چطور می‌شود از این نکبت تاریخی رهایی یافت. وقتی مهاجرین بازپس خواسته می‌شوند و در مقابل دولت طرحی برای تنها بازپس آمدن گروهی خاص از مهاجران را مطرح می‌کند، نشان‌گر روحیه ناسیونالیستی و واضح‌تر قوم‌پرستانه‌ی طراح آن‌ است.

نمونه دیگرش طرح اختصاص بورسیه‌ تحصیلی جوانان افغانستان به پشتوزبانان پاکستانی بود. حکومتی که از درون به فساد و کثافت کشیده شده‌، سعی دارد به مردم افغانستان بفهماند که آرزوی داشتن روزی خوش، فرض محال است.

مهاجری که دست از وطن خود شسته‌، مجرم نیست که به دنبال آن راه بیفتی و بخواهی آن‌ها را بازگردانی به زندان غم‌ات! در هیچ کجای جهان چنین رفتار شنیع و سادیسمی‌ای از طرف هیچ سیاست‌مداری دیده نشده؛ هنگامی که حتی توان برقراری امنیت در پایتخت خود را نداری که هر روز و شب آن با ترور و یا انتحار و کشته شدن فردی به پایان می‌رسد، مثل قهرمان المپیک راه بیفتی دنبال مردمانی که از کشورشان بریده‌اند.

کسی که یکبار از راه‌های پر خطر مهاجرت می‌کند از جان خود گذشته‌ و باید از این منظر به آن نگاه کرد که راهی را انتخاب کرده‌ که مرگ را در پیش گرفته یا زندگی را و اشرف غنی حالا می‌خواهد آنان را به مرگی دوباره دچار کند.

نمی‌دانم فردای افغانستان چگونه خواهد بود اگر وضع به همین منوال پیش برود با این رییس جمهور...
به اندازه کافی زندگی‌های ما پر از مشکل و گرفتاری و سوژه برای بروز دادن شده‌ است.
افسوس!

هادی هزاره

>>>   جناب هادی آنچه فرمودی همه معقول.اما نباید از یاد برد که در بوجود آمدن این وضعیت اسفناک ما هزاره ها هم بی تقصیر نیستیم.زمانی را به یاد آور که رهبران ما با طرح هزاران وعده رای میلیونها مردم را به نفع آقای غنی جمع کرد.اما امروز همین رهبران در زد وبند سیاسی به فکر امتیاز گیری برای خود ونزدیکانشان است.سرنوشت میلیونها انسان به فراموشی سپرده شده است.در یک کلام از ماست که برماست.

مهلت ارسال نظر برای این مطلب تمام شده است