اعضای نشست چهارجانبه در کابل توافق کردند که طالبان باید با حکومت افغانستان حاضر به مذاکره شوند. در اعلامیه ای که در این نشست صادر شده است، آمده است که هدف از نقشه راه، تعیین اقدامات مشخص است که بتواند شرایط مطلوب را برای آغاز گفتگوهای صلح فراهم کند. حکومت افغانستان امیدوار است که نمایندگان این نشست طالبان را به میز مذاکره فرابخواند. آیا این نشست نتیجه ای خواهد داشت یا وقت گذرانی است؟

بشیر بیژن، معاون نهاد خدمتگزاران کابل در برنامه «بازنگاه» گفت: ما در این بخش از تاریخ پانزده سال را با پاکستان سپری کردیم. ما اگر بخواهیم به صلح دست پیدا کنیم باید از طریق پاکستان به آن دست یابیم. بر پاکستان باید فشارهای محسوس وارد شود. در این گفتگوهای چهارجانبه یا نشست هایی که تا به حال انجام شده است، چین و آمریکا به عنوان دو کشور مهم منطقه و جهان، ناظر هستند اما نمی توانیم مطمین باشیم که در برنامه های آمریکا صلح و ثبات افغانستان وجودداشته باشد. آمریکا کشوری است که اهداف استراتژیک را در افغانستان دنبال می کند و احتمالاً برای رسیدن به اهداف خود اولین گزینه، دوام بحران در افغانستان را دنبال کند.

وی ادامه داد: چنانچه از حضور آمریکا، در طول چهارده سال هیچ ثمری نصیب ما نشد. برعکس ما به مصیبتهای فراوانی مواجه شدیم. چین هم که برای خود روایات و سیاست های متعددی دارد. جدای از همه اینها ما بیش از اینکه به دیگر کشورها شک کنیم، به اراده سران حکومت وحدت ملی شک داریم. مسیری را که در آن سران حکومت گام گذاشته اند، به هیچ منطق به صلح وصل نمی شود. راه رسیدن به صلح بسیار روشن است. اینطور نیست که چیزی پیچیده و مبهم باشد، به هر حال صلح تنها آرزوی ما نیست، بلکه صلح حق ما است و دولت مکلف برای اعاده حق شهروندان خود است.

بیژن، مسیر صلح افغانستان را روشن ندانسته و گفت: مردم ما بیشتر از هر کسی دیگر انتظار بیشتری برای صلح می کشند، چرا که می دانند جنگ چیست و چه تبعاتی برای آنان داشته است. بحث بر سر این است که این کارهایی که هم اکنون برای صلح صورت میگیرد، صادقانه به صلح می انجامد یا خیر. دولت افغانستان تا به حال هیچگونه سیاست خارجی ندارد، تا به حال ترسیم نکرده است که بر کدام نوع صلح متمرکز است.

معاون نهاد خدمتگزاران کابل، رسیدن به صلح را از طریق این نشست ها را دور از ذهن دانسته و گفت: هم اکنون نشست های چهارجانبه برگزار می شود. آمریکایی که اهداف استراتژیک خود را دنبال می کند چه منطقی دارد که برای ما صلح بیاورد؟ اگر این کشور واقعا برای افغانستان صلح می خواست در طول این چهارده سال این کار را می کرد. اگر حوزه این نشست ها محدود مانده و محدود به چهار کشور می شود پرسش برانگیز است. خیلی از کشورها هستند که بابت تروریزم در سطح منطقه و جهان رنج می برند. جای پرسش است که چرا شانگهای، سازمان ملل متحد و اتحادیه اروپا در این نشست ها دعوت نشدند؟ این نشست ها هیچ وقت به صلح نمی رسند. فقط مردم را دلخوش می کنند و در آنها باورهای کاذب به وجود می آورند.

وی در پایان گفت: کانالهای عایداتی پاکستان هم هنوز محدود نشده است. آمریکا هنوز به این کشور پول می دهد. بالای سی میلیارد دالر از مواد مخدر افغانستان عایدات دارد، عربستان سعودی و برخی دیگر از کشورهای عربی نیز به این کشور برای تمویل تروریست ها پول می دهند. پاکستان اینگونه تغییر نمی کند و افغانستان فقط یک گزینه دارد و آن هم اجماع ملی و منطقه است.

کد (30)

>>>   امریکایهاوغربیهاهم افغانستان میایندکه جهادکنندوبه بهشت
بروندچون که افغانستان دروازه بهشت است وبایدازافغانستان واردبهشت شوی اگرنی ازاون سردنیامیاینداینجا انوقت میگویندکه ماکدام نفع هم نداریم
القاعده وطالب وداعش هم که سرجای خوداست هیچ کدامشان نابودنشدپس یااینکه غربیهاوامریکایهابسیارضعیف
هستندواز دورغروپف میکنندویااینکه میخواهندازهمین راه
به بهشت بروند...قدوس

مهلت ارسال نظر برای این مطلب تمام شده است