تاریخ انتشار: ۱۳:۰۱ ۱۳۹۴/۹/۱۰ | کد خبر: 107240 | منبع: | پرینت |
بسم الله الرحمن الرحیم
آقای رییس!
در آغاز می خواهم از تمام کشور های عضو بخاطر حمایت شان از قطعنامه «وضعیت در افغانستان» به اتفاق آرا، ابراز تشکر نمایم. بطور ویژه، ما از آقای Harald Braun سفیر و نماینده دایمی آلمان در سازمان ملل متحد و تیم کاری شان بپاس زحماتی که منحیث Penholder در تسهیل مذاکرات پیرامون این قطعنامه متقبل شدند، سپاسگزاریم. در شرایط فعلی جهان، که افغانستان در صف مقدم نبرد بر علیه تروریزم قرار دارد، اجماع و حمایت یکپارچه جهانی برای پیروزی ارزش های جهان شمول تساهل و همزیستی بالای ترور و افراطیت خشونت بار، امری حتمی است. ما امیدوار هستیم این قطعنامه مهم، کشور های عضو را در رسیدگی به چالش های دشواری که افغانستان با آن ها روبروست، رهنما واقع شود.
قبل از آن که وضعیت امروزی افغانستان را شرح دهم، از شما می خواهم تا به افغانستان سال 2001 بیاندیشید؛ زمانی که سالیان متمادی تجاوز خارجی و مداخلات منجر به بی ثباتی سیاسی، کشور را به ویرانه مبدل ساخته بود. بدون تردید، ما و شما از 2001 تا حال با تمرکز بر باز سازی و ایجاد تحول در افغانستان، راه درازی را با هم پیموده ایم. با وصف چالش های متداوم، پیشرفت های افغانستان به صورت عموم در 14 سال اخیر نشانه ای از همکاری بین المللی می باشد که بخاطر آن عمیقا از شرکای جهانی خویش اظهار سپاس می کنیم. در واقع، همه ما باید به دستاوردهایی که در این مدت داشته ایم افتخار کنیم. این دستاوردها در تاریخ افغانستان پیشینه نداشته و تحقق آن ها بدون همکاری و قربانی دوامدار شما ممکن نبود. اکنون لازم است تا همه ما توجه خویش را بر تحکیم و تداوم این دستاوردها متمرکز سازیم.
امروز، من به عنوان نماینده جدید از یک افغانستان تحول یافته، با مشروعیت قوی مردمی و انتظارات فراوان از این سازمان جهانی (ملل متحد) در برابر شما ایستاده ام.
آقای رییس!
سال 2015 به عنوان سال بعد از دوره انتقال در ابعاد مختلف برای افغانستان پر حادثه بوده و در کنار چالش های بزرگ، شماری از فرصت ها و روزنه های امید را برای آینده بهتر به همراه داشته است. امنیت، ثبات سیاسی و پروسۀ صلح در افغانستان با یکدیگر پیوند داشته و بگونه قابل ملاحظه ای روی ثبات و در مقیاس وسیع تر ساختار جیوپولتیکی منطقه و جهان اثر می گذارند.
در بعد امنیتی، سال جاری خونبار ترین سال برای افغانستان از 2001 به این سو بوده که در آن تلفات نظامی و ملکی بگونه چشمگیر افزایش یافته است. ما در این سال شاهد حملات گسترده از سوی گروه های تروریستی با ریشه خارجی، به شمول طالبان، شبکه حقانی، القاعده، داعش، حزب حکمتیار و دیگر گروه های افراطی بوده ایم. نقطه اوج این حملات، تصرف مؤقتی کندز توسط طالبان در اواخر سپتامبر بود که طی آن، این گروه همراه با صدها تن از تروریستان بین المللی، سلطه ترور و وحشت خویش را بر مردم آن شهر مستقر ساختند.
طراحان خارجی حملات وحشیانه امسال، از سه عامل ذیل نفع برده اند: 1- خروج نیرو های بین المللی و باورمند شدن تروریست ها به اینکه حملات شان نظام سیاسی را به سقوط مواجه خواهد ساخت، 2- هماهنگ نبودن عملیات نابهنگام پاکستان بر ضد تروریزم با جانب افغانستان، که اجازه داد تا بخشی از تروریستان بین المللی داخل خاک ما شوند، 3- مشغول بودن افغانستان با پروسۀ انتقال سیاسی در 2014، به شمول برگزاری دو دور انتخابات، که باعث کندی در امر حکومتداری گردید.
