بعد از هر انتحاری و انفجار در افغانستان داستان همین است، اگر تعداد تلفات زیاد باشد شاید نکتایی پوشان ارگ و خانه ملت بر سر صحنه حادثه حضور یابند و اگر تعداد کشته شدگان کم باشد از نظر آنها آنقدر هم ارزش ندارد که این همه راه بیایند و از نزدیک شاهد ماجرا باشند و همان طور که در اتاق های مرفه خود پا روی پا انداخته و به ریش سادگی من و شما می خندند، به روان کردن یک پیام تسلیت کفایت می کنند و بس.

یک طرف دیگر داستان بعد از هر انتحاری هم، تلاش ها برای متهم ساختن دیگران و تبریه خود است، انگار مسوولان از همه آگاه ترند که پشت پرده همه این خونریزی ها و کشتارها، دستان به خون آلوده همین مسوولان و به اصطلاح تشریفاتی خادمان و دلسوزان مردم خودنمایی می کند.

به گزارش شبکه اطلاع رسانی افغانستان (afghanpaper)، انتحاری روز سه شنبه در کابل هم از این قاعده مستثنی نبود، پیام های تسلیت روان شد، عزای عمومی اعلام شد و مردم مغموم افغانستان نشسته اند و به حال بخت سیاه این کشور در سایه جنگ و دعوای تمام نشدنی مسوولان می گریند.

یکی پرونده این جنایت و آدم کشی را به سازمان ملل می برد، دیگری ارگ نشینان را می کوبد، یکی هم این میان تازه یادش افتاده بعد از مدت مدید سرپرستی در وزارت دفاع، باید وضعیت نابسامان و بهم ریخته این وزارتخانه مهم و کلیدی تعیین تکلیف شود، یکی مردم را صدا می کند که آماده قیام ملی بشوند و خودش اعلام می کند پیشاپیش مردم در خیابان ها می رود و به این صلح دروغین پایان می دهد و یکی هم اشک تمساح می ریزد، اول همه فکر می کنند که برای من و تو و مردم رنج کشیده این دیار است اما بعد از آرام شدنش پشت تریبون می گوید وای اگر این اتفاق برای اولاد من بیفتد....

ما از همه دولتی ها و وکلای مردم تشکر می کنیم که اینقدر خوب شعار می دهند و به شعور مردم افغانستان توهین می کنند...
ما نیازی نداریم که پرونده انتحاری سه شنبه سرخ کابل به سازمان ملل برود وقتی جویبار خون به راه افتاده گواه بیگناهی این مردم بوده، کمتر گریبان خود را برای برقراری عدالت چاک کنید وقتی دستان همه تان به همان کاسه سرریز از خیانت و تخطیه و مردم کشی می رسد.

حرف من با مسوولانی که مدام پشت تریبون ها دنبال عوامل سرسپرده داخلی می گردند این است که بس کنید، شماهایی که یک بار هم از مردم عذرخواهی نکردید و پیکرهای پروار شده از دلارها و کلدارهایتان از این همه سادگی ها و بیگناهی های به خون آغشته نلرزید.

یعنی می شود دولتمردان و وزیر صاحبان و وکلای ملت انگشت اتهام را به سمت یکدیگر نگیرند و اراده کنند دیگر مترسک سر جالیز خارجی نباشند و تروریسم با موتر حامل مواد منفجره آزادنه در کابل نگردد و دیگر کابل و دیگر ولایت ها انتحاری نشود و مردم بار دیگر به مسوولان خود اعتماد کنند و صلح سوژه جنگ ها و آوارگی ها دوباره نباشد؟

کد (20)

مهلت ارسال نظر برای این مطلب تمام شده است