پروسه صلح افغانستان، تبدیل به پروسه ای پیچیده شده است که با وجود برگزاری سه نشست و آغاز نشست چهارم، آنهم با حضور ابرقدرت های دنیا و تلاش های قبلی در این راستا به نتیجه ای نرسیده است. چه مسایلی باعث عدم نتیجه در این بخش شده و چه آسیب هایی در این پروسه وجود دارد؟

عبدالمنان شیوای شرق فعال مدنی، در برنامه «بازنگاه» گفت: بحث صلح افغانستان بستگی به سیاست خارجی کشورهایی دارد که در سیاست افغانستان دخیل هستند. همچنان محور اساسی، راهبرد سیاسی سیاست خارجه پاکستان است. یعنی با چند رویکرد می شود در مورد صلح افغانستان بحث کرد. رویکرد اول اینکه در سیاست خارجی پاکستان به لحاظ سیاسی و مبتنی بر تحولات منطقه، چه تحولاتی رونما شود تا پاکستان بتواند یک چرخش نوین رادر دستگاه سیاسی و دیپلماسی خودش نسبت به ازیاد تعاملش در منطقه بازی کند. گزینه دوم بستگی به اراده قدرت های بزرگی دارد که در قضایای افغانستان دخیل هستند. باید دید در این نشستهای چهارجانبه، چین به عنوان یک ابر قدرت اقتصادی و آمریکا به عنوان یک ابرقدرت دنیا که سیاست کلان تیوری مبارزه با تروریزم را رهبری می کند چه برنامه هایی را روی دست می گیرند.

وی، در خصوص دلیل عملیات طالبان در گفتگوهای صلح بیان داشت: دلیل اینکه طالبان در آستانه هر گفتگو و مذاکره صلحی با حکومت افغانستان خونین ترین حملات را انجام می دهند این است که می خواهند مناطقی را تصرف کنند و حضورشان را ثابت کنند. بحث تثبیت حضورشان یک موضوع است. موضوع دیگر این است که یک نوع باج دهی در جریان گفتگو و مذاکرات باید به پاکستان داده شود. پاکستانی ها هم می خواهند به جامعه جهانی عنوان کنند که گفتگو و صلح طلبی افغانستان را میزبانی می کنند. از سوی دیگر استراتژی و اقتدار و بر نیروهای دهشت افکنی به نام طالبان از سوی پاکستان در افغانستان یک امر مستمر است. پروسه و گفتگوی صلح طلبی درگفتگوهایی که صورت می گیرد، بر محور خواسته های استراتژیک و اهداف درازمدت پاکستان صورت می گیرد و اگر ما تیوری توطیه را آسیب شناسی کنیم و اگر پیشینه تفکر طالبانی و خواستگاه طالبان را به بررسی بگیریم در می یابیم که طالبان به عنوان ابزاری در سیاست خارجی پاکستان برای رسیدن به اهداف بزرگ تاریخی هستند.

شیوای شرق، در خصوص راحت تر شدن گفتگوهای صلح با طالبان عنوان کرد: بحث اینکه حکومت افغانستان با کدام یک از گروه های چندگانه طالبان باید گفتگو کند تا پروسه ای به نام صلح نتیجه بخش باشد بحث مهمی است. دستگاه سیاست خارجی پاکستان و ارگ کابل دچار یک بی برنامگی در گزینه گفتگوهای صلح هستند. با توجه به این گسستگی در میان طالبان، بهتر این است که با پاکستان که مدیریت این گروه را بر عهده دارند گفتگو شود.

وی ادامه داد: حکومت افغانستان باید در گفتگو و تعامل با طالبان بسیار بیدار و هشیارانه عمل کند. همانطور که می دانیم در حال حاضر روسیه به عنوان یک ابرقدرت و دشمن استراتژیک آمریکا، با بخشی از طالبان در حال گفتگو است و گفته می شود با بخشی از آنها هم داد وستدهایی انجام داده است. همه اینها نشان می دهد که بخشی از طالبان از مدیریت و کنترل پاکستان خارج شده است و این یک بخش دیگر از مشکلاتی است که در جریان گفتگوهای صلح خواهیم داشت.

این فعال مدنی در خصوص دلیل به نتیجه نرسیدن گفتگوهای صلح ابراز داشت: دستگاه حکومت افغانستان از دوران کرزی تا به حال در عدم شناخت از سیاست های پاکستان نسبت به افغانستان به سر می برند. یعنی ما تا هنوز توانمندی و ظرفیت شناخت اهداف استراتژیک و تاریخی پاکستانی ها در افغانستان را نداشته ایم. دقیقاً استراتژی ما یک استراتژی کور بوده است. در پروسه صلح طلبی هم در دوران کرزی و هم در حکومت وحدت ملی به مسایل کلان دیپلماتیک و منطقه ای توجه زیادی نشده است. انتظارها این است که در گفتگوی چهارمی که صورت می گیرد و میزبان هم کابل است، باید کوتاهترین راه رسیدن به یک صلح عادلانه و آبرومندانه را انتخاب کنیم. ما باید از موضعی شاخص و مقتدر مبتنی به ارزش های ملی و بزرگ مملکت داری در گفتگو و روند مذاکره حضور داشته باشیم.

کد (30)

>>>   مانباید در برابری پاکستان سرما نوپاین بیاریم قوروری افقانی مان بهیمون عجازهی نمیده که در برابری پاکستان بزانو دربیایم ماجوانان علیهی دولتی پاکستان جهاد خاهیم کرد فکر نکونیدکه مارو به بازی گرفتید

مهلت ارسال نظر برای این مطلب تمام شده است