بر علاوه این تهدیدها، در سال 2015 حملات مسلسل نظامیان پاکستانی از آن سوی خط دیورند بالای خاک افغانستان، با تخطی صریح از حاکمیت و تمامیت ارضی ما ادامه یافته است. از اثر حملات سنگین توپخانه ای در ولایات شرقی، تعداد زیادی از افراد ملکی و منسوبان پولیس سرحدی جان های خود را از دست داده و شهروندان ما در ترس و وحشت بسر می برند. ما این موضوع را با اتکا بر ماده سی و سوم منشور سازمان ملل متحد با حکومت پاکستان مطرح ساخته ایم اما تا هنوز اقدامی برای قطع این حملات از جانب آن کشور صورت نگرفته است.
در سال جاری، قوای ملی دفاعی و امنیتی افغانستان به تنهایی با این مشکلات مقابله کرده اند در حالی که همکاران بین المللی ما تنها نقش حمایتی را ایفا می کنند. با این وصف، بدلیل بزرگی چالش امنیتی، نیروهای پولیس نظم عامه ما نیز در جنگ بر ضد تروریزم به شکل گسترده ای سهیم گردیده اند. قوای ما در موجودیت کمک هوایی، پیروزی های خوبی داشته اما عدم دسترسی به نیرو های مؤثر هوایی، در کنار عوامل دیگر، منجر به تلفات گسترده گردیده است. خوشبختانه اکنون به علت فرا رسیدن سرما، فصل جنگ موقت تا اندازه ای توقف یافته است.
نیروهای ملی دفاعی و امنیتی افغانستان توانسته اند از کشور تا حد زیادی حفاظت نموده و تقریبا تمام حملات دشمنان را با شجاعت، پایمردی و کفایت دفع نمایند. حادثه قندوز آزمونی برای عزم ملی ما بود که باعث شد تا ارتباط میان مردم و نیرو های شجاع دفاعی ما بیش از پیش تقویت گردد. ممکن است تروریست ها در کوتاه مدت منافعی بدست آورده باشند اما آن ها توان حفظ این منافع و دوام تسلط خویش را ندارند. بدیهی است که نیروهای ملی دفاعی و امنیتی افغانستان باید از ثبات و تداوم و منابع کمکی لازم برای مقابله با دشمن برخوردار گردند.
در این خصوص، ما از اعلام ادامه حمایت آمریکا از نیروهای ملی امنیتی و دفاعی افغانستان و عملیات ضد تروریزم بعد از 2016 که در ماه اکتوبر امسال صورت گرفت، استقبال می کنیم و امیدواریم که دیگر کشور های عضو ناتو نیز در جریان اجلاس آینده وزرای خارجه این سازمان در بروکسل، موقف مشابهی اتخاذ نمایند. این موضعگیری مانع از ایجاد پناهگاه های امن برای گروه های تروریستی در آینده گردیده و مشارکت امنیتی پایدار را در افغانستان تقویت می بخشد.
در اینجا، یادآوری این نکته مهم است که بدون برنامه ریزی، حمایت لوژستیکی، فراهم آوری پناهگاه های امن، اسلحه و تجهیز مهاجمان انتحاری در خارج از کشور، عناصر افغانستانی طالبان صرفاً بخشی از احزاب سیاسی در کشور خواهند بود؛ که به نارضایتی آنها می توان بر مبنای قانون اساسی و از طریق پروسه های سیاسی مشروع رسیدگی نمود.
انگیزه حمایت خارجی از طالبان و سایر گروه های تروریستی، از رقابت های منطقوی منشاء می گیرد. نگرانی و سوء ظن بیش از حد و غیر ضروری یک کشور از روابط معمولی کشور رقیب خویش با افغانستان، سبب اتخاذ پالیسی نامشروع بکار گیری جنگ های خشونت بار نیابتی برای پیشبرد اهداف سیاسی شده که بی اعتمادی جدی را در میان افغانستان و پاکستان ببار آورده و برای گروه های تروریستی مجال ادامه فعالیت می بخشد.
