چندماه از سرو صداهایی که برای صلح برپا شده بود می گذرد، چند نشست چهارجانبه برگزار شد و کشورهای اشتراک کننده وعده و وعیدهای زیادی برای صلح دادند اما بعد از مدتی، همه چیز دوباره به حالت سکون رفت و نشست های چهارجانبه هم به فراموشی سپرده شد. چرا هر سال جریان های مربوط به صلح بی نیتجه می ماند؟ و چرا هیچگاه پروسه صلح به طور جدی پیگیری نمی شود؟

رحمت الله بيژن پور، آگاه سیاسی در برنامه «آخرخط» گفت: اراده جدي نه از سوي حكومت و نه از سوي جامعه بين المللي براي صلح افغانستان وجود ندارد چرا كه اگر وجود مي داشت، این کشورها به راحتي مي توانستند فشار لازم را بر پاکستان بياورند تا دیگر به افغانستان تروریست صادر نکند.

وی، معتقد است رهبران حکومت افغانستان، تعهدی به مردم خود ندارند و بیان داشت: در كشور ما دولت و حكومت وجود دارد ولي واقعيت اين است كه ذهن اين دولت بيشتر معطوف به خواسته هاي جامعه جهاني است تا خواسته هاي مردم افغانستان. تعامل هايي كه اكنون و در اين اواخر انجام شده و ديده ايم، اين موضوع را به خوبي نشان مي دهد. خواسته ها و اهداف کشورهای خارجی از جمله آمریکا در صدر کارهای حکومت افغانستان قرار دارد. دولت وحدت ملي، نمي تواند تعامل سياسي براي رسيدن به صلح كشور را خود مديريت كند. بنابراين اين موضوع آب در هاون كوبيدن است.

بیژن پور، با بیان اینکه جامعه جهانی برای صلح در افغانستان تلاشی نخواهد کرد، افزود: اگر جامعه جهاني نسبت به صلح افغانستان صداقت مي داشت، ما سالها قبل ازاين به صلح مي رسيديم. بر همين اساس هم آمريكا در راس پنجاه و چهار كشوري كه به افغانستان آمده اند، هيچگاه به پاكستان كه عامل ناامني محسوب مي شود اعتراض نكرده است و هیچگاه هم به روی خود نیاورده است که آنها به بهانه امن سازی در افغانستان آمده اند و بايد اين كشور ناامن كننده را مهار كنند. آنها خود با ناامن كننده قرار داد دارند، منافع مشترك دارند وشريك استرات‍ژيك آن هستند. اين كشورها در واقع مي خواهند با استفاده از پاكستان،‌ افغانستان را كشوري ناامن نگاه دارند تا اهدافي از پيش تعيين شده را بتوانند در اينجا دنبال كنند.

وی، ادامه داد: از اين جهت نه آمريكا، نه پاكستان، نه هیچ کشور خارجی دیگری بر روي يك سياست واقعي براي تامين صلح در اینجا عمل نمي كنند. دولت هم اجرا كننده سياست به صورت واقعي و صادقانه نيست. سياست واقعي وقتي وجود دارد كه ما خطوط قرمز را حفظ كنيم. نظام و مردم در اين خطوط قرمز اصل هستند. سرزمين و حاكميت اصل است اما متاسفانه ما از همه اينها قرباني داديم.

بیژن پور، با بیان اینکه، دولت افغانستان در موقعیت های مختلف نشان داده است که اراده ای برای صلح ندارد، افزود: اگر این اراده وجود می داشت، وقتی مشاهده کرد که جریان کنونی برای صلح، نتیجه بخش نیست باید گزینه ها را عوض می کرد. به طور مثال در پروسه صلح، راه و روش بهتر و روشی جایگزین را پیش رو می گرفت. دولت باید از بسيج مردمي حمایت می کرد و از آن جلوگیری نمی کرد. این کار برای تقویت نیروهای مسلح و قوام دولت گامی بسیار مفید بود اما دولت این را نمی پذیرد و آن را زیر نام ملیشه سازی تخریب می کند.

این آگاه سیاسی، معتقد است حکومت می توانست به خوبی طالبان را با بازی های سیاسی مهار کند اما این کار را انجام نمی دهد و گفت: طالبان گروه هايي هستند كه در بدل پول، هم آمريكا و هم پاكستان از آنها استفاده مي كند. آنها از خود ايده و هدفي براي جنگ ندارند. بنابراین آمریکا، انگلیس، پاکستان و برخی کشورهای دیگر از طالبان برای اهداف خود استفاده می کنند. اين فقط افغانستان است كه نمي تواند از طالبان هيچ استفاده اي كند. دولت، بازي هاي خودش را ندارد، طرح ها و سياست هاي خودش را ندارد، ترفندهاي خودش را ندارد، از مردم حمايت نمي كند، مردم را بسيج نمي كند، از اين نيرو ها در جهت مناسب استفاده نمي كند و يك دولت شكننده بسيار آسيب پذير است.

وی، ادامه داد: از اين رو مردم هم اسير اين اوضاع مانده اند. دولت جنگ را اكمال نمي كند و مردم زير چنگ جنگ مخالفان هستند و مساله انسجام مردمي هم به مثابه يك خطر براي كسانيكه تعلق خاطر به مردم و افغانستان ندارند تعبير مي شوند.

بیژن پور، در خصوص پروسه صلح گفت: مردم بايد بدانند كه روند گفتگوهاي صلح تا بحال نتيجه اي نداشته پس از اين هم نتيجه اي در بر نخواهد داشت. پس بايد به فكر خود باشند و براي رسيدن به صلح، خود آستين بالا زنند. روند صلح دروغ است، دروغی است که از سوی خارجی ها مدیریت می شود و يك جريان متعلق به بازيهاي استخباراتي است و هيچگونه انگيزه مردمي و انديشه بازسازي درون آن وجود ندارد.

کد (30)

>>>   اکنون مردم خود باید سرنوشت خویش را معین کنند دیگر گزینه یی وجود ندارد.
احسان الله ایماق

>>>   وووو چه گپا میزنی بیژن پور صاحیب

>>>   واقعن نام این حکومت چیست؟
غیر از حکومت وحدت ملی میتوان هر نام دیگری را بالای این حکومت پوشالی وتهی از مولفه وماهیت ملی نامید.
یک دیوانه ای روانی و معتصب و مزدور را آوردند بالای مردم ما تحمیل کردند و لشمکی را درکنارش قرار داند نامش را گذاشتند حکومت ......
از روز اعلام این حکومت همین دیوانه ولشمک یک کار عملی را که واقعن به حیث یک دست آورد ملی برای همه باشندگان این کشور انجام داده ا ند ؟
پاسخ را مسولین درجه یک حکومت بدهند دستکی ها و لاشخواران و مزد بگیران نه ....

مهلت ارسال نظر برای این مطلب تمام شده است