طالبان، نخستین حملات بهاری خود را زیر نام عملیات «عمری» در برخی از ولایت های افغانستان انجام داده اند. هرچند نیروهای امنیتی افغانستان در قندوز و برخی ولایت های دیگر نبردی جدی با دشمن انجام دادند اما پرسش اینجا مطرح می شود که آیا حکومت افغانستان توانایی مهارکردن طالبان و مبارزه با تروریزم را دارد؟ ماجرای صلح، مذاکره های صلح و قطع جنگ چه شد و به کجا رسید؟

مسعود ترشتوال، استاد دانشگاه، در برنامه «بازنگاه» گفت: ناامنی هایی که اخیراً در قسمت شمال، شمال شرق، لوگر، هلمند و جاهای دیگر افغانستان شدت گرفته، ناشی از چند عامل عنوان می شود. یک عامل آن در سطح کلان است و این عامل این است که اراده لازم و قاطع از سطوح رهبری کشور، برای ریشه کن کردن عوامل جنگ وجود ندارد. این موضوع، می تواند هم بعد نرم افزاری و هم بعد سخت افزاری داشته باشد. ما در بعد نرم، زیر عنوان مذاکره های صلح و گفتگوها به پیش رفتیم اما مصداق همان جمله معروف قرار گرفتیم که در زمستان، صلح زمستانی را دنبال می کنیم و در فصل تابستان جنگ تابستانی را دنبال می کنیم.

وی، ادامه داد: ما به آسانی اجازه می دهیم که طالبان و مخالفان مسلح کشور به آسانی در زمستان، خود را آماده کنند. به آنها فرصت تجهیز و اکمال می دهیم. این کار بدین معنا است که اراده ای جدی برای صلح و یا از بین بردن طالبان در حکومت وجود ندارد. در حالیکه داشتن اراده شرط اساسی رسیدن به هدف صلح و یا پیروزی است.

ترشتوال، با بیان اینکه حکومت، در تعیین فرماندهان جنگ هیچگونه تخصص گرایی را ملاک قرار نمی دهد افزود: نکته دوم اداره های ضعیف در منطقه ها است. این هم یک نکته بسیار مهم و اساسی است. دولت مرکزی باید در تعیین و گزینش افراد در رهبری ولایت ها و در فرماندهی ها تخصص گرایی و تجربه را سرلوحه کار خود قرار دهد نه اینکه رابطه های قومی و مذهبی و یا تیمی را ملاک بداند. اشرف غنی، گاهی اوقات کسانی را برای فرماندهی جنگ ها فرستاده است که هیچگونه تجربه و تخصصی برای جنگ ها ندارند و حتی از فاصله ده متری هم نمی توانند هیچگونه تصوری از فرماندهی جنگ داشته باشند.

این استاد دانشگاه، در ارتباط با رویکرد حکومت در خصوص طالبان اظهار کرد: ظرفیت نیروهای امنیتی ما در بخش های امنیتی کشور به اندازه کافی وجود دارد، بحث بر سر داشتن استراتژی و داشتن اراده است. ما به جای اینکه اراده مبارزه جدی با طالب و یا دشمن را داشته باشیم، استراتژی فربه سازی طالبان را دنبال می کنیم. به این معنا که طالبان در حکومت جدید، بخصوص در یک و نیم سال اخیر تقویت شده اند. طالبان اگر حتی وعده دادند که در مذاکرات شرکت می کنند دست بالا را گرفتند، امتیاز ها داده شده ولی هیچ انعطافی از طالبان ندیدیم. ما استراتژی ای را دنبال می کنیم که به جای ضعیف شدن دشمن، آنها قوی تر می شوند.