پروسه صلح تنها زمانی می تواند به نتیجه برسد که با ایجاد یک تغییر بنیادی به این مشکلات رسیدگی شود. ما از پاکستان تقاضا می کنیم تا تماس های مستقیم دو جانبه را با افغانستان به دور از منظر مناقشات با کشور های دیگر افزایش دهد. اکنون زمان آن فرا رسیده است تا یک چهارچوب خاص برای مذاکره ایجاد گردد که در آن نمایندگان واقعی دو کشور پیرامون رفع خلای اعتماد و حرکت به سوی روابط مبتنی بر حسن همجواری پایدار گفتگو نمایند. تنها در صورت دستیابی به این چهارچوب می توان شاهد پیشرفت در پروسه صلح بود.
افغانستان برای اعتماد سازی در روابط خود با پاکستان گام های متعددی برداشته است. یک سال قبل، رییس جمهور محمداشرف غنی در یکی از اولین بازدید های خارجی خویش به پاکستان سفر کرد. ما در یک اقدام بی سابقه، گروه کوچکی از منسوبین امنیتی خویش را برای کسب تمرینات نظامی به پاکستان فرستادیم، برای مذاکره روی پروسیجر استاندارد عملیاتی برای اداره امنیتی خط دیورند و هماهنگ سازی عملیات نظامی ابراز آمادگی کردیم و طرحی را که حاوی دیدگاه های ما برای تقویت روابط دوجانبه بود، به دولت پاکستان سپردیم. در مقابل، با پا در میانی چین و آمریکا، پاکستان حاضر شد تا در برگزاری مذاکرات میان نمایندگان رهبر طالبان و دولت افغانستان در شهر مری (Murree) آن کشور کمک نماید. اما به زودی آشکار شد که ما با نمایندگان رهبری گفتگو می کردیم که دو سال قبل در یک شفاخانه در شهر کراچی پاکستان درگذشته بود. از این رو، همانگونه که می بینید، اقدامات ما در راستای اعتماد سازی پاسخی مشابه در پی نداشته است.
فعلا حکومت وحدت ملی افغانستان یک پالیسی با دو جنبه آتی را دنبال می نماید: 1- پیگیری پروسه صلح از طریق تلاش های منطقوی و جهانی، 2- افزایش ظرفیت امنیتی افغانستان، به منظور اینکه ما بتوانیم از مردم خود دفاع نموده و به آرامش منطقه و جهان کمک کنیم.
تطبیق بخش اعظم موافقتنامه تاسیس حکومت وحدت ملی که در سپتامبر 2014 شکل گرفت، ثبات سیاسی را در کشور بهبود بخشیده است. هر قدر که رییس جمهور غنی و رییس اجرایی عبدالله در تطبیق مفاد این موافقتنامه زیادتر پیشرفت می نمایند، ما بهبودی بیشتر را در عرصه های امنیت و توسعه می بینیم.
آقای رییس!
حکومتداری خوب، احترام به حاکمیت قانون و گسترش و حمایت حقوق بشری برای همگان، در قسمت افزایش ظرفیت های ملی ما از نقش کلیدی برخوردار می باشند.
بازگرداندن اعتماد به پروسه انتخابات، شرط حتمی برای تحکیم دموکراسی است. ما در سال جاری کمیسیون ویژه اصلاحات انتخاباتی را ایجاد کردیم و هم اکنون تطبیق رهنمودهای این کمیسیون در سطح حکومت آغاز گردیده است.
مبارزه با فساد و اصلاح سیستم قضایی برای دولت افغانستان اهمیت دارد. وجود یک دستگاه قضایی که صرف نظر از قوم، زبان و یا جنسیت در برابر مردم پاسخگو باشد، در هر دموکراسی امری لازمی است. به این منظور، ما بررسی سیستماتیک اقدام های قضایی را در سراسر کشور آغاز کرده ایم. در سال جاری، تعداد قابل ملاحظه ای از خانم ها در مناصب قضایی تقرر حاصل نموده اند.
با در نظر داشت موارد جدی نقض حقوق بشر که بانوان افغانستان با آن روبرو بوده اند، ارتقای آنها به مدارج رهبری از اهمیت خاصی برخوردار است. در سال جاری، مردم افغانستان شاهد بد ترین نوع خشونت ها، به شمول سر بریدن شهروندان ما توسط گروه های تروریستی و کشتن زنان به وسیله سنگسار بودند. خانم ها در برابر خشونتی که پیوسته با آن روبرو بوده اند، نیاز به محافظت دارند و این امر باید از طریق افزایش دسترسی به منابع لازم تحقق یابد. ما به تطبیق قطعنامه 1325 شورای امنیت روی موضوع «زنان، صلح و امنیت» متعهد می باشیم.
