عشق گفتیم، ولی در قدمت خم نشدیم
شعر گفتیم، ولی شعر مجسم نشدیم

زلف گفتیم ولی روسری هم آوردیم
باد گفتیم، ولی بادفراهم نشدیم

ما که فرهنگ دروغیم، فقط می‌گوییم
ما که صادق به شما ثانیه‌یی هم نشدیم

بانوی گم‌شده در سینه تاریخ جهان
زخم بودیم که بر درد تو مرهم نشدیم

های تهمینه تو همواره حقیقت ماندی!
شرم داریم که ما بهر تو رستم نشدیم

تو «حوا» ماندی و پیوسته عنایت کردی
ما مگر دیر زمانی‌ست که «آدم» نشدیم


نجیب بارور

مهلت ارسال نظر برای این مطلب تمام شده است