روشن‌فکران ما در خاطره‌نویسی‌های‌ شان اغلب خود را آنچنان که نبوده‌اند، نموده‌اند.

اینها در بسیاری از فرصت‌ها، مرتکب اشتباه‌های جبران‌‌نشدنی‌ ای شده‌اند و تا دم مرگ هم ندامت پیشه نکرده‌اند. به رفتار و کردار شماری از هم‌نسلان بانام خود ما که حالا بر خوان قدرت جنایت‌پیشگان «ملاق» می‌زنند، نگاه کنید. خیلی ذلت‌بار نیست؟

اینان اگر روزی جهان باقی را وداع گویند، ممکن است در آخرهای عمر، چهره‌گک روشن‌فکرانه بگیرند، کتابخانه‌های بزرگی ازشان بر جای ماند، خاطره بنویسند ولی آیا صفت‌های وارستگی، نترسی و اعتهاد می‌چسبد بر نام‌شان؟

فهیم رسا

مهلت ارسال نظر برای این مطلب تمام شده است