ما همچنان به آوردن اصلاحات در تامین خدمات در بخش بهداشت، کیفیت تعلیم، عرضه آب و برق و همچنان فراهم آوری خدمات برای عودت کنندگان به کشور و بیجا شدگان داخلی تمرکز نموده ایم.
موضوعات مربوط به توسعه اقتصادی-اجتماعی را نمی توان بدون پرداختن به مسایل کسر بودجه، فقر سی و شش درصدی و بیکاری در حدود پنجاه در صد بررسی نمود. در حال حاضر، موارد یاد شده اولویت های نخستین برنامۀ اصلاحی خودکفایی ما را تشکیل می دهند. اوضاع اقتصادی در افغانستان به دلیل کاهش اقتصاد جنگ، خروج قوای بیرونی و کم شدن کمک های خارجی، بد تر گردیده است. ما از کشور های عضو می خواهیم تا حمایت مالی شان را از افغانستان تجدید نمایند، تا برای ازدیاد درآمد مردم و افزایش عواید ملی ما منابع بیشتر فراهم گردد. ساده سازی پروسه تدارکات، باعث افزایش شفافیت گردیده است. ما یک برنامه جامع ملی اشتغال را که شامل اقدامات در عرصه های مختلف زراعت، آبیاری، مالداری، انرژی، مسکن، محیط زیست و توسعۀ روستایی می گردد، بمنظور ایجاد شغل های جدید روی دست گرفته ایم. ما از سرمایه گذاری های کوچک و متوسط حمایت کرده و به جلب سرمایه گذاری ها به هدف تقویت تولیدات محلی و در نهایت تبدیل اقتصاد مصرفی وارداتی به اقتصاد تولیدی داخلی ادامه می دهیم.
در حال حاضر، چهار دسته از شهروندان ما با بحران مهاجرت پیوند دارند: 1- افغانستانی هایی که اخیرا وارد اروپا گردیده و بعد از مهاجران سوری، دومین گروه بزرگ مهاجران را در اروپا تشکیل می دهند، 2- افغانستانی هایی که از مدت طولانی به این طرف در کشور های همسایه ایران و پاکستان اقامت دارند، 3- افغانستانی هایی که فعلا بنابر دلایل امنیتی و یا اقتصادی برای ترک کشور برنامه ریزی می کنند، 4- افغانستانی های مقیم خارج که در کشور های پیشرفته سکونت دارند اما بنابر خطر انتقام جویی از آنها در پیوند با حملات تروریستی و افزایش اسلام ستیزی در هراس بسر می برند.
در رابطه به دو دسته اول، انجام مسوولیت دولت های میزبان برای حمایت از پناهندگان بر اساس کنوانسیون 1951 بسیار مهم است. در خصوص دسته سوم، جامعه بین المللی باید برای تامین صلح، ثبات و رفاه اقتصادی افغانستان تلاش بیشتر به خرج دهد تا از خروج اتباع افغانستان از کشور جلوگیری گردد. رسیدگی به دسته چهارم، نیازمند ایجاد یک جبهه واحد برای مبارزه با افراطیت خشونت بار و تروریزم و رد نمودن خواسته تروریستان برای برخورد میان اسلام و غرب می باشد.
رییس جمهور غنی همین اکنون در اروپا بسر می برد و برای جلب همکاری بین المللی در عرصه جنگ با تروریزم، روابط دو جانبه و رفتار مناسب با پناهندگان تلاش می کند.
با توجه به موقعیت جیوپولتیکی افغانستان در میان قدرت های منطقه و جهان، همکاری دوامدار منطقوی در ابعاد سیاسی، اقتصادی و اجتماعی با همسایگان و کشورهای همجوار منطقه برای ما اهمیت خاص دارد. فعلا افغانستان دو پروسه گفتمان منطقوی را رهبری می کند: پروسۀ سیاسی-امنیتی استانبول (قلب آسیا) که قرار است پنجمین کنفرانس وزرای آن هفتۀ آینده در اسلام آباد تدویر یابد، و پروسه اقتصاد محور کنفرانس همکاری منطقوی برای افغانستان (ریکا) که ششمین کنفرانس وزرای آن در سپتامبر گذشته موفقانه در کابل تدویر یافت. ما همچنان اهداف مشترک منطقوی را از طریق سازمان ها و برنامه های منطقه ای موجود دنبال می کنیم.
