پیش از آنکه بمیریم، بیایید با هم باشیم. پیش از آنکه عقربه عمرمان از تیک و تاک بیافتد، از هم شویم. پیش از انکه زندگی هموطنمان به صفر نزدیک شود، دستش را بگیریم.

بگوییم درد تو و درد من، درد یک انسان است نه درد یک پشتون، یا هزاره، یا تاجیک و یا ازبک. پیش از آنکه ملیت خویش را بشناسیم خوب است انسانیت خود را دریابیم. آن وقت نیاز نیست بگوییم و بنویسیم که در غم هم شریکیم، چون دردی مجزا، در جغرافیای مجزا وجود ندارد.

چون این درد مشترک در چهره همه مان هویدا می شود چون از اعتماد به یکدیگر لبریزیم، برای رفتگان متاسف بودن و ترحم کردن کار سهل است و بیهوده، بیاییم در زندگی برای هم مهربان باشیم و بگوییم افغانستان سرزمین من است، زخم او، درد من است.


یوسف زاده

مهلت ارسال نظر برای این مطلب تمام شده است