ترشتوال، از دیگر عوامل عدم موفقیت حکومت در مبارزه با دشمن را چنین عنوان کرد: وحدت دیدگاه در این حکومت هفت سره، در تعریف دشمن و در تعریف طالبان وجود ندارد. یعنی مدیران اصلی تصمیم گیرنده کشور، در بحث تعریف واحد از دشمن افغانستان دیدگاه مشترک ندارند. فضای موجود افغانستان همچنان فضای کمپاین انتخاباتی میان تیم های تحول و تداوم و بین اصلاحات و همگرایی است. همچنان آنها دنبال این هستند که کدام کمپاینر در کدام گوشه افغانستان بدون پست مانده تا وی را هم در گوشه ای بگنجانند. فضای افغانستان، هنوز هم فضای کمپاین های انتخاباتی است و رهبران می خواهند ببینند که چه کسی فریاد بیشتری برای آنها می زند تا پست بهتری به وی داده شود.

وی، با بیان اینکه، جامعه جامعه جهانی هم دیگر اعتماد لازم را به حکومت وحدت ملی ندارد، افزود: این حکومت نتوانست در برابر فساد مبارزه کند. پای حکومت خود، در بیشترین فسادها دخیل است. تدارکات ملی که دم از پاکی و صداقت می زد، بیشترین خطاها را در آن مشاهده کردیم. شاهرگ های اقتصادی کشور را رییس جمهور به دست خود گرفته است و در هرجایی که یک مامور باید تعیین شود باید از فیلتر رییس جمهور بگذرد. حکومت حتی به حداقلی از انتظارات شهروندان نتوانسته است پاسخ دهد. کوچکترین تعهداتی را که در متن موافقتنامه حکومت وحدت ملی است هنوز نتوانسته است انجام دهد و جنگ در تمام ولایت های افغانستان گسترش پیدا کرده است.

به بارو ترشتوال، حکومت با قواعد بازی در مذاکرات و مصالحه آشنا نیست و مدیریت کاروان صلح را به مجموعه هایی سپرده است که اینها به صلح باور ندارند. به عنوان مثال، رهبری شورای صلح اعلام می کند که جنگ با طالبان جایز نیست و بعد از آن همچنان بر این دیدگاه تاکید می کند. آیا از این شورا می شود انتظار صلح داشت؟ باید بگوییم که صلح تبدیل به یک سریال و منبع درآمد برای کسانی که در حکومت بیکار بوده اند شده است.
وی در پایان گفت: فعلاً دشمن دولت، ضعف مدیریتی، ناکارآمدی و مشکلاتی است که خودش برای خودش خلق کرده است و فعلاً در آن گیر مانده است.

کد (30)

>>>   با تشکر از شبکه اطلاع رسانی افغانستان قلم زیبایی در نوشته هایتان دارید

>>>   این حکومت است که طالبان را هر روز پروار می کنند وگرنه آنها قدرتی ندارند پاکستان هم با دولت دست به یکی است

>>>   دولت که طالب را حیمایت می کند اما درد در اینجا است کی مردم طالیب را در خانه خود جای و غذا دادند بیسیاری از آنها می ترسند بیسیاری فامیل استند مردمی افغانستان خودشان طالیب پرورد استند

>>>   اشرف غنی و کرزی خودشان از طاییفه طالیب استند چچطوری با طالیب یکجا نشوند کاکای اشرف غنی کوچی است کوچی از طالیب بدتر است

>>>   مردم افغانستان دیگه رویی آرامی ره نمی بینند آمریکا کی آمد خلاصص اسست اگر از عراق و لیبی و سرویه بدتر نشد بهتر نمی شود. دولت فیلم بازی می کند که امنیت در کار نیست. هیچ وقت منتظر آرامی نباشید مردم به کشورایی اروپایی هم راه نمی دهند این مردم بیچاره چکار کنند