ارتباط میان جنایت و تروریزم با تولید مواد مخدر روشن است زیرا طالبان و گروه های متعدد تروریستی بین المللی از آن مستفید می شوند. ما اخیرا برنامه عمل ملی مبارزه با مواد مخدر افغانستان را به تصویب رساندیم که ترویج معیشت بدیل، محو کشت کوکنار، درمان اعتیاد و برنامه های پیشگیری از آن را در عرصه وسیع تری از تلاش ها به منظور افزایش حکومتداری خوب، توسعۀ اقتصادی و امنیت، مدغم می سازد. با این وجود، می خواهم یادآور شوم که معضل مواد مخدر یک تهدید جهانی بوده و از این لحاظ، افزایش همکاری میان افغانستان، کشور های همسایه و همکاران بین المللی برای دستیابی به یک استراتژی مؤثر امحای مواد مخدر، امری لازمی است.
به عنوان نتیجه گیری، در زمانی که خشونت بالا گرفته و حوادث و تلفات به شکل همه روزه رخ می دهند، شکیبایی در برابر کندی پروسه تحول دشوار است اما این امر روشن است که کشور ما راه درازی را از روز های تاریک گذشته تا شرایط فعلی سپری نموده است. همانگونه که افغانستان از سال 2001 تا اکنون به عنوان نمادی از همکاری بین المللی تبارز یافته است، ناکامی آن نیز پیامد های گسترده جهانی به همراه خواهد داشت.
بر این اساس، می خواهم سپاسگزاری خویش را از هریک از کشور های عضو برای حمایت از افغانستان در مسیر آن به سوی دموکراسی، آزادی و توسعه یکبار دیگر تکرار کنم. می خواهم برای همه شما یادآور گردم که دهه تحول ما به تازگی آغاز گردیده است. صلح در افغانستان در کابل آغاز و یا انجام نمی یابد. رسیدن به صلح نیازمند تعهد دوامدار همکاران منطقه ای و بین المللی برای همکاری جمعی غرض تحقق این هدف می باشد.
کد (14)
>>> تشکر صیقل صاحب
توقع هموطنانت ازشما این است که بطور جدی ودوامدار درسازمان ملل مشکلات مردم افغانستان بخصوص مداخلات مستقیم پاکستان را افشاء نموده رهبران جهان را آگاه سازیید با احترام مولاداد
>>> فوق العاده یک بیانیه اعلی و بی نظیر. ایکاش نمایندگان ما در ملل متحد قبلاً به همین سطح مسایل را مطرح میکردند.
احمد شاه از فاکولته حقوق پوهنتون کابل
>>> خیلی عالی جناب صیقل افتخار کشور ما
کار را به اهل اش بسپار و بعد منتظر نتیجه مثبت ان باش
عزت
>>> جناب محمود صیقل باید مصارف اردوی افغانستان را از عهده امریکا به دور سازد و آنرا بردوش سازمان بقبولاند ور نه روزی امریکا کمی روی از افغانستان بگرداند در روز اول اردو خدا ناخواسته از بین میرود. و (گلم مردم تا نیم روز است)
بااحترام
افق الله "حسن"
>>> محمود صیقل سخنگوی پیشین سفیر آمریکا بود و اکنون به حیث نماینده دایمی در سازمان ملل?
اين آدم از کدام کشور نماينده گى مى کند?
يادم رفته بود!
حکومت افغانستان دستنشانده دولت افغانستان غير مستقل و کشور از تجزيه بدتر پارچه پارچه است. چرا سفیر پیشین آمریکا نماینده دایمی افغانستان در سازمان ملل نشد که سخنگوی اش شد.
ولى منور خواهرزاده خليل زاد باز رييس تشريفات شد.
>>> کدام چرسی در کامنت های بالا ادعا کرده که آقای صیقل قبلاً "سخنگوی" سفیر امریکا بود. مثلی که کدام خواب دیده باشد در غیر آن آقای صیقل هیچوقت سخنگوی کس نبوده است.
مهلت ارسال نظر برای این مطلب تمام شده است