروکسل، در صحنه بیایند و نقاب از چهره افگن و تبعیض‌گرایحکومت نفاق براندازند تا دنیا چهره واقعی افغانستان را ببیند و بداند.

7-از جامعه بین المللی و کشورهای کمک کننده می‌خواهیم تا به شعار عدالت، آزادی و دموکراسی در افغانستان متعهد بمانند و اجازه ندهند که حکومت با پول مالیات مردم شان، در افغانستان به نفاق ملی دامن بزند.

8-در پایان خطاب به سران حکومت تأکید می کنیم که تلاش شما برای جلوگیری از دمیدن آفتاب عدالت بربام مردم، یک تلاش بی نتیجه است که جز رسوایی خودتان نتیجه دیگری نخواهد داشت. اکنون زمان آن رسیده است که آفتاب عدالت بردمد و کوی و برزن کشور را روشن کند. خطاب به سران حکومت می گوییم که ما پیروز میشویم چون خدا با ما است. ما پیروز میشویم چون عدالت می‌خواهیم. ما پیروز میشویم چون، برادری و برابری میخواهیم. ما پیروز می شویم چون سیر تاریخ به سوی عدالت و آزادی است. زنده باد افغانستان. در اهتزاز باد بیرق پر افتخار کشور ما.

و من الله توفیق
کابل- دوشنبه، 27 ثور 1395

>>>   واقعا عالی است. از خواسته های عدالتخواهانه و برحقتان حمایت می کنیم. این حکومت با ایجاد اختلاف بین اقوام در پی نهادینه کردن فساد و تبعیض در وطن است.
زاهدی

>>>   یکی از فروشندگان مکروریان کهنه، که دکانش یک کانتینر بوده و یکصدهزار افغانی سرمایه اش میشده. شام یکشنبه دکان خود را می بندد و میرود خانه.
امروز پگاه، زمانی که میخواهد دکان خود را باز کند، میآید و می بیند که جا است و جولا نه (کانتینر با سودایش گم شده).
زود دست به کار می شود و به فرماندهی امنیه کابل میرود و از گم شدن کانتینر با سودای آن، پولیس را آگاه می سازد، برایش گفته میشود که هیچگونه نگرانی نداشته باش، کانتینر ات در جای درست است و شام برمیگردد.
کانتینر نوشت اش را شما بگویید ....

>>>   بسیار علی است برحق است.
عادلانه است.مستحق هستند.
احترام عبید.

>>>   عالی است

>>>   ما مردم افغانستان شما رهبران سیاسی را میشناسیم زیرا در طول تاریخ با پول و قدرت ملت خود را فروختید حالی هم همین قسم است برای اقای خلیلی بیچاره کدام چوکی نرسیده شاید امتیاز بخواهد ما مطمین استیم اگر کدام پول و چک خالی یا قدرت برای ایشان و بقیه کسانی که به نام این و ان غوغا میکنند بدهد باز انوقت نه توتاپ خواهد و نه روشنایی وای به ان ساده ها و احمق ها که وقت خودرا در این مظاهرات مزخرف بیهوده سپری میکند در حالیه مفهوم پروزه را اصلا یاد ندارد این رهبران از انها بیچاره سو و ابزار سیاسی استفاده مینماید.
شرم کنید او رهبران سیاسی و دشمنان وحدت ملی
شغنانی
کابل

>>>   احسنت به این مردم فهیم افغانستان، اگر تروریستان کشور با این بیانیه و گفتمان به میدان بیایند هر سیاست مدار را به لرزه در می آورند.
زمان گفتمان است نه ترور، زمان انجام سیاست درست است نه امپراتوری و پادشاهی، زمان سیاست مردم بر مردم است نه تک سواری سران حکومتی.
پس باید ملل دنیا از مردم فهیم افغانستان یاد بگیرند که چگونه با خواسته های معقولشان نه تنها سران حکومتی بی لیاقت افغانستان را بلکه کل نظام سیاسی فاسد دنیا را با خواسته معقول و انسان پسند خودشان به خطر سقوط نزدیک می کنند.
ما به واقع لیاقت الگوشدن در دنیا کنونی را داریم.
وقتی در آمریکا و در پاریس فرانسه تظاهرات می شود چه قدر خشونت مردم با پلیس را می بینیم، اما در کشور ما با مدرن ترین شیوه که خونی از دماغ کسی سرازیر نمی شود بلکه به پلیس گل اهدا می شود و از زحمات افراد لایق تقدیر می شود.
آیا با چنین مردمی نباید غنی ها و ع ها به خود ببالند و افتخار کنند؟
شهرستانی.

>>>   فرض کنید که اشرف غنی رییس جمهور نمیبود و حکمتیار رییس جمهور میبود و یا طالبان در قدرت میبودند. در آن وقت آنها در مقابل این تظاهرات چی نوع عکس العمل نشان میدادند؟ چرا امکانات این نوع تظاهرات در زمان طالبان وجود نداشت؟

مهلت ارسال نظر برای این مطلب تمام شده است