>>>   شما خود با این حکومت ملیونرشده اید

>>>   اين سه سده است ، اگر صد سده ديگر هم با اين طايفه سروكار داشته باشيد ، همين فاجعه خواهد بود و همين بدبختى . تا قوت نشويد و قدرت اين تبار را به چالش نكشيد و زورگوى و قلدرى اش را با زبان خودش پاسخ ندهيد، و تا برايش در عمل نشان ندهيد كه ديگر رييس مادام العمر نيستى و حق ندارى خودت و نامت را بر ما تحميل كنى و تا توطيه هايش را هر لحظه سد واقع نشويد و آنرا آفتابى نكنيد و تا دست و پاى اشغالگرانه اش را از سرزمين هاى بومى تان كوتاه نكنيد و تا هر خانه و جاده تان را سنگر نسازيد ، اين ها به هيچ زبان و رمز ديگر نمى فهمند . اين ها تمدن شان از سر «توپك»بر خاسته است ، نمى شود توپك زاده را با زبان عشق و كتاب مجذوب ساخت. هرگاه زبانش ، عشق را ، محبت را و انسان دوستى را يك غزل ساخت ، ما با صد ديوان مهر و محبت به استقبال شان خواهيم شتافت ، ورنه بايد با توپك به استقبال توپك رفت .

>>>   همه به شمول اقای ترشت وال میخواهند استراتیجی ودکتورین یک ابر قدرت جهانی ویک بلوک حاکم در جهان را تغییر دهند من تعجب میکنم به دانش وفهم وبرادشت های این دانشمندان بیشترینه خودرا قناعت میدهم که اینها مساپیل را میدانند ولی عمدا از باز گونمودن حقایق طرفه میروند ویگا ن وقت هم که تحلیل های موضوعات را از نوشتار های انها میخوانم بالای برداشت های خود مشکوک میشوم وباخود میگویم شاید این جمعی غفیر از استادان واگاهان سیاسی راه درست را پیموده اند ومن که یک تبنگ چی هستم کاملا در اشتباه وفهمم از مساپیل غلط باشدولی انچه واقعیت های جاری در کشور وجهان را مطالعه مینمایم ونیات واراده ای قدرت های بزرگ را مشاهده میکنم باز به توضیحات دیگران مشکوک میشوم انچه به تبنگ چی گفته اند وجسته وگریخته از اخبار ووقایع خبری شنیده وتحلیل نموده ام این است که جهان غرب جنگ بزرگی را علیه عالم اسلام اعلان نموده ودر پیشبرداین غرض از اسباب مختلف کار میگیرند یکی از دلایل زنده ومشهودم درین باب اظهارات جورج دبلیو بوش رپیس جمهور وقت امریکاست که گفت بعد از شکست کمونیزم دیگر دشمن ما اسلام ومسلمانها است گرچه بعد ها تا اندازه ای ان بیان خودرا ترمیم نمودامانه از دهان یک رپیس جمهور مقتدر وبرحال چیزی عبث برنمی اید وانچه در عمل هم ملاحظه میفرماید عین همان نقشه وبرنامه ای جناب جورج بوش وکمیته ها ودست های پشت پرده است که عملا تطبیق ودرحال اجرا است جنگ در افغانستان وپاکستان وعراق وسوریه ویمن و... همه گواهی باز تاب ان نظریه است بعضی ها باین نظر اند که این جنگ ها وایجاد طالب وداعش والقاعده وحکمتیار و...بخاطر رسیدن بمیدان های نفتی وتوسعه طلبی صورت میگیرد شاید ۵ تا ۱۰ درصد این مفکوره هم صاپیب باشدولی دیگر ابرقدرت های جهان از وابستگی به نفت بی نیاز گردیده واگر نقشه ای اصلی در منصه ای اجرا گذاشته شود هدف دومی وبعدی بخودی خود بدست می اید ازینرو به صراحت باید گفت به همان اندازه که مارا نیات نادرست جهانخوران رنج میدهد به همان اندازه وحتی بیشتر از ان تحلیل های سرسری وکم عمق دانشمندان وچیز فهم های کشورازار دهنده است
تبنگ چی

>>>   ممنون برای این نوشته ها

>>>   ازتحلیل ګر محترم میخواهیم که بعد ازسقوط حکومت کمیونستی نجیب که عمده عامل این بدبختها انها بودندایا عامل نا امنیتی حکومت جان کیری است ویا طالبان امنیت مردم درکدام وقت زیات تامین بودارهمه تحلیل ګران محترم و نظردادګان میخواهیم که حقیقت بګوید
سلیم کاکږ (کابل)

مهلت ارسال نظر برای این مطلب تمام شده است